هوا سرد است و
آتشِ نگاهِ تو روشن...❗️

چایِ باران☕️
در فنجانِ قهوه ای چشمم
دَم کشیده است ؛

نترس!
شانه ات را نزدیک تر کن
دردهایم از دهن افتاده اند...

کافه تعطيل است ...!

چشم انتظارِ چه کسی نشسته ای !؟

آن يك نفر اگر آمدنی بود

محال بود قهوه ات يخ كند !

كافه تعطيل است ...!

كجای خاطراتت جا مانده ای !؟

آن يک نفر اگر ماندنی بود

شال گردنش را بی سبب پيش تو جا ميگذاشت !

تا براي ديدنت

هزار و يك بهانه كه نه

فقط يك دليل داشته باشد !

آری قهوه ات را بنوش

تا زندگيت از دهان نيفتاده !

دلم تنگ می شود،
گاهی
برای حرف های معمولی
برای حرف های ساده
برای « چه هوای خوبی ! »
« دیشب چه خوردی؟ »
برای ... و چه قدر خسته ام
از « چرا؟ »
از « چه گونه ! »
خسته ام از سؤال های سخت !
پاسخ های پیچیده
از کلمات سنگین
فکرهای عمیق
پیچ های تند
نشانه های با معنا ، بی معنا
دلم تنگ می شود،
گاهی برای
یک « دوستت دارم » ساده
دو «فنجان قهوه ی داغ»
سه « روز » تعطیلی در زمستان
چهار « خنده ی » بلند !
و
پنج « انگشت » دوست داشتنی ...

غروب بهار
با عطر شڪوفہ ها
قهوه ام را سر مے ڪشم
چہ باشے چہ نباشے
لحظہ هایم بارانے ست

فكر مي كنم به امروز!
به تو!
به تمام چيزهايي كه از تو خبر مي دادند!
به ميز دنج دو نفره ي كافه!
به جاي خاليت..
به چاي يا دمنوشي كه اگر امروز بودي حتمن سفارش مي دادي!
به قهوه فرانسه ي من كه از دهن مي افتاد!
به حرف هايي كه ميشد رد و بدل كنيم!
به تك تك سيگارهايي كه مي كشيدي...
خنده هاي كنج لبيت!
تيكه ها و ادا و اصول هاي خاص خودت!
به شعري كه با ذوق ميشد دم گوشت زمزمه كرد!
به آهنگي كه اولين شنونده اش من بودم!
به...
غرق ميشوم توي خاطراتي كه هرگز ساخته نشده اند!
فنجان چاي را به جاي تو سر مي كشم!
و فكر مي كنم به دود سيگاري كه مال تو نيست!
به گرماي دست هايي كه روي دست هايم حس نمي كنم!
و فكر مي كنم به جاي خاليت...
پي مي برم به حجم سنگين نبودنت!
ماتم مي برد از اين همه صبر و نيامدن!
و دخيل مي بندم به روزهاي آينده...
به قلبم وعده مي دهم!
بهار هميشه فصل ما بوده ...
تو برمي گردي..
شايد با آخرين باران بهاري!
از كوچه پس كوچه هاي همين شهر
و اعتراف مي كني...:
نگراني براي دست هام!
كه بي دست هات خالي بمونه!

نبودنت تنها راز تلخ بودن
قهوه زندگی من است
ومن هرروز این قهوه تلخ را درکام
دلتنگی های دنیا می نوشم ..

توو زندگی یه روزایی ام مثل امروزه...
سنگین وزن و کُند و چِقِر...
با یه سردرد شیرین و یه بی قراریه بی معنیه یهویی
قهوه و سیگار
چک کردن بیمار گونه یه گوشی بیکار
بهم ریختگی میز کارو
یه میل عجیب به بیرون زدن،
به فرار
به کشیدن هوا توو شُشای قهوه ای مضطرب
و بیرون دادن یه عالمه فکرِ تلمبار

مثل یه جور سوپاپ اطمینان
وسط اینهمه قل قل و جوش و فشار
یه سبکیه موقت
یه پوزخندِ تلخِ بَلَد
و برگشتن پشت میز کار
با یه صورت بی تفاوت که انگار نه انگار

توو زندگی یه روزایی ام مثل امروزه...
سنگین وزن و کُند و چِقِر...
با یه سردرد شیرین و یه بی قراریه بی معنیه یهویی
چای و https://pipesjournal.com/product-category/%D8%AE%D8%B1%DB%8C%D8%AF-%D9%82%D9%87%D9%88%D9%87/و سیگار
چک کردن بیمار گونه یه گوشی بیکار
بهم ریختگی میز کارو
یه میل عجیب به بیرون زدن،
به فرار
به کشیدن هوا توو شُشای قهوه ای مضطرب
و بیرون دادن یه عالمه فکرِ تلمبار

مثل یه جور سوپاپ اطمینان
وسط اینهمه قل قل و جوش و فشار
یه سبکیه موقت
یه پوزخندِ تلخِ بَلَد
و برگشتن پشت میز کار
با یه صورت بی تفاوت که انگار نه انگار

شاید عجیب باشد!
دیدن مردی که
هر روز می آید کافه
به یاد دیگری دو فنجان قهوه سفارش می دهد
یکی را می نوشد و می رود . . .

ولی من مردی را سُراغ دارم
هر روز می آید کافه . . .
به یاد دیگری دو فنجان قهوه سفارش می دهد . . .
هیچ کدام را نمی نوشد و می گوید:
بدون او که خوردن ندارد . . .

گاه خنده هایم
همانند
فنجان قهوه ایست
که روی خوش دارد،
اما باطنی تلخ....