یعنی چقدر عاشقت شده ام که در آینه تو را میبینم
در جلد سایه ام تو رفته ای
لای کلمات کتابی که میخوانم تو می دوی
چای را تو شیرین میکنی
خواب بعد از قهوه را تو می پرانی
یعنی چقدر عاشقم
که همه چیز توست برایم؟!
راستش برای خودم نگران نیستم
اماحیف نیست تو به این زیبایی
این همه جا باشی و در پیشم نه؟

دلتنگ که شدی
راه برگشتت بسته بود
دلت هوایم را کرد...
تلفن کن!
بی هوا و با هوا بغض کردی
اسمم را یادت رفت
جایی رفتی خاطره داشتیم
تلفن کن
قهوه ات روی میز نگاهت نکرد
چای ات از دهان افتاد
کافه ها صدایت نکردند
تلفن کن
زیبا پوشیدی
عطر پاشیدی
زمستان را که تسخیر کردی
تلفن کن
پریشان شدی
دکمه ی پیراهنت که افتاد
لنگه ی جورابت گم شد
تلفن کن...
لعنتی تلفن کن،به هر بهانه ای که شد
حتی اشتباهی شماره ام را بگیر!
ولی تلفن کن!

می ترسم...
از اتفاق هایی که...
اصلا قرار نیست بیفتد...!
مثلا نیامدنت...
ندیدن لبخندت...
یا اینکه صدایم نکنی...
روبرویم ننشینی...
و فنجانی قهوه با تو نخورم...
یا اینکه زیر باران...
با تو قدم نزنم...
و دست هایت را نگیرم...
کاش می آمدی...
و این همه نمی ترسیدم...

عطر خوب
قهوه مي دهي !
و خواب را
از سرم
مي پراني !
بگو سالها
بي خبر از من
ته کدام فنجان
فالم آرمیده
بودی؟!

خاکستر سیگارم را 


به تو ترجیح میدادم

چون او حنجره ام رابه آتیش کشید

اماتو وجودم را

یه مرد نیاز داره فوتبال ببینه با دوستاش بره بیرون ، پیپ بکشه ، گاهی کتاب 

بخونه و به اخبار خاورمیانه گوش بده ؛ بذارید راحت 
باشه از خودتون زندانبان نسازید ...

از روی لبم بگیر پیپم را
تسکین بده شعر های تب دارم را

سَر ریز شد از درونِ من، خواستنت
با چشم قهوه دارت تمام کن کارم را

كافيست اسمت كنار اسمم باشد ؛
تا كسلى پنجشنبه ها
نحسى جمعه ها ،
از بين برود !
امتحان كنيم؟
قرارمان همین الان در همان کافه ی آرتین همیشگی

قهوه ها رابگذار برای روزهای تنهایی
روزهای بارانی
روز های غم
حالِ دلت که خوب است چای دم کن
تلخی قهوه که با تلخی چای یکی نیست
تلخیِ من بی تو
و تلخیِ تویِ با من
مگر یکی بود؟

فرقی نمیکند تو را در دوره ی "صفویان"  و در  گیر و دارِ انتقال پایتخت دیده باشم؛

یا در حال نوشیدن قهوه ی "قجری" در دوره ی قاجار..
یا حتی دوره ی "رضا شاه" با کلاه پهلوی..
قطعا من در هر زمانی که میدیدمت دچارت میشدم ...