اطلاعیه شماره سه
تراكت ها آمادست
نمایندگان فرهنگی استان ها و مشتريان محترم كه تمايل به فعاليت در امور پويش هاي مهم نه به سيگار هستند
تا مورخ 20 مهرماه نسبت به ارسال آدرس استان محل فعالیت ، نام ، کد پستی ، شماره همراه اقدام عاجل نمایند
تا تراکت های مربوطه و دستورالعمل فعالیت های مربوط به پویش های مردمی
نه به قلیان
نه به پیپ کیکم
نه به مواد مخدر
نه به سیگارت
نه به فیک فروش
نه به پیپ تقلبی
نه به ویپ
نه به مشروبات الکی
برای جامعه ای سالم
را در سطح کشور با جدیت از آيان ماه شروع کنیم
مشتريان روي سفارششون ارسال ميشه
نمايندگان فرهنگي استان در صورت داشتن كارت عضويت انجمن معتبر تقديمشون مي كنيم
شما هم به پويش مردمي
نه به قلیان نه به سیگار نه به ويپ
بپیوندید .

كسب افتخاري ديگر توسط ماسترو رحيمي

از بس نیامدی
بغضهایم
را درون پیپ
دود کردم....
آلودگی هوا
گریبانِ تهران را
گرفت.... برگرد به اولین روز پاییزی به اولین قرارمان در کافه آرتین...
من هنوزم تشنه ی قهوه ی چشمانت هستم و این شهر تشنه ی هوای پاک

تنهایی
میز کنار پنجره است
در کافه ی همیشگی
تنهایی
انبوه فیلترهای سیگار است
میان قهوه های باید
حجم بی نهایت کتاب
قدم زدن با افکار
گوش دادن به امپیریم
فیلم های بلاتار
تنهایی
لمس دقیق لحظه هاست
روی کاناپه ی افسردگی
حس گیج بودن
در خواب ظهر پاییزی

درختان شعر میگویند
و زمین را پر از واژه می کنند
در بین شعرها قدم میزنم
تا کافه گرم تنهایی
شعری را از کتم میتکانم
تمام شعرها بیرون در می مانند
من بازگردم
باید شب را تا صبح شعر بخوانم
صبح زود رفتگرها شعرها را از خیابان جمع خواهند کرد
چه کتابی که هیچ وقت چاپ نشد

اگر پاییز نبود
هیچ اتفاق شاعرانه ای نمی افتاد
نه موسیقی باد بود
نه سمفونی کلاغها
نه رقص برگ
و من
هیچ بهانه ای برای پیپ کشیدن
در این فصل نداشتم

پیپ کش های عاشق ، اعتقاد دارن اولین پیپ در فصل پاییز ساخته شده

جشنواره استقبال از پاییز

فصل پیپ و قهوه
از یکم مهر ماه تا هفتم مهر ماه
هر هفتصد هزار تومان خرید
هفتاد هزار تومان هدیه کالا می گیرید
هر کالایی که شما تمایل دارید
از هشتم مهر ماه قیمت کلیه کالا ها به روز خواهد شد و قیمت های جدید لحاظ خواهد شد

پاسارگادتاباك وكافه آرتين

بوی ماه مهر رسید...تو که نباشی...
شعرهایم پیپ می کشند و سرفه میکنند
حالا که درد توی کوچه و خیابان
با من راه می رود
و قهوه می خورد
تب می کنم....
فکر آخرین جمله ام نباش
فکر کن اولین جمله ام کجای شهر ریخت...
رفت...
که حالا شعرهایم معتاد شده اند
درد می گیرد استخوانشان
من خاطر نشان میکنم....
مثل خبر روزانه....
که شش های شعرم
بی تو
سرطان تنهایی گرفته اند...
.

از پدربزرگم دو چیز را به یاد دارم
شلوار نخ‌نما و اینکه چگونه هر روز
ساعت جیبی‌اش را دو دقیقه جلو می کشید

وقتی از او پرسیدم که چرا باید چنین دقیق زمان را بداند
گفت یک تاجر، می تواند مالی را ببازد
اگر به قرارش دو دقیقه دیر برسد

وقتی از دنیا رفت دو پیپ از جنسِ کف دریا
و سکه ای طلا که به زنجیری بود باقی گذاشت
کسی پیپ‌های از کفِ دریا را دور انداخت
و سرِ سکه بگو مگو شد.

روز خاکسپاری‌اش ساعت‌های کلیسا به صدا درآمدند
او را به خاک سپردند
و همه‌ی فامیل دو دقیقه ساعتشان را جلو کشیدند.
.
.
.
شعر لحظه‌ی احترام
سروده شده ادوین برُک