اگر پاییز نبود

هیچ اتفاق شاعرانه ای نمی افتاد
نه موسیقی باد بود
نه سمفونی کلاغها
نه رقص برگ
و من
هیچ بهانه ای برای پیپ کشیدن
در این فصل نداشتم

فنجان اضافه ای که روی میز است
یخ کرده و از نبودنت لبریز است

من بیشتر از همیشه دلتنگ تو ام
شاید اثر آمدن پاییز است

چون قهوه ی بی شکر، جهانم بی تو
یک تلخی غیر قابل پرهیز است

باید که فقط زنده بمانم بی تو
انگیزه ی این غزل همین یک چیز است

ای کاش ببینم که تو اینجا هستی
و فاصله بینمان فقط یک میز است

آهسته آهسته پاییز از راه می رسد.
فصلی پر از تبعیض،
که متعلق به اقلیت هاست.
آن اندک معشوقه های حقیقی که دست دردست هم در پارک های حوالی شهر روی برگ های زرد'نارنجی' قهوه ای وخشک که همانند فرشی روی زمین پهن شده ،
قدم می زنند...
درهمان حین اگر باران بزند چتر باز نمی کنند وحسابی هوای دونفره را استشمام می کنند.
به کافه می روند وقهوه ای گرم سفارش می دهندوبه همین بهانه سیردل به هم نگاه می کنند.
آری پاییز متعلق به معشوقه های دراقلیت است
همان هایی که حسابی دل ما را به سوز می اندازند.پیپت را چاق کن..

مثل ِ پیرمرد ِ متولد ِ ۱۳۰۰
نه لباس ِ سربازی‌ام مانده است
نه فرمانده‌ام
نه متفقین مانده‌اند
نه روسپی‌های لهستانی
نه پل ِ عابر ِ پیاده‌ی ِ مخبرالدوله
نه عابرهایش
نه آن دخترکی که دستش در دست ِ مادر
نان ِ سنگک در دست
نه نان و نه نانواها
نه همبازی و همپالکی‌هایم ...

مثل ِ پیرمرد ِ متولد ِ ۱۳۰۰
از من فقط یک پیپ مانده  ...
یک همسفر از تمام روز های تلخو شیرینم...

همچون تولد کودکی
در هواپیمای در حال سقوط
من
در پایان
آغاز شدم...
مانند شاعری که نوشت ، اما هیچ وقت نوشته نشد ...
نقاشی که کشید ، اما هیچوقت کشیده نشد...
و شاید
شبیه یک پیپ که سالهاست پشت ویترین فروشگاه پاسارگادتاباک ، در انتظار هم آغوشی با لب های من است ...

این تویی
که آن سوی پنجره ی شعر
در قاب دور دلتنگی نشسته ای
قهوه پُشتِ پیپ و پیپ پُشتِ قهوه می کشی
و #زنی را به خاطر می آوری
که این روزها
شبیه روزهای آخر شهریور است
–تابستانی
که بی تو
دارد تمام می شود...

سیب است و انار است و عسل هست و شکر نیز
واجب شده بر خوان لبت شکرگزاری !

تو قصّه ی “شیرینی” و من شاعر ” مجنون ”
این گونه بعید است به من دل بسپاری !

سیگار و غزل چاره ی بی حوصلگی هاست
یک شعر بمان پیشم اگر حوصله داری ..

چقدر به دنبال تو گشتم
ته تمام فنجان های قهوه
آنقدرفال آمدنت را گرفتم و نیامدی که
دیگر هم فالگیر به ستوه آمده
هم من دیوانه
راستی تو کجای این جهانی
که هرچه میگردم بیشتر گمت میکنم

تنها
جرعه ی از قهوه چشمانت
نوشیدم ومدتهاست
کافهِ نشین
ِشعرهایم شده ام.

مردی ڪه پیپ نمیڪشد ...
زنی ڪه گریه نمیڪند ...
و عشقی ڪه متولد نمیشود ...
همه بیانگر یڪ چیز است ...

"جهان به پایانش نزدیڪ است"