تو را
شبیه غزل ها زلال مے بیند
و مثل
جاده ے سبز شمال مے بیند

ڪسےدوباره ڪنار خودش نشستہ و
در
دو چشم قهوه ے داغ تو
فال مے بیند.

باز عصر سه شنبه و
همان کافه ی همیشگی
آخرین میز کنار پنجره

دو فنجان قهوه
از همان ها که دوست داری

تو قهوه ات را مینوشی و من
محو تماشایت میشوم

حرف میزنیم
میخندیم
و باز نگاه سرد و سنگین مردم

همه مرا با دست نشان میدهند
همه فکر میکنند
دیوانه ام

همه فکر میکنند
دارم با خودم حرف میزنم

انگار
هیچ کس غیر از من
تو را نمی بیند
اصلا بگذار فکر کنند
تو نیستی و من دیوانه ام

بی خیال حرف مردم
قهوه ات را بنوش
عزیزتر از جانم

نیازمندیم به دستهایتان که قفل شود تو دستمان،
نیازمندیم به آغوش و گرمیِ تنتان،
نیازمندیم به یک مراقب خودت باش از زبان شما،
نیازمندیم به صبح بخیر شنیدن از شما و بخیر شدن کل روزمان،
نیازمندیم به قدم زدن با شما توی ولیعصر و رفع دلتنگیهایمان،
نیازمندیم به نوشیدن یک قهوه تلخ که با شیرینی نگاهتان شیرین شود،
نیازمندیم به خنده های از ته دل کنار شما،
توی این روزها که هوا رو به سردی میرود،
بدجوری نیازمندیم به حضور شما و گرم شدن روزهایمان

یک شب هم مهربان شده بودی؛

پاورچین پاورچین به خوابم آمدی
قهوه دم کردی 
و در فنجان کوچکمان ریختی،
دلت نیامد صدایم کنی
بغلم کردی
قهوه یخ کرد،
من اما تا صبح گرم بودم...

من نمیخوام احمق باشم
عشق میتونه قانون دنیاهارو به هم بریزه
واسه همین ترجیح میدم
وقتی با عشق
دارین گند میزنین به زندگیاتون
کنار یه پنجره بشینمو با پوزخند
قهوه مو سر بکشم...

یه سری دیگه ام رفتم کافه گفتم یه قهوه میخوام تلخ مثل زندگیم ، یه چیز اورد انقدر تلخ بود که دیدم من تو زندگیم روزای شیرین هم داشتم،سریع توش شکر ریختم.

لُکنت ، فقط از کارماندنِ زبان نیست
چشم ها هم گاهی
روی یک چهره
گیر می کند...
چشمان تلخو قهوه دارت کم کم ، دارد مرا از این زندگی سیر می کند ...

یعنی چقدر عاشقت شده ام که در آینه تو را میبینم
در جلد سایه ام تو رفته ای
لای کلمات کتابی که میخوانم تو می دوی
چای را تو شیرین میکنی
خواب بعد از قهوه را تو می پرانی
یعنی چقدر عاشقم
که همه چیز توست برایم؟!
راستش برای خودم نگران نیستم
اماحیف نیست تو به این زیبایی
این همه جا باشی و در پیشم نه؟

دلتنگ که شدی
راه برگشتت بسته بود
دلت هوایم را کرد...
تلفن کن!
بی هوا و با هوا بغض کردی
اسمم را یادت رفت
جایی رفتی خاطره داشتیم
تلفن کن
قهوه ات روی میز نگاهت نکرد
چای ات از دهان افتاد
کافه ها صدایت نکردند
تلفن کن
زیبا پوشیدی
عطر پاشیدی
زمستان را که تسخیر کردی
تلفن کن
پریشان شدی
دکمه ی پیراهنت که افتاد
لنگه ی جورابت گم شد
تلفن کن...
لعنتی تلفن کن،به هر بهانه ای که شد
حتی اشتباهی شماره ام را بگیر!
ولی تلفن کن!

می ترسم...
از اتفاق هایی که...
اصلا قرار نیست بیفتد...!
مثلا نیامدنت...
ندیدن لبخندت...
یا اینکه صدایم نکنی...
روبرویم ننشینی...
و فنجانی قهوه با تو نخورم...
یا اینکه زیر باران...
با تو قدم نزنم...
و دست هایت را نگیرم...
کاش می آمدی...
و این همه نمی ترسیدم...