سالها از قهوه های تلخ در این کافه ها

ساده بودم انتظار فال شیرین داشتم

ببین چقدر صمیمانه در تو حل شده ام

"تو" قهوه می خوری و "من" نمی برد خوابم...

یک فنجان قهوه
مهمانِ من باش
آغشته به سمِ عشق
درد ندارد!
فقط
چشمانت را که باز کنی
کسی شبیه مرا
دوست خواهی داشت ...

ای که میان عشق و جادو می‌آمیزی
میان قلب و عقل
میان شعر و تورات
من فال قهوه نمی‌گیرم
طالع نمی‌بینم
پس تو
وقتت را تلف مکن
با پیش‌بینی‌های من

بانوی من!
عاقل باش
که من پیامبر عشق نیستم
و به یاد ندارم
آیه‌ای آورده باشم
که من خود نیز
آیه‌هایم را باور ندارم...

در روزمرگی هایمان گاهی یک چیزی بلاخره تمام میشود؛
یکی آخرین قهوه اش را با خوردن اخرین جرعه اش تمام میکند.
دیگری با خواندن بندِ آخر،کتابی را تمام میکند.
دیگری غم هایش تمام میشودو بلعکس.
و غم انگیز ترینِ آنان، این است که آدمی برای کسی تمام شود...

همان بهتر که یک شاعر
برای خستگی هایَش
کنار قهوه ی تلخَش
گاه گاهی غزل گوید!
و چون لغزد به روی گونه هایش
قطره های داغ اشکش
دو فنجان شعرِ تر گوید!

همان بهتر که بیخودتر ز خود باشد!
که لبریز از سکوت٬ از دردِ خود باشد!

برای خرمنی از بغضهایش؛
بجای آنچه رفته ست از بَرَش!
با یادِ عشق و یارِ دیرینش؛
به یاد لحظه های تُرد و شیرینَش؛
خداحافظ جهان را٬ با غزل گوید! ..‌‌.

و آن زمان که
سنگینی پیپ
را بر لبانم حس کردم،
یاد گرفتم
قورت دهم بغضم را
و وانمود کنم
که بی رحمم..

بیا تقسیم کن این فرصت ِ دیدار را با من
بغل کن زیر ِ باران عطر ِ گندمزار را با من

خدا فندک که زد با آذرخشش، پک بزن سنگین
اگر شد دود کن پیپ را با من

اجاق از آتش ِ دل کرده ام برپا برای ِ چای
تماشا کن بخار ِ قوری ِ گلدار را با من

بخند و خانه را نقاشی از رنگ ِ لبانت کن
پر از رزهای ِ قرمز کن در و دیوار را با من

از آن صندوق ِ شاه عباسی ات آیینه را بردار
بخان ابروی ِ عشق الدوله ی ِ قاجار را با من

سلامت باد ِ عمر ِ رفته لبهامان به روی ِ هم
بنوش این پیک ِ از مستانگی سرشار را با من

شلال ِ گیسوان ِ باد امضا کرده را وا کن
شبانه در میان بگذار این طومار را با من

اگرچه عادتت نامهربانی بوده از اول
بیا و مهربانی کن همین یک بار را با من

خداحافظ نگو که بی تو خیلی زود می میرم
نرو از پیش ِ من هرگز، نکن این کار را با من