‌
‌"داشتنت" بايد مزه‌ىِ توت فرنگى بدهد،
يا انارِ گُلپَر زده،
یا یک قهوه ی با عطر عشق،
يا آش رشته یِ خانم جون تو غروب هاىِ جمعه...
داشتنت بايد بوىِ ياسِ رازقى بدهد،
يا بوىِ خاکِ باران خورده..
نميدانم...
ما كه نداشتيم!
اما داشتنت بايد چيزِ خيلى قشنگى باشد!

گاهئ
نداشتنت خیلی درد دارد
با هیچ مسکنی آرام نمی شوم
حتی شعر درمانی را امتحان کردم
قدم زدن و پیپ کشیدن  زیر باران هیچ کدام درد رفتنت راکم نکرد
به محض اینکه جمعه میشود دلتنگی عود میکند
وبغض هایم سرباز میزند
کاش‌‌‌‌‌.‌‌‌‌........
مادربزرگ عمر به دنیا داشت و ازدم نوش های
معجزه آسایش برایم دم میکرد
شاید ...
علاج فراموشی تو دم نوش های مادربزرگ باشد
شاید...??

‌
اينكه قهوه ام رو تلخ می خورم، يعنی هيچ دليلی واسه خوشحالی الكی ندارم! واقعيت زندگی چيزی نيست كه بشه با قند و شكر شيرينش كرد...
وقتی كسی به زندگی آدم پا می ذاره، تنها مياد، اما وقت رفتن، تو رو هم با خودش می بره!
امروز يه نفر رو ديدم كه بُرده بودنش... اينو از قهوه ی تلخی كه سفارش داد فهميدم!

در این زمستان بی رحم !
مانند گرگی گرسنه ، پیپم را به دندان میگیرم ، تا کمی ارام شوم ...

خسته ام...‌
و تو نمی دانی چقدر خسته ام ...
در من مردی
تمام راههای رسیدن به تو را
یک نفس دویده است!

‌
نگاه کن دانه های برف را
گویا همان رویاست
که شروع به باریدن کرده است
سهم تو از این رویا چه چیز میتواند باشد
جز عشق و دل سپردن به سپیدی
جز رهایی و درآغوش گرفتن زندگی
جز امید و رسیدن به حقیقت

نگاه کن دانه های برف را
بغل بغل آرزوست که می بارد
حیف نیست، پیپت را چاق نکنی ، لذت نبری ، نبینی ، نبوسی
رویِ ماهِ آسمانی را
که لباسِ رویا به تن کرده است...

اصل حالت نیک و احوالت بخیر
قهوه ات را نوش کن،فالت بخیر

دی گذشت و بهمن از راه رسید
آخرین ایام امسالت بخیر...!

صبح بخیر ❤️

دلتنگی‌های من
از جنس قهوه های تلخ و توتون های کلاسیک بود،
از جنس غروب جمعه بود
همانقدر نفس‌گیر و ناتمام
همانقدر بی‌رحم و خطرناک
و گاهی تا سر حد دلتنگی آدم میمیرد و جان میدهد

جمعه كه بيايد ؛
باز قرار است همه چيز هجوم بياورد بر سر لحظه هايم ..
باز قرار است از همان اول صبح، پیپ بکشم و يادم بيايد كه چقدر همه چيز نيست ..
اين روزها قرار است غروب كه شد، باز اين بغضِ لعنتى قِل قِلكـ بدهد سكوت بى وقفه ام را ..
شايد هم معجزه اى شود؛
تا چشمانم رو به اين همه شومى باز ميشود، تو با یک فنجان قهوه در دست ، نشسته باشی تماشايم كنى ..
و بگويى ؛
عصرِ جمعه ات بخير جانم !

رنگ سرخ
می تواند بنشیند بر درخت انار
لب های تو
یا پیراهنِ پاره پارۀ یک سرباز
هیچ اتفاقی نمی افتد
ما عادت داریم
ندیده ای
همان انگشت که ماه را نشان می داد
ماشه را کشید؟
ندیده ای که از تمام آدم برفی ها
تنها،لکه ای آب مانده بر زمین؟
دود، فقط نام های مختلفی دارد
وگرنه دود پیپ من و خانه های خرمشهر
هر دو به آسمان رفتند

‌
زمستان است ...
دو میل و یڪ ڪاموا ...
و من خیال می بافم ...
خیالِ تو را
و اندازه می زنم با دورِ بی تفاوتی ات
اندازه نمی شود...
می شڪافم...
و دوباره از سر می گیرم
می بافم
و اندازه می زنم ...
و باز می شڪافم...
و دوباره از سر می گیرم...
و دوباره...
زمستان تمام می شود
و خیالِ نیمه بافته ام ...
بلاتڪلیف می ماند...
درست مانند فنجان های دست نخورده روی میزهای کافه ...