لبخندهم میتواند بی رحم باشد!
مثلاوقتی که ازعصبانیت محکم میزنی روی سینه اش و ژست میگیری، ازپاکت سیگار، یکی راگوشه لبت میگذاری وسیگارروی لبت بهانه میشودتابریده بریده بگویی ازچشمم افتادی
ازصمیم قلب میدانی که دوستش داری و چندساعت بعدهمه چیزفراموش میشود.
اماوقتی واقعاهمه چیز تمام شده باشد
نه روی سینه اش میکوبی
نه باژست سیگارروشن میکنی
نه میگویی ازچشمت افتاده
فقط یه لبخندسردکوتاه میزنی وبانگاه دنباله دار میگویی خداحافظ...

.

سیگار میڪشم
تا از هر بوسه اش
شعله ای متولد شود
با هر پک آن ڪامی بگیرم
از شعلای سوزانش
تا با حسرت ڪامش
برلبش بنشانم
اندوه اندیشه ام را...
در طعنه سیگاری روشن ڪنم
تا از عطر بوی لبم
دودی رها ڪنم به عشق لب#تو

این تلخ بوسه...
شڪست نبودنی است
از خستگی ثانیه های بدون تو
ڪه تلخی نبودن هایت را
با طعنه سیگاری روشن می کنم،
سیگاری میکشم با طعم بوسه
تا شعری شوی در یک روز خیالی
از ڪوچه دلم رد شوی...

یک روز می فهمی، شبیهش میشوی، اما
فریادهای تو کجا و آه پنهانی
او پشت قاب عینکش در خود فرو رفته
در کافه ای با قهوهو پیپ و پاییز طولانی

تو خنده بر لب میزنی من صحبت از غم میکنم
تو قهوه مینوشی به عشق من چای غم دم میکنم


تو رنگ ِشــادی میـــزنی بــر آرزوهــایت وَ من
از آرزوهــــای خـودم میســوزم و کــم میکنم


تو از تبـــار دلخــوشی مـن از تبــار درد و غــم
تو رخت ِشـادی را به تن من رختِ ماتم میکنم


تو چون بهار و من خزان دردی نهان درسینه ام
هرشب بساطِ گـریه را در خـود فراهم میکنم


تو گرمِ همصحبت ولی من مانده ام در بیکسی
مهمـانِ خـود در هــر نفس ، آهِ دمـادم میـکنم


از مـن گریـزان سایـه ام دلخستـه از نامردمی
گاهی گله از دست خود گاهی از عالم میکنم


آری میان ما دو تا فرق فراوان بود و هست
سنگِ صبــورم کــه گله از ظلــمِ آدم میــکـنم

فرا رسیدن ایام سوگواری امیرالمومنین امام علی (ع) تسلیت باد
التماس دعا
جمعه ٢٦ ارديبهشت پاسارگادتاباك تعطيل می باشد

شب می‌رسد زمین و زمان خواب میرود
من با خیال روی تو بیدار ... دارمت
دیوانگی‌ست اینکه فقط در تخیّل‌ام
در انتظار لحظه‌ی دیدار ... دارمت

شب می‌رسد به نیمه و در من شروع توست
اندیشه‌ام دچار ِ همین بی‌قراری است
پیپ و قرص خواب و کمی شعر تلخ‌تر
این بدترین مقدمه‌ی سوگواری است

من سوگوار ساعت پایان امشبم
خورشید من به صحنه‌ی فردا نمیرسد
این شکوه‌ها و اینهمه فریاد و هق‌هق‌ام
حتا به بیخ ِ گوش شماها  نمی رسد

چیزی نمانده بود لباس سیاه را
از پیکر مُکدّر ِ دنیا  در آورم
چیزی نمانده بود که پاییز زرد را
با سبزه‌های چشم تو از پا در آورم

چیزی نمانده بود که این شعر خیس من
دست تو را بگیرد و تا من  رساندَت
چیزی نمانده بود که آغوش گرم من
از سوز ِ روزهای زمستان رهاندَت

چیزی نمانده بود که باغ بهشت را
پروردگار عشق به نامم زند... نشد
لعنت به سیب سرخ و من و بیشعوری ام
" حوّا "  دلیل ِ این گنه ِ مستند نشد!!

چیزی نمانده بود و نمانده ست هیچ چیز!
حالم خوش است با همه ی " هیچ چیز" ها
فردا پَر و  خودم پَر  و تو پَر   کلاغ پَر
پرواز میکند همه‌ی "ناعزیز" ها

حالم خوش است و تکیه زدم روی صندلی
دارم برای مرگ خودم ،ساز میزنم
دیوار میزنم به سرم بلکه بشکند...
هی میزنم نمی‌شکند ، باز  میزنم

حالم خوش است و بیخبر از تو که نیستی
افتاده ام درون خودم جیغ میکشم
افتاده ام به گستره ی وان ِ بیکسی
روی تمام زندگی ام  تیغ میکشم

من شعر میشوم که پس از سالهای سال
در فکر و ذهن و روی لبت زندگی کنم
وقتی که بر لبان تو تکرار می‌شوم
خون گریه در نهایت شرمندگی کنم

در چشمهای او هزاران درخت قهوه بود
که بی‌خوابی مرا تعبیر می‌نمود
باران بود که می‌بارید
و او بود که سخن می‌گفت
و من بود که می‌شنود

او می‌گفت: باید قلب‌های خود را
عشق بیاموزیم
و من می‌گفت: عشق غولی است
که در شیشه نمی‌گنجد

باران بود که بند آمده بود
و در بود که بازمانده بود
و او بود که رفته بود

#تُ
همان قهوه ی تلخِ سرِ صبحی
و من
دلبسته به شیرین ترین تلخیِ دنیا..

عاشق که می شوی
تمام جهان نشانه معشوقه ات دارند
یک موسیقی زیبا
یک فنجان قهوه ی تلخ
یک پیپ پاسارگادتاباکی
یک خیابان خلوت و ساکت
به آسمان که نگاه می کنی
کبوترانی که پرواز می کنند
همه تو را امید می دهند
حتما که نباید هدهد خبری بیاورد
گاهی کلاغی هم از معشوقه ات پیام دارد
جهان عاشقی زیباست آنقدر زیباست
که آواره شدنش هم زیباست
مردن در عاشقی هم زیباست ...

هوا غمگین و طوفانیست ، بارانی نمی آید
قدم هایم به اَندامِ خیابانی نمی آید

تنم میلرزد و آیینه در تصویر میلرزد
چرا آرامشِ ساعاتِ بُحرانی نمی آید؟

دلم میخواست پُر باشد جهانِ خالی ام از تو
ولی افسوس پُر بودن ، به لیوانی نمی آید

نمک بر زخم هایم زد ، چه زنجیری به پایم زد
برای بُردنم حتّی ، نگهبانی نمی آید

همیشه چشم در راهم بیایی از سفر امّا
کسی دیگر بجز فکرت به مهمانی نمی آید

شبیه آخرین کبریت ، بعد از آخرین سیگار
که میسوزد ولی انگار ، پایانی نمی آید

هوا دم دارد و محتاج بارانم هنوز امّا
قدم هایم به اندام خیابانی نمی آید