?وقتی...
تصمیم به ترک چیزی گرفتی...
هرگز به آن بازنگرد...
حالا چه بخواهد...
پیپ باشد...
یا چای...
یک آهنگ...
یک آدم...
یک احساس...
هر چه...!
حتی یک " خودت "
که بوده و نباید باشد...
هرگز برنگرد...
تو تنها برنخواهی گشت...!
یک ترس مداوم...
پا به پای تو زندگی خواهد کرد...?

باران...
خیال توست.
می آید،شدید می شود،صورتم را خیس می کند.
باران...
موهای سیاه توست که بر شانه میریزد...
همه را عاشق می کند.
باران...
نگاه توست.
زیرش که باشی تب می کنی...
باران...
پیراهن توست.
بویش تا مدت ها همه را دیوانه می کند...
باران...
داغ توست.
پیپ می خواهد...
باران...
بگذریم...
باران گریه ی من که نیست...
بند می آید...

آغوش زبانِ مشتــرک آدم هاست...
فقط با لهجـه هایِ متفاوت....
زنی که گـریه می کند...
یک آغوش محکم میخواهد،از جنسِ پیراهنِ چهار خانه یِ مــردی که تمامیتِ ارضیِ اندامش را در بر بگیــرد...
کودکی که زمین خورده است...
آغوشی که بویِ التیامِ زخم هایش را بدهد و نازش را بکشد و با هر"چی شده عزیزکم،گریه نکن"ـی بغضش با صدای بلندتـری بترکد...
و مـــردی که تویِ بالکن به رو به رو خیره شده است...
دو دستِ ظریف می خواهد که از پشت سر دورِ کمرش حلقه بشود و پیپ را از دستانش بیرون بکشد...
آغوشی که تهَش طعم رژلب بدهد،و بویِ موهایِ زنی که دوستش دارد...

اونقدر آدمها قبل من و تو غصه خوردن...
لب پنجره پیپکشیدن...
عاشق شدن،فارغ شدن...
فحش دادن...
اونقدر آدمها قبل من و تو،بردن،باختن، گذاشتن رفتن،گم و گور شدن!
اونقدر آدمها قبل من و تو به گذشتشون فکر کردن،حسرت خوردن،بغض کردن...
حالا کجان؟
رها کن رفیق!رها کن بره...

دلم نمی آید که شب را رها کنم...
و همین طوری بخوابم...
شب قشنگ است،یک‌عمر‌میخواهیم توی گور بخوابیم..‌.
وقتی هنوز زنده هستیم،حیفم می آید شب ها بخوابم...
شب باید بیدار ماند...
گاهی به سلامتی ستاره ها...
شراب حافظ شیراز نوشيد...
پیپ کشید‌‌‌،حرف زد،گریه کرد...
شب باید کتاب خواند...
فیلم دید،شب باید عاشق شد...

وکسی چه میداند...
در دل زنی که موهایش را میبافد،به خودش میرسد و دائما لبخند به لب دارد چه میگذرد...!
کسی چه میداند...
در دل مردی که پیپ به لب درکوچه پس کوچه ها قدم میزند چه میگذرد...!
دنیاپرشده ازآدم های غمگینی که تظاهر میکنند شادند!

شکست‌خوردگان این داستانیم
/ قهرمانانی /
ته‌نشین‌شده در قهوه و شب

كمی آهنگ ، كمی سیگار
يك فنجان قهوه و دیگر هیچ

دوستی هایتان را به عشق نرسانید !
به جایی که سلام دادنش، سَر حالتان بیاورد و قربان صدقه های بی منظورش، خاص شود برایتان. به جایی که عقربه ها وقتی کنارش هستید، برای گذشتن عجله داشته باشند و قهوه ها تلخ به نظرت نیایند.
دوستی هایتان را به جایی که یک روز حرف نزدن با او، خُلقِتان را تنگ میکند و احوال پرسی نکردنش، حالِ خوبتان را بَد میکند، نرسانید.
دوست که بمانید ، لااقل کنارِ خودتان داریدش. قدِ یک تبریکِ تولد، قدِ یک گپ و چایِ عصرانه، قدِ یک شب بخیر گفتن و عزیزم شنیدن از زبانش، قدِ نعمتِ بودنش ...
به عشق که برسانیدش، در حسرتِ دوباره شنیدنِ اسمتان از زبانش هم میمانید، بقیه چیز ها که دیگر هیچ ...

هیچ‌کس و هیچ‌چیز، بر زنی که با خواندنِ کتاب و شعر، گوش دادن به موسیقی و نوشیدن قهوه حالش خوب می‌شود، پیروز نخواهد شد.

? جبران خلیل جبران