باورکن پاییز که می آید
همین پیرمردهای تنها روی نیمکت های پارک هم ، پیپ میکشند ، به افق های دور خیره میشوند...

و به اولین عشقشان فکر می کنند
به دختری با موهای طلایی یا گیسوان سیاه
روسری خالدار یا شاید شالی پشمی
به حرفهایی که باید می گفتند
و نامه هایی که هیچ گاه به مقصد نمی رسد...

در من ،
دیوانه ای جا مانده ...!

که دست از
دوست داشتنت بر نمی‌دارد !

با تو قدم می‌زند ،
حرف می‌زند ، می‌خندد ...!

شعر می‌خواند ،
قهوه می‌خورد
پیپ میکشد ...!

فقط نمی‌تواند ،
در آغوش بگیردت ...!

به گمانم همین بی آغوشی ،
او را خواهد کشت ...!

من از آنهایی نیستم که بگویم وقتی نباشی زندگی معنا ندار


بی تو هم میشود زندگی کرد
خیلی ساده و راحت
مانند قبل از تو 
شب ها راحت با خیالت میخوابم
صبح شاداب و خوشحال از اینکه در خوابم بودی بیدار میشوم
صبحانه ام میشود تصویر تو در ته فنجان تلخ ترین قهوه هایم
عصر ها ب پارک میروم ،پیپ میکشم و روی رد پایت قدم میگذارم لذت میبرم
به مهمانی خیالت میروم 
مهمان دعوت میکنم
یادت هر شب به من سر میزند 
شام هم کلافه از زیبایی های زندگیم حرص میخورم
هم خواب شب هایم هم اشک هایم میشود که گونه ام را نوازش میکند تا وقتی آفتاب در آمد بخواب بروم 
ببین زندگی بی تو آنقدر ها هم سخت نیست
اصلا مهم نیست 
زندگیم میگذرد
مثل همیشه ...
تنها نیستم 
خاطرات میایند و میروند
خیالت است
یادت است
پیپم هست
یادت است
فکر نکن زندگی بی تو سخته
بی تو حتی مردن هم راحت است
من از آنها نیستم که بگویم نرو

تنهایی اندازه های مختلف دارد
در پارک
اندازه ی جای خالی کسی
که کنارت قدم بزند
در کافه
به اندازه ی فنجان قهوه ای
که روبرویت سرد...
سرداست
و تنهایی در تختخواب های دونفره
به بزرگی تمام دنیاست

هر پُک از پیپ اش فقط خاطرات تلخ اش را فربه تر می کرد
و دود معلق در هوای کافه حسرت ها را پررنگ تر!
بی آن که نه تلخی قهوه اش شیرین شود و نه حسرت هایش؛ رویا!

فال قهوه هم
مراعات حالم را ميکند
آمدنت را خبر ميدهد
اما خوب ميدانم
قهوه اي که تلخ باشد
دروغي بيش نيست ...

خیلی وقت است نگاهِ منتظر به آمدنت
لایِ آن در کافه ی همیشگیِ مان
که قول آمدنت را داده بودی
گیر کرده است
سال هاست که من پشتِ آن صندلیِ چوبین
قهوه ام را خورده ام ،
و خیره به صندلیِ خالی ات
با قهوه ی نخورده ات
فالِ قهوه می گیرم
فنجان قهوه ام
پُر از ته سیگار شده است
و دسته گل روی میز پُر از خاکستر
بس است دیگر انتظار
نمی خواهی بیایی ؟

دلم روز هایی را میخواست که باهم بودیم روزهایی که با یک ساعت کافه رفتن و خوردن قهوه تُرک همیشگی مان دیدن چندین بار فیلم تکراری در سینما با دیونه بازی هایی از جنس تو که فقط تو بلدشان بودی سر میشد،
دلم نگاه هایت را میخواست، التماس چشمانت که هرلحظه میگفت بمان...
حالا که نیستی، با پیپ روی لبانم، از مقابل کافه که رد میشوم سعی میکنم نگاهش نکنم، راهم را کج میکنم تا به سینمایی که همیشه با هم می رفتیم  بر نخورم،ولی...


نتوانستم فراموشت کنم،
هر لحظه تشدید شدی...

بگذار بگذرد
انتظار فصلهاي سياهت
بر چارچوب ساده و خوش باور پنجره
بگذار پشت ميزهاي كسالت
فال قهوه ي تلخ بگيرم مدام،
بر سينه ي مضطربم خواهدماند.،،
رؤياي حلقه هاي گل......

[Forwarded from تراوشاتذهنبیمارمن]
بیهوده نیست که سیگار می‌کشی
و لبخندهایت تلخ می‌شود

نمی‌شود برگشت
و رد پاییز را
از نیمکت‌های خیس
برداشت

نمی‌بینمت
نه توی حلقه‌های خاکستری دود
نه انتهای قهوه‌ای فنجان
نه توی دایره‌ای که
قسمتم نبود !

چهارشنبه بود
من نام تمام نیمکت‌ها را
چهارشنبه‌ای گذاشتم که نیامدی
چای سرد شد چهارشنبه بود
تلخ‌تر شدم چهارشنبه بود
حتی چهارشنبه بود که ما
از کنار هم گذشتیم
و من از خانه دورتر شدم
از چارخانه‌ی پیراهنت ...

هنوز فکر می‌کنم
می‌توانستم توی دایره‌ها چرخ بزنم
انگشتم را توی حلقه‌های دود فرو ببرم
با چهارشنبه و تو
عکس‌های یادگاری خوشحال بگیرم

هنوز فکر می‌کنم
توی چارخانه‌ی پیراهنت
خوشبخت می‌شدم ...