قهوه ات را با من خوردی ...

شب بخیرت را تحویلِ من دادی ...
و عوارضِ بیداری کافئینش را در آغوش دیگری صبح کردی ...

و خدا

وقتی #تُ را می ساخته
حوالی شب بوده است
قهوه ای خورده
شعری خوانده
و با حوصله
#تُ را کشیده
و بعد
#تُ را
بهتر بگویم
کُشنده ی خواب هایِ من را آفریده است . . .

قهوه میریزم برایت
نیستی آنسوی میز...

هی شکر میریزم و
تلخ است جای خالی‌ات...!

صدایت را که میشنوم ....
دلم ارام میگیرد ....
نفس در سینه تنگ میشود ....
صدایت را که میشنوم...
خاطره های روزهای شیرینم دوباره تکرار میشود ...
صدایت همچون قهوه تلخی ...
همچون برگهای پاییزی و
سوز باد زمستان میماند ....
کاش میشد...
صدا را بغل کرد ...
بوسید و ستایش کرد ....
صدایت را  که میشنوم ...
پاهایم سست و..
قلبم به تپش می افتد و ...
دنیا زیبا میشود ...
صدایت را که تنها من نه
قلمم که میشنود...
مینویسد عاشقانه ترین شاعرانه ها را...

صدایت همچون کیمیاییست
که ارزشش را جز کیمیا گران عشق نفهمند


صدایت را دوست دارم...
صدا کن مرا

هر کاری که می کنی را 

به تمامیت ممکن انجام بده. 
به آن عشق بورز ...
و لذت ببر ..
حتی خوردن يك قهوه ى ساده ..

تو به دوست داشتن من هم فکر می کنی؟
مثلا یک روز
وقتی کسی دور و برت نيست و
داری برای خودت قهوه دم می کنی و
موسیقی مورد علاقه ات را می شنوی
یا یک شب
وقتی سرت را روی بالش گذاشتی و
خودت بودی و فکرهایت
یا با دیدن زن و مردی کنار پیاده رو
من زیاد به دوست داشتن تو فکر می کنم.
خیلی بیشتر از یک وضعیت معمولی
تقریبا روزی هزار بار...
❤️

لذت در برخی کارها،ارتباطی به زمان و مکان و کیفیت نداره...!
مثل خوردن قهوه...؛
مهم نیست نوعش چی باشه یا چه ساعتی از روز...!
"مهم اینه که با چه کسی قهوه میخوری...!"
???☕️

این روزها
طعم قهوه ها فرقی باهم ندارند
کافه ها با آن همه سلیقه باهم فرقی نمی کنند
نه باران می بارد
نه غروب عاشقانه ست
نه ترانه ای زیبا...
و نه حتی بوسه ای گمراه کننده...
میبینی!!!
تو رفته ای
و انگار
هیچ چیز سر جایش نیست
تو همه چیز را باخودت برده ای
تمام شهر را ...

تلخی نبودنت را باچه چیزی
شیرین کنم
فنجان قهوه ی را تصور کن
که با کوه شکر هم شیرین
نمیشود.

و زندگی تلخ است
قهوه همان آرزوهای ماست
همان قهوه ای که ما از روزگار تلخِ تلخ می خواهیم
همان قهوه ای،
که روزگار برایمان می آورد
وما
از تلخی آن شکر میریزیم ،شاید کمی تلخینش کمتر شود
زندگی همان منوی زمان است،
همان گارسونی ست که منو را به دست ما میدهد
و می گوید، چی میل دارید؟
وما میگوییم آیا اینجا کشیدن پیپ آزاد است؟
راستی
کنار میزمان پیر مردی را میبینم کتاب بدست ، پیپ میکشد و می خواند، تلخ ترین روزگارش را.
و به یاد روزگار تلخش، قهوه تلخ می نوشـد
آری روزگار و زمان و سرنوشت
قهوه را تلخ کرده اند
و پیپ یار تنهایی و شکر ماست