بیشتر مردم قهوه را با شکر می نوشن، در حالیکه من باور دارم قهوه باید تلخ باشه، چون مزه خودشه، تلخ...
مثل حقیقت که گاهی تلخه ولی مزه خودشه، برای همینه که دوست داشتنی ترین آدم ها کسایی هستن که خودشونن، حتی اگر تلخ باشن
پس مبادا با دروغ تلخی را بگیری، چون من دیوانه طعم تلخم، چه تلخی حقیقت، چه تلخی قهوه...!

انگاری خدا شفایم داده
دوباره از ایستگاه ها جا می مانم
قهوه هایم سر می روند
چراغ قرمزها را رد می کنم
و هنگام پیاده روی،سعی می کنم پایم را فقط روی یک موزاییک بگذارم!
رویاپرستی و خیالبافی زنده شده اند
من متخصص گم شدن در خیابان ها
آن روز وقتی به خود آمدم،درختان سبزتر از همیشه بودند
شمعدانی ها خوش رنگ تر
عطر دختر ها خوشبو تر
و پرنده ها زیباتر آواز می خواندند
پیر مرد چند هزارساله ای آنجا بود
از او نپرسیدم اینجا کجاست،من کجا گم شدم...
فقط پرسیدم،اردیبهشت آمده؟
چشمانش می لرزید،آرام و دلنشین لبخند زد
اردیبهشت،وسوسه آدم هاییست که آزادی از قید تعلقت را می گیرند و میروند...
و من به گم شدنم ادامه دادم
دوباره عطرها را بوییدم
هنگام پیاده روی پایم را روی یک موزاییک گذاشتم
و احساس کردم
چقدر تنهايم...

تو را دوست دارم
مثل ...
مثل چی ؟
من ، خودِ این دوست داشتنم ،
معیار دوست داشتن های جهان باید باشد ...!
من ، مانندِ هیچ چیز
و هیچ کس می خواهمت !
من ، مانند خودم
همین قدر ساده
همین قدر بی انتها
همین اندازه که باید باشد ! و دیگران نمی دانند
و تو می دانی ...
دوستت دارم ...
حتی بیشتر از تمام پیپ هایم...

هیچ مــــــــقصـــدے
از این راه پـــــــــیدا نیست
جــــــــــــز من
که بــــے مهابا
طی میکنم عـــــرض های
طویل تـــــــنهای هایم را پشت دود های پیپ ـ ام ....

پیپ نمیپرسه چرا ،
پیپ ازت دلیل نمیخواد ،
سرزنشــــت نمیکنه ،
پیپ درک میکنه
مِثِ پیپ باشید ...

تنهایی
میز کنار پنجره است
در کافه ی همیشگی
تنهایی
انبوه فیلترهای سیگار است
میان قهوه های باید
حجم بی نهایت کتاب
قدم زدن با افکار
گوش دادن به امپیریم
فیلم های بلاتار
تنهایی
لمس دقیق لحظه هاست
روی کاناپه ی افسردگی
حس گیج بودن
در خواب ظهر پاییزی

نمیایی
برایت قهوه می ریزم، کمی‌ شیر، دو قاشق شمی گذارم جلویت روی میز،
گلدان گل را کنارتر می گذارم
تا بهتر ببینمت.
قیافه جدی به خودم می گیرم
و با لهجه‌ ای که حالا برای خودم هم بیگانه است، 
می گویم: 
قهوه ات سرد می‌‌شود.
هر کجا که هستی، زودتر به خانه بیا

و همانطور می نشینم‌ تا تو یک روز بیایی...

نمیایی
برایت قهوه می ریزم، کمی‌ شیر، دو قاشق شمی گذارم جلویت روی میز،
گلدان گل را کنارتر می گذارم
تا بهتر ببینمت.
قیافه جدی به خودم می گیرم
و با لهجه‌ ای که حالا برای خودم هم بیگانه است، 
می گویم: 
قهوه ات سرد می‌‌شود.
هر کجا که هستی، زودتر به خانه بیا

و همانطور می نشینم‌ تا تو یک روز بیایی...

♦️ماچا در آستانه کمبود جهانی؛ چای ژاپنی زیر فشار شبکه‌های اجتماعی

?موج جهانی علاقه به ماچا، که با ویدیوهای پرطرفدار در شبکه‌های اجتماعی به اوج رسیده، صنعت سنتی این چای ژاپنی را با بحران عرضه روبه‌رو کرده است.
?تولید ماچای باکیفیت، فرآیندی کند و پرزحمت است که با آسیاب‌های سنگی سنتی انجام می‌شود و ظرفیت آن برای پاسخ به این تقاضای انفجاری طراحی نشده است. برندهای معتبر با افزایش فروش روبه‌رو شده‌اند و موجودی آن‌ها به‌سرعت تمام می‌شود.

دلم باران میخواهد،
کافه ی همیشگی،
قهوه ی ترک،
سیگار،
نگران نباش;
دیگر نیازی به بودنت نیست...
دلم مدت هاست که تو را میخواهد...
فقط کمی دلتنگی کرده!
دل است دیگر...
تو ببخش