عروسکا ... عروسکا ... کجایید ؟!
چهارزانو میشینم ، چشمامو می بندم و میرم تو فکر. مثل ایکیوسان. میرم به کودکی. دلتنگی هامو، خاطره هامو ورق می زنم..

یادش بخیر..

دلم برای معصومیت هایدی تنگه ، برای اون چهره ی غمگین حنا پشت ماشین نخ ریسی. برای شجاعت های پسر شجاع و پیپِ پدرش.

دیگه تو کوچه خیابونا اثری از رد پای ترنادو نیست. روی در و دیوارهای شهر علامت z نمیبینم. حتی روی شکم چاق گروهبان گارسیا ها.

هنوز وقتی دریا می رم دلم یه غول خوشگل صورتی میخواد. دوست دارم محکم بشینم پشت سرندیپیتی و همه ی دریا رو زیر آبی بریم.

این روزا روی پاگرد پله ها هرچقدر هم منتظر بمونی ،حتی سایه ی بابالنگ درازو هم نمیتونی ببینی.

مادربزرگه اگه الان زنده باشه ، فکر کنم دیگه تنهاست. یا شاید با هاپوکمار. من از همون اول می دونستم هیچکس جز هاپوکمار از ته دل مادربزرگه رو دوست نداره.

دلم برای تام سایر و هاکلبری هم خیلی تنگه. رفیق هم رفیقای قدیم.

هنوزم وقتی یاد غربت و عشق گالیور میفتم دلم میگیره.

این روزا دیگه کسی واسه رسیدن هاچ به مادرش دعا نمیکنه.

اون موقعا ،آدم اخموها رو هم می شد دوست داشت. دلم برای کاکروی دوست داشتنیم تنگ شده. به دلم موند که یه بار تیم سوباسا رو شیش تایی کنن...

اون روزا هرچی اسفناج می خوردم ، بازوهام مثل بازوهای ملوان زبل قلمبه نمی شد..

هنوز کارهای خارق العاده ی کارگاه گجت خودمونو خیلی دوست تر دارم از آتیش بازی های این بِن تِن..

بشکن ! من نمیشکنم! چی بود چی بود؟ شیشه شکست!

شیشه نبود....

پیپ حضورم در
دود فکرهایم گم می شود
خسته شدن نای نفس را بریده
آه
آه
افسوس همین
تکان میدم خودم را تا میان
ابر دود هایم نفسی بکشم
دریغ ،
شیب تند
در صورت صانحه
ورق های پی در پی
کاغذهای بیهوده
جمله های نیشدار
ذهنم یاری نمیدهد امروز
دستم نای نوشتن
ندارد .

کفشهایت چه خوشبختند
در پا به پای تو
مثل چشمهایم
هستی و نمی بینم ات
تو می چسبی مثل بوی پیپ
برای دیگران
به اجبار زندگی ست
دوستت دارم ها ..
حالا تو هی بگو
” تویی زندگی م “
از تو نه شعری می خواهم وُ
نه نگاهی
گاهی فقط
یک لبخند / یک لبخند
برایم بخند ..

سفرهای تنهایی همیشه بهترند
کنارِ یک غریبه می‌‌نشینی قهوه ات را می‌‌خوری و پیپت را چاق میکنی
سرت را به پشتی‌ صندلی تکیه میدهی‌ تا وقت بگذرد
به مقصد که رسیدی
کیف و بارانی ات را بر میداری
به غریبه ی کنارت سری تکان می‌‌دهی‌ و می‌‌روی
همین که زخمِ آخرین آغوش را به تن‌ نمی‌کشی
همین که از دردِ خداحافظی به خود نمی‌‌پیچی‌
همین که تلخی‌ یک بغض را با خودت از شهری به شهری نمیبری
همین یعنی‌ سفرت سلامت…

زنی که سیگار میکشد

یک تناقض پر معنی ست  

یعنی:

روحی ظریف

با زخمی مردانه

توی خیابون یه بنده خدایی رو دیدم بخاطر آلودگی هوا ماسک زده بود.
ماسک رو درآورد، سیگار کشید و دوباره ماسکش رو گذاشت.
بزرگوار خیلی به سلامتیش اهمیت میداد

? #فان

خسته ام

مثل اعدامی که

اخرین خواسته اش

سیگار بود

از قهوه تان لذت ببرید ...

یک گروه از دوستان به ملاقات استاد دانشگاهی رفتند.
گفتگو خیلی زود به شکایت در مورد استرس و تنش در زندگي تبدیل شد. استاد از آشپزخانه بازگشت و به آنها قهوه در انواع متفاوت در فنجانها تعارف کرد. فنجانهای شیشه ای، فنجانهای کریستال، فنجانهای درخشان، تعدادی با ظاهری ساده، تعدادی معمولی و تعدادی گران.
وقتی همه آنها  فنجانها را در دست داشتند، استاد گفت: اگر توجه کرده باشید تمام فنجانهای خوش قیافه و گران برداشته شدند، در حالیکه فنجان های معمولی جا ماندند.
هر کدامیک از شما بهترین فنجانها را خواستید و آن ریشه استرس و تنش شماست. آنچه شما واقعا میخواستید قهوه بود نه فنجان، اما با این وجود شما باز هم فنجان را انتخاب کردید. اگر زندگی قهوه باشد، مشاغل، پول، موقعیت و غيره، فنجانها هستند.
فنجانها وسیله ای هستند برای نگهداری و زندگی را فقط در خود جای داده اند.
لطفاً نگذارید  فنجانها کنترل شما را در دست گیرند. از قهوه تان لذت ببرید.

گاهی دست خودت را بگیر و به خرید برو!
برای آخر هفته ات برنامه ی سینما و تاتر بچین!
خودت را به نوشیدن یک قهوه در کافه ای که دوست داری دعوت کن.
چشمانت را ببند و برای خودت یک موزیک آرام بگذار.
بیخیال ماشین و اتوبوس و مترو، مسیر تکراری هر روز را قدم بزن.
کتابی که دوست داری را به خودت هدیه کن.
برای گلدان اتاق خوابت گلهای خوشبو بگیر.
در دفترچه ی روزانه ات بنویس:
تو قرار است از لحظاتی که میگذرد لذت ببری...
خلاصه که به خودت... به علایقت احترام بگذار
می‌دانی چیست رفیق؟
عشق زیباست
دوست باید باشد
اما حال زندگی وقتی خوب میشود
که هوای خودت را داشته باشی...

قهوه رو میریزم، لای در حیاط رو باز می‌كنم، قهوه توی دستام گرم و خوش‌بو جا خوش كرده، زنگ خونه به صدا در میاد، قهوه رو میذارم رو میز میرم سراغ آیفون.

- من: بله؟! پستچی: بسته دارین! میرم بالا و بر می‌گردم! لباس می‌پوشم كه برم ورزش، ساک، كتونی، حوله، شلوارک، چیزی جا نمونده؟! تو آشپزخونه دور میزنم! میرم تو اتاق وسایلم و بر می‌دارم! زنگ تلفن...

- من: بله؟!... سلام... حتما... می‌بینمتون... بله... قربونتون!

میام بیرون كلید خونه رو میزِ!
قهوه!!! یخ كرده، بوش كمتر شده و انگار از اینكه اون قهوه ناب قبل نیست حال خوبی نداره! همون قهوه چند دقیقه پیش برای اینكه فراموش شده و بهش اهمیت ندادن، خوشحال نیست!! دستم و دورش حلقه می‌كنم و ازش بابت یادم رفته‌های چند دقیقه قبل عذر می‌خوام! ولی اون دیگه هیچ‌وقت داغ نمیشه! اون دیگه هیچ‌وقت اون قهوه ناب نمیشه! سر می‌كشمش! اینجا هم اشتباه می‌كنم، باید مزه مزه می‌كردم تا بهش بفهمونم كه همونقدر خوشمزس! حالا دیگه نیست، تموم شده و من تعریفش می كنم...

همه چیز در زندگی همینقدر نزدیكه تا از دست بره! باید قدر دونست...
گاهی فقط اونه كه مهمه، نه بسته مهمه نه هیچ تلفنی از هیچ جا! باید قهوه داغ رو مزه مزه كرد و از بوش لذت برد...