دو فنجان قهوه سفارش می دهم
و بی محابا دست های
تو را می گیرم

          راحت باش !
هیچ کس ما را نخواهد دید

اینجا
     ...کافه خیال من است...

سیل بیاید،
برف ببارد،
طوفان بشود،
اصلا، همه ی دنیا را،
باد و برف و باران ببرد،
به من هیچ ربطی ندارد!
وقتی تو،
دلم را برده ای.
وقتی عشقت، طوفان به پا می کند هر دم.
وقتی نبودنت، بارانی ام می کند.
وقتی خواستنت،
طعم قهوه ی گرم
در یک روز برفی را دارد... .

برف میباردومن چشم به راهت هستم
درپےآتشےازبرق نگاهت هستم

قهوه وچایےونسکافه مراگرم نکرد
چون به دنبال همان شال سیاهت هستم

شب وتنهایےوسیگارولے فندک نیست
من فقط منتظرشعله ےآهت هستم

دلم تنگ می شود،
گاهی
برای حرف های معمولی
برای حرف های ساده
برای « چه هوای خوبی ! »
« دیشب چه خوردی؟ »
برای ... و چه قدر خسته ام
از « چرا؟ »
از « چه گونه ! »
خسته ام از سؤال های سخت !
پاسخ های پیچیده
از کلمات سنگین
فکرهای عمیق
پیچ های تند
نشانه های با معنا ، بی معنا
دلم تنگ می شود،
گاهی برای
یک « دوستت دارم » ساده
دو «فنجان قهوه ی داغ»
سه « روز » تعطیلی در زمستان
چهار « خنده ی » بلند !
و
پنج « انگشت » دوست داشتنی ...

فرقی ندارد کجایی،اما...
دلت که هوایم را کرد
گل های حیاط را صدا کن حوالی ات نفس بکشند
این هوا
هوای خرداد است
حتی اگر میانه ی زمستان باشی!
دلت که هوایم را کرد
پلکهایت را ببند
کمی به من فکر کن و بعد...
از چشم های قهوه ای ات دو فنجان برایمان بریز!!
دلت که هوایم را کرد
موهایت را بباف
آسمان را سر کن!
رنگین کمان هم روی صورتت میهمان کن و خورشید را بپوش!
دلت که هوایم را کرد صدایم بزن
پنجره را باز کن و چند قدم عقب تر بایست!
من هنوز برای رسیدن به آغوشت کودکانه می دوم!
خلاصه دلت که هوایم را کرد
هوایی ام کن!
حالا این تو،این دلت و این دلم!
بسم الله...

یک فنجانِ گرم،
مهمانِ من باش...
جایش تمامِ زمستان را
سر میکشم!...

دلم ....
تنگ می شود گاهی
برای
یک " دوستت دارم " ساده،
دو " فنجان قهوه ی داغ "،
سه " روز " تعطیلی در زمستان،
چهار " خنده ی " بلند ....
و
پنج " انگشت " دوست داشتنی . . . .

باز عصر سه شنبه و
همان کافه ی همیشگی
آخرین میز کنار پنجره

دو فنجان قهوه
از همان ها که دوست داری

تو قهوه ات را مینوشی و من پیپ بر لب
، محو تماشایت میشوم

حرف میزنیم
میخندیم
و باز نگاه سرد و سنگین مردم

همه مرا با دست نشان میدهند
همه فکر میکنند
دیوانه ام

همه فکر میکنند
دارم با خودم حرف میزنم

انگار
هیچ کس غیر از من
تو را نمی بیند
اصلا بگذار فکر کنند
تو نیستی و من دیوانه ام

بی خیال حرف مردم
قهوه ات را بنوش
عزیزتر از جانم...

گم کرده ام شنبه ای راکه.درآن
قهوه ی چشمانت،
سرونمي شود،،،
توپاييزيترين،اتفاق فال منی
که به دهان نرسيده
تلخ شد

ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﻭﺭﻕ ﺑﺰﻥ،
فنجان قهوه ﺭﺍ ﺑﻪ شکرانه ﻧﻔﺲ ﮐﺸﯿﺪﻧﺖ ﺑﻨﻮﺵ
ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺯﻧﺪگی ﺭﺍ ﺩﺳﺖ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﺑﮕﺬﺍﺭﯼ.
پایان آدمیزاد نه رفتن یار است و نه تنهایی،
آدمی آن هنگام تمام می‌شود
که دلش پیر شود

صبح بخیر❤️?