_ خسته نشدی انقدر واستادی لب پنجره زل زدی به خیابون پیپ کشیدی؟

_قشنگه از این بالا، همه جا سفیده، مردم دارن عشق میکنن

_خب برو قاطیشون توام

_من خیلی وقته با هیچی و هیچکس قاطی نمیشم

_مدل خودتو پیدا کنی قاطی میشی

_مدل من اسقاطیه، نیست

_پس وایسا همون جا لب پنجره از دور نگاه کن به همه چی

_آره، از دور همه چی قشنگ تره، از دور زشتیارو نمیبینی، هر باری که نزدیک شدمو واقعیت رو دیدم حالم بد شده

_تعریف کن ببینم چی میبینی اون پایین؟

_اون پسر همسایه طبقه بالایی بود، همون که تابستون میرفت پشتِ بوم قایمکی بغل کولرِ ما پیپ میکشید بوش میومد توی خونه

_همون که حوصلش باهاش نبود؟

_آره، همون که حوصلشو جا گذاشته بود

_خب؟ اونم اون پایینه؟

_آره اون پایینه ولی دور از جمعیت

_حتمن اونم مثه تو نمیتونه قاطی بشه با بقیه

_یه آدم برفی درست کرده واسه خودش، صورت آدم برفیش هیچی نداره جز لب، گوشه لبشم یه پیپ گذاشته

_آدم برفی که پیپ نمیکشه

_شبیه خود پسره ست، نه چشمِ دیدن داره نه گوشِ شِنُفتن، حرفم نمیزنه، حرفاشو دود میکنه

_همون موقع گفتم این پسره افسرده ست

_افسرده نیست، حوصله هیچکس رو نداره

_کسی که حوصله هیچکس رو نداره افسرده ست دیگه

_افسرده نیست، کسی نیست بفهمتش،
زمستونا وقتی برف میاد آدم دلش میخواد یه قهوه درست کنه،بشینه ورِ دلِ اونی که دوسش داره،  حرف بزنه بعد قهوه بنوشه، یه کاپ، دو کاپ...

_آره، خیلی میچسبه

_بعضی از آدما مثه قهوه بعد پیپ میمونن، میچسبن به آدم

_اگه آدم نداشته باشه همچین کسایی رو چی؟

_میشه مثه این پسره، توی این روزای سرد و سفید، پناه میبره به آدم برفی

_ آدم برفی خیلی سرده، نمیشه بغلش کرد

_عوضش میشه کلی باهاش حرف زد

_قدم چی؟ نمیشه باهاش قدم زد

_عوضش کلی میشه بهش زل زد

_اگه آفتاب بزنه چی؟

_ذره ذره آب میشه، با لبخند

_مثه تو...مثه من...


| تنهاییِ دو نفره|

میگفت حالا که هستم نمیزارم تنهابشی...
نمیدونست خیلی وقته که هست اما نیست...
خیلی وقته که هست اما دلم برای اون روزایی که بود تنگ شده..
خیلی وقته که نصفه شبا صدای روشن شدن فندکم روی پیپم توی اتاق میپیچه

‌
نیستی ...
تنفس برایم دشوار شده
انگار هوا نیست
بغض‌هایم
گلویم را درد می‌آورند،
حتی پیپ هایم دیگر آرامم نمیکنند...
تو با نبودنت،
قصد جان مرا کرده‌ای...

‌
زمستان دارد
به بهار بر می‌گردد
شايد تو هم به من بازگشتی
ولي ديگر سياهی به موهايم بر نمي گردد...
قهوه های از دهن افتاده طعم خوبی ندارند ...
و عشق هر چقدر هم شعبده بازِ ماهری باشد
نمی تواند
اندوه را در دست هايش غيب كند
و شادی را از كلاه‌اش بيرون بياورد! ...

‌
آدم گاهی...
حواسش پرت میشود...
و غذا از دهن می افتد...
قهوه اش سرد میشود..
پیپ اش را روشن میکند اما نمیکشد...
کاغذ خط خطی میشود...
درس چند خط در میان خوانده میشود...
تلفن خودش را میکشد...
تاکسی هی بوق میزند...
بعد که به خودش می آید...
میگوید من فقط داشتم یک لحظه به "او" فکر میکردم...
فقط یک لحظه...

نه اينكه رفتن بلد نباشم ها
من فقط مى خواهم
حداقل براىِ تو
"جمعه ها"
غم انگيز و تلخ نباشد ..!
درست مثل فنجان قهوه ای که دردست دارم ...

یک   فنجان  قهوه!!!!!"
مهمان منی...

کنار پنجرۀ بخارگرفتۀ قلبم،
هنگام تنهایی...
میخواهم پیپ بکشم و خودم را درون دریاچه ی بی رحم چشمانت غرق کنم ...

‌
‌"داشتنت" بايد مزه‌ىِ توت فرنگى بدهد،
يا انارِ گُلپَر زده،
یا یک قهوه ی با عطر عشق،
يا آش رشته یِ خانم جون تو غروب هاىِ جمعه...
داشتنت بايد بوىِ ياسِ رازقى بدهد،
يا بوىِ خاکِ باران خورده..
نميدانم...
ما كه نداشتيم!
اما داشتنت بايد چيزِ خيلى قشنگى باشد!

گاهئ
نداشتنت خیلی درد دارد
با هیچ مسکنی آرام نمی شوم
حتی شعر درمانی را امتحان کردم
قدم زدن و پیپ کشیدن  زیر باران هیچ کدام درد رفتنت راکم نکرد
به محض اینکه جمعه میشود دلتنگی عود میکند
وبغض هایم سرباز میزند
کاش‌‌‌‌‌.‌‌‌‌........
مادربزرگ عمر به دنیا داشت و ازدم نوش های
معجزه آسایش برایم دم میکرد
شاید ...
علاج فراموشی تو دم نوش های مادربزرگ باشد
شاید...??

‌
اينكه قهوه ام رو تلخ می خورم، يعنی هيچ دليلی واسه خوشحالی الكی ندارم! واقعيت زندگی چيزی نيست كه بشه با قند و شكر شيرينش كرد...
وقتی كسی به زندگی آدم پا می ذاره، تنها مياد، اما وقت رفتن، تو رو هم با خودش می بره!
امروز يه نفر رو ديدم كه بُرده بودنش... اينو از قهوه ی تلخی كه سفارش داد فهميدم!