چقدر عوض شده ای مگر پشیمانی؟

هنوز که پیش توام چرا پریشانی؟

به فال قهوه ی من مگر چه آمده بود

که مانده خیره نگاهت میان فنجانی……

دعوت نامه ی زندگیمان، به صرف قهوه قجری بود

چشم هایمان را که باز کردیم قطره قطره

قهوه قجری می نوشیدیم و قدم قدم

به مرگ روحمان نزدیک تر می شدیم

و خشکسالی احساسی

که دامانمان را گرفته

هفت سالش انگار هفتاد سال بوده است…….

در کوچه‌های خسته‌ی این دل قدم زدی
با یک نگاه فاصله‌ها را به‌هم زدی

وقتی درون کافه نشستی کنار میز
گفتی دوباره عاشقی و حرف کم زدی

آن‌گاه با نگاه به فنجان قهوه‌ام
فالی برای لحظه‌ی تنهایی‌ام زدی

خواندی تو قصه‌ی ته فنجان قهوه را
من را کنار یک زن عاشق رقم زدی

آخرین جرعه اش را سر کشیدم

عجب قهوه تلخی بود

تلخ تر از همیشه

درست به تلخی نگاهت

در آخرین دیدار

بیچاره دل من

که هنوز هم در پی نقش توست

در فنجان فالم……

چای گیجی وسط کافه ی دنیا بودم

قند لبخند تو پیش همه محبوبم کرد

دور کردند تورا تا که مرا سرد کنند

تلخی بی کسی ام قهوه مرغوبم کرد

کرگدنِ بهار
در شکارِ عاج می‌میرد
سوپِ جِنسی سرو می‌شود
قبائلِ متمدن می‌بلعند
قبائل فقیر نگاه می‌کنند / ...
در من بنگر
 فصل به شاخِ دیگر می‌پیچد
 درخت /رسوخ می‌کند
و دارکوبِ تابستان / از نو ساخته می‌شود ! ...

اُرگاسمِ حیات در تپانچه‌ی سَر
چکانده به ماشه‌ی شامگاهان
دَریده در یوزِ بخت‌برگشته‌ی روز
دوان در شکسته‌ی شوکران
سرابِ گوران
به تَه مانده‌ی آدمان / ...

دست گُم کردم
از صبح ، ده بار گُم کردم
صد بار صدایش زدم ،/
تابستان در ایوان چرت می‌زند
یک پیپ چوبی دارد
نمی‌کشد
با او می‌ایستد
ژست می‌گیرد
و افق یک دیوارِ سیمانی را
به پرواز می‌کشاند ! .

هوا
سرد است و
آتشِ نگاهِ تو روشن...!

چایِ باران
در فنجانِ قهوه ای چشمم
دَم کشیده است ؛

نترس!
شانه ات را نزدیک تر کن
دردهایم از دهن افتاده اند...

پیش از این
عاشقان
از عشقشان که می گفتند
می خندیدم!
اما
به مهمانخانه که بازگشتم
قهوه ام را در تنهایی که نوشیدم
دانستم که چگونه
خنجری از تبار عشق
پهلو می شکافد
و بیرون نمی رود!

چون قهوه بدست گیرد آن حب نبات
از عکس رُخش قهـوه شود آب حیات
عکس رُخ او به قهـوه دیــــدم گفتــم
خورشید بــرون آمده است از ظلمات