جمعه باشد،
هوا سرد باشد.
پیپ بر لب و یک فنجان قهوه باشد که بنشینی
روی صندلیِ کنار شومینه و بنوشی،
دیوانِ اشعارِ فروغ باشد که
تو را فرو بَرَد در خلسه ای ناب...
صدای ملایمِ موسیقی باشد و حس و حالی خوب...
آن وقت عادلانه نیست"فکر و خیالِ تو"هم باشد که
تمامِ شیرینیِ این حال خوب را به تلخی بگراید...

در کافه ها و رستوران ها
به کسانی که تنها نشسته اند نگاه کنید
یا منتظرند یا در حال ورق زدن خاطرات هستند.
بیشتر دقت کنید میبینید چشمهایشان بسیار‌نگران است
از اینکه معشوقه شان نیاید یا از اینکه با کس دیگری بیاید.
دائما در حال عرق ریختن از استرس و سوختن از نبودن یک نفر هستند.
دست آخر هم چیزی سفارش نیمدهند جز یک قهوه ی تلخ و شایدم هم چایی که میماند و سرد میشود

مردم هنوز هم چاي را با قند مي نوشند،
هنگام سبزي پاك كردن، تلخون را دور مي ريزند،
قهوه را شيرين مي خورند
و تمام حقايق تلخ جهان را،
با يك دروغِ شيرين،
سرپوش مي گذارند.
تو را به جان عزيزتان قسم، باور كنيد كه يك طعم تلخ ناب، به هزاران شيريني پوچ و ساختگي مي ارزد.
براي كتمان حقيقت، به ما دروغ شيرين نگوييد...

گاهی فقط یک حاشیه ی امن و آرام می خواهی ؛
به دور از تمامِ دوست داشتن ها
به دور از تمامِ دلتنگی ها
به دور از تمامِ خواستن ها ، نخواستن ها ...
تو باشی و یک پیپ ، یک فنجان قهوه ی داغ ، چند تکه شکلاتِ تلخ و یک موسیقیِ ملایم ،
چشمانت را ببندی ، لم بدهی وسطِ یک بیخیالیِ مطلق و تا چشم کار می کند ؛ عینِ خیالت نباشد !

جمعه است‌‌‌‌...
مرا به کافه های
چشمانت
دعوت کن
مرا
جایی که تلخ ترین فنجان قهوه اش
در کنار امن آغوشت شیرین است
دعوت کن...

مرا به کافه هایی که در منوی خواسته هایم
فقط یک تو باشد،یک پیپ
و یک فنجان شعر داغ و تازه
که روی لبانت
طعم عشقق را می دهد
دعوت کن.

Let's get lost in a world made of old books, coffee,pipe ,camp fires, adventure, rainy days & late night conversations with people we love.

بیایید توی دنیایی ساخته از کتابهای قدیمی،قهوه،پیپ،آتیش کنار چادر،ماجراجویی،روزهای بارونی و گفتگوهای دیروقت شبونه، با کسایی که دوستشون داریم گم بشیم.

همیشه فکر میکردم چشم های رنگی خاص اند !
اینکه مرد رویاهایم باید چشمانی رنگی داشته باشد
چشمانی که بشود انقدر از آن نوشت تا عالم و آدم را دیوانه کند ...
مردِ من!
چشمهای خاص را تو داری
چشمانِ قهوه ایی نچندان سوخته...
من حاضرم با قهوه ی چشم های تو کامم تلخ شود
تا اینکه سبزیِ درخت ها وآبیِ دریا حواسم را پرت کند!

لطفا حواستان به دست هایی که میگیرید باشد...
زمانه بعد از شما دست های خالی شان را پر میکند
گاهی با "قلم"
گاهی با "سیگار"
و بیچاره کسی که هر دو دستش
پر شده باشد...

مرد باشی یا زن فرقی نمیکند
دلت که بگیرد دستت از زمین و زمان کوتاه میشود
زن باشی،
لاک ناخنهایت را پاک میکنی، موهایت را گره میزنی یا گریه میکنی یا اینکه سرت را با بافتنی هایت گرم میکنی
مرد که باشی،
خیابان هارا قدم میزنی و
پیپ چوبی لعنتیت را روشن میکنی که مبادا بغضت بشکند و گریه شود ...
فرقی نمیکند،
دلتنگی زن و مرد نمیشناسد...

همیشه سیگار کشیدنت عذابم میداد
راستشو بخوای بیشتر از روی حسادتم بود!
نکه بخوام مثل شاعرها و نویسنده ها بگم چون لبات بهش میخورد حسودیم میشد نه...!
حسادت میکردم
چون میدونستم آدما وقتی سیگاری میشن که خیلی غصه داشته باشن...
و غصه داشتن میتونه از نداشتن یه آدم به وجود بیاد!
من که کنارت بودم!
پس مطمئنا اونی که غُصشو میخوردی من نبودم!