چرا ؟
بی اختیار دوستت دارم
بی اختیار انتخابت می کنم
بی اختیار مشتاقت هستم
به تو اجازه می دهم...
روی مژه هایم بنشینی
آواز بخوانی
پیپ بکشی
و هیچ اعتراضی ندارم....

تمام آدم ها نقاش هستند
برخی پیپ می کشند
عده ای نقاشی
و شاید معدود
کسانی خجالت
اما امان از آن نقاش داغ دیده ای که
انتظار می کشد...

نبودنت هر شب روی کاناپه لم می دهد
و پیپ میکشد...
دارم خفه میشوم !
هوای تو را کم دارم...

مات
چشمهایت هستم
تو فقط نگاهم کن
سرمیکشم
قهوه تلخ
چشمانت را

زندگی تلخ است،
بی تو شعر غمگین میشود
قهوه ام را لب بزن،
قطعا که شیرین میشود !

يك چيز هايي را دست نميزنم تا خيالت در آنجا بماند!
باور مي كني گاهي تخت را جمع نمي كنم! تا يك روز كامل هر بار كه به هر بهانه اي وارد اتاق شدم ، بوسيدنت را مرور كنم!خيلي وقت ها شده كه ليوان قهوه ات يك هفته كنار سينك مانده، من به همين راحتي جاي لبت را به آب نمي دهم، خيال كردي...
خاطره بخشي از مغز است كه تراش خورده! گاه خوب و گاهي هم نه!

برنگشتم اگرچه برگشتم
مثلِ از حرف‌هات بعد سفر
یا دو حرف بریده از دلِ هم
توی لبخند ساده‌ای به تبر! یه لبخند شیرین به یه قهوه ی تلخ...
گریه کردی
- «به خاطر چه کسی؟!»
نامه دادی
- «برای چند نفر؟!»

تکیه دادم به خاطراتی که
شادِ آن چشم‌های غمگین بود
مثل سیگار نصفه افتادم
در جهانی که پمپ بنزین بود
سوز یک «آه»... بین مرگ و مرگ!
همه‌ی زندگی من، این بود ...

تو می‌توانی

       تلخی چای و قهوه را بنوشی

       می‌دانی چرا؟

       چون دختری مثل من

       قند روی میز زندگی توست!

شبیه کسی شده ام
که پشت دود پیپش
با خود می گوید:
ترک میکنم
پیپ را
خانه را
زندگی را
و باز یک پک دیگر می زند....

من به دنبال کسی بودم که "دلسوزی" کند

همدم این روزها پیپ باشد بهتر است