غروب بهار
با عطر شڪوفہ ها
قهوه ام را سر مے ڪشم
چہ باشے چہ نباشے
لحظہ هایم بارانے ست

میچسبد در این بهار
کنارِ این شکوفه ها
کنارِ باران های بی قرار و ناگهانی اش
یک فنجان قهوه ی تازه دم
که کنارش آدمی از جنس عطرِ اردیبهشت نشسته باشد...

بیا از هم جدا شویم،
آخر با هم بودنِ ما چه فایده ای دارد؟ من سنتی گوش میکنم تو پاپ
من قهوه مینوشم تو چای
من عاشق پیپ هستم تو عاشق سیگار
من عاشقِ پائیز و تنهایی اَم
تو عاشقِ بهار و شلوغی...
ببین! من و تو
حتی در کوچکترین چیز هم
تفاهم نداریم...
چون؛ من تو را دوست دارم تو او را.....

بیا موهای زمستان را شانه کنیم ،
سردی دست هایش را
بسپاریم به دل های گرم مان ، و با یک پیپ و یک فنجان قهوه بدرقه اش کنیم،

بهار،
دختری ست با موهای پریشان
عاشق اش باش
پیشانی اش را ببوس
ستاره های شب را
یک به یک بباف به گیسوان
این مسافر خسته از راه
برای یک بار هم که شده
مهر را بنشان در تقویم بهار
شکوفه ای باش
رها شده از اسارت برف
جوانه ای باش
پر از لبخند خدا

پیپم را چاق میکنم و قهوه می نوشم ؛؛
و جمعه را سر می کشم ..
در خالی ترین اتفاق عرف تقویم ،
که گواهی خبری از تو،
در آن رقم نمی خورد..
قهوه می نوشم..
و باز کوک دلتنگی ام را، به عمق
ناسور وصله های مندرس امیدی محال گره می زنم...
آهای !!
دور مانده از دستانم ..
باز جمعه ی معروف، چون همیشه می بلعد مرا ..
به بهای اندیشه های خوش خیالی ام، از تو ..

جمعه ها در پس دیوار دلم می گیرد
میروم کافه و بسیار ،،،دلم می گیرد
بعد هر قهوه ی اسپرسو که شیرین خوردم
می کشم مثل تو سیگار،،،،،،،،دلم می گیرد
ناگهان بین رفیقان که خوشم با یادت
مثل یک آدم بیمار،،،،،،،، دلم می گیرد
میزنم سمت خیابان  چمران غروب
یاد آن خاطره هر بار،،،،،ِدلم می گیرد
وتو گفتی که به من دل نسپار رفتنی ام
گفتمت دست نگه دار،،،،،،،دلم می گیرد
عاشقم کردی و گفتی که دل از من برکن
من از این قصه ی بودار،،،،،دلم می گیرد
چند سال است گذشته ست و هنوزم که هنوز
قـــــــدر یک کـــــــــــــافه و دیدار،،،،،،،،دلم می گیرد

سکوتی

کُنج این خانه فریاد میزند...

جمعه هم گویا درد میکشد

بی من...

بی‌تو...

بی ما.....

منو جمعه هنوز هم چشم به راهت نشسته ایم ... درست پشت میز همان کافه ای که بار اول چشمان قهوه ایت بی خابم کرد.

بعد از ظهرهای جمعه، هول‌وهوش ساعت هفت منتظر تماسش بودم
زنگ می‌زد و کلی شاکی بود!
می گفت : نمی‌بینی هوا چقدر لعنتی شده؟! تو فکر نمی‌کنی شاید من دلم قهوه می‌خواهد؟! شاید من دلم می‌خواهد وسط خیابان کلافه‌ات کنم! اصلا دلم می‌خواهد بازویم را نیشگون بگیری! واقعا که چقدر بی‌فکری...
آنقدر می‌گفت تا بگویم : یک ساعت دیگه دم در کافه ...
عزیزم بعدازظهر جمعه است هوا هم که لعنتی شده، احیانا من نباید به تو زنگ بزنم؟! احیانا دلت دیوانه بازی نمی‌خواهد؟! هر چند مدت،هاست نمی‌آیی، اما من مثل هر هفته آماده شده‌ام، یک ساعت دیگه دم در کافه ..

I love you !
Like the last pack of cigarettes in exile <3
تو را دوست دارم چون آخرین بسته ی سیگار در تبعید]

در این آخرین روز سال قهوه می‌نوشم و با فنجانش
فال دیدار تو را می‌گیرم
قهوه ی دوری چشمان تو را
رو به تنهایی تلخ
پی شیرینی آغوش تو
من می‌نوشم
امشب اما
دل فنجان خالیست
جای این هیچ
پر از بودن توست
رو به آغوش نگاهم...
قهوه هایم باشد
سهم نوشیدن تو ...