تو باران را دیده بودی
میدانستی که رفتن آن هم این وقت
سال با پاییز آدم چه میکند !
چه آسوده رفته ای که هیچ آمدنی ؛ هیچ خاطره ای
روی دوش رفتن ات سنگینی نمی‌کند ...
تنها سنگینی بعد از تو ، وزن پیپ روی لبهایم است

هرچقدر پاییزسردتر، بارانی تر و دونفره تر میشود ما نیز سرد تر، بارانی تر و "تک نفره " تر میشویم. جانا کجای کارمان اشتباه بود که حالا به چتر بالای سر "دونفره های پاییزی" هم حسادت میکنم؟
میگویم جانا نمیشود آن گوشی  لعنتی ات را برداری زنگ بزنی، کمی دیوانگی خرج کنی و بگویی"جان دل حاضر شو بریم یه کافه دوتا چای داغ بخوریم تو برام شعر بخونی منم قربون صدقه صدات برم" هوا سردتر بارانی تر و پاییزی تر میشود جانا میشود ماهم "دونفره تر "شویم؟

قهوه بهانه است برای با تو بودن
تو به من حس دادی،حس پرواز
پروازبه چشمانت
ونگاه تو به من....
چه تلخ است در این فنجان
قهوه یا نگاه تو.

گاهی اوقات
قهوه ی تلخ
خوردن ندارد
اما من
تلخی اش را
شیرین مینوشم
شاید
ته فنجانم
خبری باشد از آمدنت...

زیباترین لحظه را

      برای خود خلق کنیم

با یک نفس عمیق
   
با یک فکر زیبا ، یک فنجان قهوه

☕️ عصرتون سرشار از آرامش

شاهکاری ست
سمفونیِ پاییز ...
شر شرِ باران ..
خش خشِ برگها ..
و صدای
فریادِ سکوت ..
اصلا آدم
سرش درد می کند برای
عاشق شدنو کافه گردی .....!!

تو باشیو یک پیپو
منو یک شب پاییز...
چه می خواهم؟!
دگر هیچ و دگر هیچ و دگر هیچ

پاییز فصل من است ... فصل گم شده ای که که هیچ وقت نوشته نخواهد شد...فصلی که پادشاه به کاخ تنهاییش برمیگردد و کیلومترها در یک اتاق کوچک قدم میزَنَدو پیپ میکشد... جنون معنی میگیرد....ماه کامل میشود و نوشته هایم مانند گرگ های گرسنه افکارت را می دَرَند ! پالتوی بارانی ام را تنم میکنم ... دل به باران میزنم... کوچه به کوچه ی این شهر نفرین شده را زیر پا میگذارم تا تورا پیدا کنم ... تو آخرین قطعه پازلِ وُجُودِ مَنی به آغوش من بیا که من عقیمم از آمدن به سَمتِ آغوشَت ... ای فرشته ی مرگ برایم آوازی از جنس آزادی بخوان... #تراوشاتذهنبیمارمن #پاییزفصل_من_است

به هر جان کندنی که بود،
تابستان را بدون تو گذراندم،
تابستان میرود،
تو نیز پیش از آن رفتی،
تو بگو!!!
چگونه پاییز را بدون تو سر کنم؟
شب های پاییز طولانی تر است،
میدانم که شب های سختی پیش رو دارم،
میدانی!
پاییز فصل دلتنگیست، فصل قهوه های داغ و فصل پیپ های چوبیست
اما پاییز من به سر نمیرسد،
من در زاد روزم خواهم رفت،
پاییز من در آبان به پایان میرسد،
چون من تحمل این همه خواسته نشدن از طرف تو را ندارم،
این همه خواسته نشدن سهم من نبود.....

پاییز
همین حوالی
در کوچه باغ ها
قدم میزند
تا نوبتش برسد ... مانند انتظار دو عاشق در کافه ای قدیمی برای قهوه ای که سفارش داده اند ...