عطر خوب
قهوه مي دهي !
و خواب را
از سرم
مي پراني !
بگو سالها
بي خبر از من
ته کدام فنجان
فالم آرمیده
بودی؟!

خاکستر سیگارم را 


به تو ترجیح میدادم

چون او حنجره ام رابه آتیش کشید

اماتو وجودم را

یه مرد نیاز داره فوتبال ببینه با دوستاش بره بیرون ، پیپ بکشه ، گاهی کتاب 

بخونه و به اخبار خاورمیانه گوش بده ؛ بذارید راحت 
باشه از خودتون زندانبان نسازید ...

از روی لبم بگیر پیپم را
تسکین بده شعر های تب دارم را

سَر ریز شد از درونِ من، خواستنت
با چشم قهوه دارت تمام کن کارم را

كافيست اسمت كنار اسمم باشد ؛
تا كسلى پنجشنبه ها
نحسى جمعه ها ،
از بين برود !
امتحان كنيم؟
قرارمان همین الان در همان کافه ی آرتین همیشگی

قهوه ها رابگذار برای روزهای تنهایی
روزهای بارانی
روز های غم
حالِ دلت که خوب است چای دم کن
تلخی قهوه که با تلخی چای یکی نیست
تلخیِ من بی تو
و تلخیِ تویِ با من
مگر یکی بود؟

فرقی نمیکند تو را در دوره ی "صفویان"  و در  گیر و دارِ انتقال پایتخت دیده باشم؛

یا در حال نوشیدن قهوه ی "قجری" در دوره ی قاجار..
یا حتی دوره ی "رضا شاه" با کلاه پهلوی..
قطعا من در هر زمانی که میدیدمت دچارت میشدم ...

چشم هایش قهوه ای بود
و به حق فهمیدم
که قهوه از پیپ هم اعتیاد آورتر است ..

‏تو نمیتونی با تلخیت  همه رو شاد کنی

‏تو قهوه نیستی...

یه ساله رفتی و اسمت هنوز مونده 

تو این گوشی
می‌دونم قهوه‌تو مثل قدیما 
تلخ می‌نوشی