تو باید باشی

درست در همین حوالی

در همین روزها که دستانم

لحظه لحظه گرمی دستانت را طلب می کند.

تو باید باشی و نیستی

ودیریست دستانم را

لمس تن فنجان قهوه ام گرم می کند...

در قهوه ی چشمان تو
اسرار عجیبی ست

چشمان تو نوشیدنی
خوب و نجیبی ست

ترکیب تو با چارقدت
حادثه ساز است

توصیف تودر روسری
ات کار ادیبی ست

امروز بازهم پیپ کشیدم
آرام، زیاد، با احساس…
همه ی تورا، همه ی آنچه که از تو با من باقی مانده بود را دود کردم
با همین پیپ ایرانی پاسارگادتاباکی دوست داشتنی...



??????✅

https://mastrorahimi.com/blog/

روز نوشته های سایت ماسترو رحیمی را از دست ندهید

اين بار واقعا دلم گرفته است
نه از كسي
نه از مخاطب خاصي
اين بار از خودم گله دارم
كه چرا قدم زدن روي برگ ها و گرفتن دستي گرم و نوشيدن قهوه اي گرم در كافه اي دنج را حتي در خواب هم نميبينم
چه برسد به واقعيت...!

بعد از نبودنت تمام زندگیم معکوس رقم خورد
روز به روز از مرگ دور می شوم
فصلهای زندگیم همه بهم خورده
پاییز شکوفه میزنم و
در بهار می خشکم.....
برف جای باران می بارد و
باران جای برف.......

يك شهر
يك خيابان
يك كافه
يك ميز
يك صندلي
يك فنجان قهوه
يك پیپ
و يك ادمي كه ديگر هيچ احساسي ندارد.

می شود تنهایی بچگی کرد

تنهایی بزرگ شد

تنهایی زندگی کرد

تنهایی مُرد

ولی

☕️

قهوه ی غروب های دلگیر را که

نمی شود

تنهایی خورد!




??????✅

https://mastrorahimi.com/blog/

روز نوشته های سایت ماسترو رحیمی را از دست ندهید

تلفنت را بردار
به من زنگ بزن
و مرا به یک کافه دعوت کن
به صرف قهوه ...
راستش را که بخواهی
این عصرهای پنجشنبه
بدون تو
راحت از گلویم پایین نمیرود

??????✅

https://mastrorahimi.com/blog/

روز نوشته های سایت ماسترو رحیمی را از دست ندهید

میز کوچکی دو نفره با پارچه ی چهارخونه ی قرمز!
فکرش را بکن،
خوب نمی شد؟
کنار پنجره ای رو به خیابانی آبی،
و دو فنجان که همیشه روی آن بود،
شب هایی که باران می آمد
می نشستیم،
قهوه ای می خوردیم
و من هزار سال برایت داستان می گفتم.
اما بهتر است قهوه را خودت دم کنی،
من را که می شناسی،
متخصص سر دادن قهوه ام،
حواس درست و حسابی ندارم،
تا به خودم می آیم
همه چیز از دست رفته،
مثل قهوه هایم،
مثل قطارهایی که جا می مانم،
مثل تو!
و حالا به خودم آمده ام...
تو نیستی،
خیابان آبی نیست،
باران نمی بارد ولی من...
هزار سال است
که برایت داستان می نویسم،
و با کوچکترین چیزها به یادت می افتم...
کجا بودم؟
داشتم می گفتم...
میز کوچکی دو نفره با پارچه ی چهارخونه ی قرمز...
فکرش را بکن،
خوب نمی شد؟

قهوه خوشمزست ...

خوشمزگی‌اش به تلخ بودنشه

وقتی میخوریم

تلخی‌اش را تحویل نمیگیریم

اما میگوییم چسبید !

زندگی روزهای تلخش بد نیست

تلخی‌اش را تحویل نگیر

بخند و بگو عجب طعمی !