موفق به کسب استاندارد مدیریت کیفیت زیست محیطی:

موفق به کسب ISO 14001:2015 استاندارد مدیریت کیفیت زیست محیطی در ساخت پیپ و ادوات و صنایع دستی وابسته در ایران شد.

در آن سپیده دم که آمدی
چون شعری زیبا
آفتاب وبهار نیز با تو آمدند
کاغذهای روی میزم سبز شدند..
قهوه مقابلم مرا سر کشید
بیش از آنکه بنوشمش
زمانی که پدیدار شدی
اسبان تابلوی روبرویم
ترکم کردند و به سوی تو شتافتند...!

تو را دوست دارم
نمی‌خواهم تو را با آب...
یا باد
با تقویم میلادی یا هجری
با آمد و شد موج دریا
با لحظه‌های کسوف و خسوف قیاس کنم
بگذار فال‌بینان
یا خطوط قهوه در ته فنجان
هر چه می‌خواهند بگویند

چشمان تو تنها پیشگویی است
برای پاسداری از نغمه و شادی در جهان...

من در شور عشقم
محبوب من !
چه نعمت بزرگی است
اینکه صبحگاهان چشم باز کنی
و کسی را ببینی
که صدایش می کنی
محبوب من !
چقدر خوب است که قهوه را
در دستهای تو بنوشم
و شب را در باغی معطربگذرانم
چه نعمت بزرگیست
اینکه زن
انسانی را بشناسد !
که کلید عیب را به او هدیه می کند
و حامی اوست
من به همه ی زبانها ی دنیا دوستت دارم
آیا تو نام دیگری
به غیر از «محبوب من» داری؟!

پیش از این
عاشقان
از عشقشان که می گفتند
می خندیدم!
اما
به مهمانخانه که بازگشتم
قهوه ام را در تنهایی که نوشیدم
دانستم که چگونه
خنجری از تبار عشق
پهلو می شکافد
و بیرون نمی رود!

چون قهوه بدست گیرد آن حب نبات
از عکس رُخش قهـوه شود آب حیات

عکس رُخ او به قهـوه دیــــدم گفتــم
خورشید بــرون آمده است از ظلمات

مرد اگر بودم
نبودنت را غروب های زمستان
در قهوه خانه ی دوری
سیگار می کشیدم .
نبودنت دود می شد
و می نشست روی بخار شیشه های قهوه خانه .
بعد تکیه می دادم به صندلی
چشمهایم را می بستم
و انگشتانم را دور استکان کمر باریک چای داغ حلقه می کردم
تا بیشتر از یادم بروی
نامرد اگر بودم
نبودنت را تا حالا باید فراموش کرده باشم
مرد نیستم اما
نامرد هم نیستم
زنم و نبودنت
پیرهنم شده است!

می چسبی به من
شبیهِ قهوه بعد از خواب
پیپ بعد از غذا
یا عطرِ بازمانده بر لباسی که پارسال می پوشیدی ...
می چسبی
به اندازه ی تمامِ فالوده های تابستان
تمامِ گوجه سبز های نمک زده ی سیدخندان ..
به اندازه ی باران
وقتی کولر روشن است!
می چسبی

تو آخرین لذتِ دنیایی
که اشتباها اینجا به دنیا آمده

کافه و فنجانِ تلخ و جایِ خالیِ نگاهت روبرو
اینکه باشد قهوه ام مهمان لبخند تو گشته آرزو
...
صندلی دارد نگاهم می کند، فنجان شده لبریزِ درد
کافه چی، تلخم، نمی بینی؟ بیا اینجا، شکردانِ تو کو؟

آب در هاون کوبیدن است
اینکه من شعر بنویسم و تو فال قهوه بگیری
وقتی
آخر همه شعرهای من
تو می‌آیی
و تهِ همه فنجان‌های تو
من می‌روم