امروز
شهریور
سراغ تو را از من
میگرفت
بی آنکه چشیده باشمت
در فنجان آغشتہ بہ پاییز...?

و شهریور مرد عاشق پیپ کشی بود
مُرَدَد
بین ماندن و رفتن
مسافری که
با یک چمدان می آید
و با یک چتر می رود...!!
‌

وقتی که تو نیستی

من حُزن هزار آسمانِ بی اردیبهشت را
گریه می کنم

یک پیپ و فنجانی قهوه در سایه های پسین،
عاشق شدن در دی ماه

مردن به وقتِ شهریور

وقتی که تو نیستی
هزار کودک گمشده

در نهان من

لای لای مادرانه تو را می طلبند.

#قاصدکی_درباد ...
:حالا میان این هوایِ نابسامانِ #شهریور؛ته تغاری تابستان،این دخترکِ لوس با موهای پریشان، گیسووانش را به دست باد #پاییز میدهد و هنوز دستانش از گرمای مرداد،داغ است،حالا بین دل آشوبی هایِ این روزها،من در خیال خود ،پشت پرچین مهربانی هایت،با #یک_فنجان_قهوه_و یک #پیپ برلب نشسته ام....
نگاه میکنم به تو...
به روزهایِ عاشقیِ پیش رو....
و #قاصدک هایِ دلم را در میان هوایِ تابستانه ای که بوی برگ های زرد را دارد، فوت میکنم...و با عطر نفس هایم #قاصدک هارا برایت میفرستم...
تا دلتنگی هایم را ،احساسم را ،نفس بکشی...
و بدانی این سرِ دنیا..؛قلبی برای همیشه، برای تمام آمد ورفت های چهارفصل دنیا؛ بخاطر"تو"می تپد...
بوی دلتنگی های #پاییز می آید....
و من اینجا بدون دست های تو .....
و پاییزی که بی رحمانه ،به قصد کشتن این #عشق ،به سمتمان می تازد...
باید به #سرزمین_پاسارگادتاباک بروم،تا با کمک #ماسترو_رحیمی عزیز ، #پیپ هایم! این #سلاح_های_عاشقانه را ، از #باروت_عشق ، مسلح کنم، تا به جنگ پاییز بروم... .

به کسی چه ربطی دارد که
تو مدتهاست دیگر نیستی!
به هیچکس مربوط نیست اگر من
هنوز عصر های لعنتی جمعه؛
پیراهنی که برایم خریدی را تن میکنم،
میروم همان جای همیشگی منتظرت میمانم،
چه ربطی به مردم این شهر دارد که...
که من هر لحظه گوشی ام را نگاه میکنم
شاید...
راستش به تو هم مربوط نیست
اگر من امروز عصر؛
ساعت هجده...
همان پاتوق همیشگی، پیپم را چاق میکنم و
سفارش دو فنجان قهوه خواهم داد...
راستی
امروز من حساب میکنم!
خاطره ی امروز را میهمان من!

هر صبح به تو فکر می‌کنم،
با جای خالی‌ات حرف میزنم،
پیپ میکشم و روزنامه را برایت می‌خوانم
و صبحانه،فنجان قهوه را جای تو به خودم تعارف می‌کنم،
از اتاق صدایت را می‌شنوم که:
«لباس‌هاتو اتو کردم و گذاشتم روی تخت.»
لباس‌های چروک هر روزه‌ام را می‌پوشم
و با صدای بلند از تو که نیستی تشکر می‌کنم،
عطر تلخ همیشگی را میزنم،
در را آهسته می‌بندم و چهار قفله‌اش می‌کنم
که مبادا جای خالی‌ات از خانه‌ام فرار کند.

زیبایی
همچون پراکندگی یک ایل در کوهستان
همچون گذر یک رودخانه
زیبایی
همچون قطاری در عمق سبز یک دره
همچون قایقی قدیمی در غروب دریا
زیبایی
همچون رقص دود پیپ
-
در زیبایی ات
رفتنی نهفته است

برای آدم هایی که
چای و قهوه را تلخ می نوشند
تلخ حرف نزنید....
چیزی حس نمی کنند!
به طعم های گس #عادت کرده اند...

تو به اندازه ، يك امدن و یک فنجان قهوه ، به تمام شنبه هايي كه
با اميدواري  به آمدنت
شروعشان كردم بدهكاري!

#شاعری_که_هیچوقت_نوشته_نشد
#تراوشاتذهنبیمارمن
تنهایی در اتوبوس چهل و چهار نفر است
تنهایی در قطار
هزار نفر...
به تو فکر می‌کنم...
در چشم‌های بسته آفتاب بیشتری هست
به تو فکر می‌کنم...
و هر روز
به نیابتت بر پیپ چوبیم بوسه میزنم...
این همه تنهایی در من یک جا جمع نمیشود...
بیا و مرا از من رها کن...
هر روز ساعت پنج عصر من با همه ی دلتنگی هایم در همان #کافه_آرتین که پاتوق اولین قرار عاشقانه مان بود جمع میشویم...
بیا و مرا از من رها کن...
عشق ونوسی من...
دوباره برایم  لبخند بزن...
دوباره مرا جانی دوباره ببخش...
که بی تو زندگی ،مسابقه دوِ، عقربه های ساعت بدون خط پایان است