شب، بزنگاه عجيبي ست
سرشار ازتمام نداشته هايم،
اغوش عشقي كه نيست
هويتي كه لابلاي سن شناسنامه ام
تكه تكه جا مانده است
و جسمي نيمه جان كه به خاطراتش پناه مي برد،درحالی که دودپیپ فضای اتاق رابلعیده است

خیس و بارانی و غمگین پیپ بر لب ،در کافه نشسته ام
کافه از سکوت پر است...
تفال به قهوه میزنم...
تو نمی آیی و من از انتظار خسته ام...
هوای بهار بی تو پر از جهنم است...
تو نیستی
من چه عاشقانه سردم است!
تنگ در آغوشت مچاله کن مرا...
تا قلبم از فراق فریاد نکرده است!

دست مرا بگیر...
تا عشق از نفس نیوفتاده است...

باید دوچرخه ام را بردارم...
و به روزهای کودکی ام برگردم...
به سرزمین مادری ام...
به بوی بهار نارنج...
باغ های زیتون...
به بوی قهوه ...
به جایی که اولین بار چشم های تو را دیدم...
می خواهم به  تو برگردم...
دلم تنگ است..

جمعه ها در پس دیوار دلم می گیرد
میروم کافه و بسیار ،،،دلم می گیرد
بعد هر قهوه ی اسپرسو که شیرین خوردم
می کشم مثل تو سیگار،،،،،،،،دلم می گیرد
ناگهان بین رفیقان که خوشم با یادت
مثل یک آدم بیمار،،،،،،،، دلم می گیرد
میزنم سمت خیابان  چمران غروب
یاد آن خاطره هر بار،،،،،ِدلم می گیرد
وتو گفتی که به من دل نسپار رفتنی ام
گفتمت دست نگه دار،،،،،،،دلم می گیرد
عاشقم کردی و گفتی که دل از من برکن
من از این قصه ی بودار،،،،،دلم می گیرد
چند سال است گذشته ست و هنوزم که هنوز
قـــــــدر یک کـــــــــــــافه و دیدار،،،،،،،،دلم می گیرد

بی تو یعنی در همیڹ ساعات تلخ قهوه خیز

میز و فنجاڹ هست و مڹ همراه را گم ڪرده ام...

نفسهایم بی تو بوی خاکستر سیگار پیرمردی را می دهد
که به جوان از دست رفته اش می اندیشد
اشک می ریزد
اما نه
انگار در نبودنت پبر تر از پیرمردی شده ام که در زیر سایه عصایش نشسته
و با خدایش حرفها دارد ✮

ديگر منتظر كسى نيستم
هر كه آمد
ستاره از روياهايم دزديد
هر كه آمد
سفيدى از كبوترانم چيد
هر كه آمد
لبخند از لب‌هايم بريد
منتظر كسى نيستم
از سر خستگى در اين ايستگاه نشسته‌ام و پیپم را در دست گرفته ام ...

جمعه ها تعطیل است؛
من
هیچ کاری
جز پیپ کشیدن و قهوه نوشیدن و دلتنگی
با دوست داشتنِ
عمیق ترِ تو ندارم ...!

این هم توصیه یک از روسای قبایل ماداگاسکار است: " اگر با برادرت درافتاده ای و می خواهی او را بکشی، اول بنشین و پیپت را چاق کن."
" پیپ اول" که تمام شد، متوجه می شوی که مرگ، روی هم رفته، برای خطای انجام شده مجازاتی سنگین است و خود را راضی می کنی که تنها با چوب و چماق به جانش بیفتی. آن وقت " پیپ دوم" را چاق کن و تمامش کن. سرانجام قانع می شوی که به جای کتک زدن می توانی دعوایش کنی.
بسیار! آن وقت " پیپ سوم" را چاق کن؛ آن را که تمام کردی، پیش برادرت می روی و او را در آغوش می گیری.

منبع: قصه از این قرار بود ، لایوراوالیاسیندی ، ترجمه اعظم رسولی و مژگان مهرگان ، نشر نی

‌ مرا به
خلوت می کشد
قهوه ای چشم هایت
و عمق ِ نگاهت
پاکی دریای عشق است
که زیبایی را
به  تفسیر ِمهربانی ات واداشته
چگونه می شود؟
این چشم ها را دید و ...
از دوست داشتنت شعری نگفت؟
"دوستت دارم بانوی ِ من"