پیپ هایم را که به آغوش میکشم به ارامش میرسم ، چشمانم را می بندم و بی اختیار نفس هایم را عمیق تر میکنم...
و خوب حس میکنم که تمام احساس های خوب ، در ساحل قلبم شروع به قدم زدن میکنند،پیپ هایم را که به اغوش میکشم به ارامش می رسم ،مانند سربازی که بعد از مدت ها به اغوش خانواده اش بازگشته ...
من سالهاست  باور کرده  ام که پیپ ها احساس دارند ، باید به آنها محبت کرد و عشق ورزید ...
کدام معشوقی رو میشناسی که  حاضر است برای تمام عمرش نفسهایت را تنفس کند ...
#با_پیپ_هایمان_مهربان_باشیم

می خندد
و من متقاعد می شوم
جهان در فنجانی قهوه
کنار کسی که دوستش داری، خلاصه می شود

از تمام تعلقات جهان
از عطر گل های اول "صبح"
از بوی نم باران بهاری
از آب بازی در عصرِ گرم مرداد
از ردپاهای برفی زمستان
از قهوه های تلخ پاییز
من ‌از میان اینهمه
"تو رادوست تر" دارم....!

‏شاعری در من است

که صبح های دوشنبه را

بیدار می شود،

تنهایی،پیپ می کشد،قهوه می نوشد.

وبا خودش ،می رود

تا غروبِ جمعه....

وسالهاست

که هجوم تکرارها

اورا مجاب نکرده

به تنهایی

«عادت »کند..!!!

تو می رفتی
تا آبی ترین رویایت
من اما
ثابت روی همان صندلی نشسته ام
با کمی تفاوت
که دیگر کتاب نمی خوانم
قهوه ندارم
پیپ نمی کشم
نفس
نمی کشم..

هر چه زود تر
به خانه برگرد

"سیگار"

عامل اصلی سرطان است

مثل سیگار
              خطرناک ترین دودم باش
شعله آغوش کنم ،
                    حضرتِ نمرودم باش

مثلِ سیگار بگیرانم و خاکستر کن
هرچه با من همه کردند از آن بدتر کن

مثل سیگار تمامم کن و
                                ترکم کن باز
مثل سیگار تمامم کن و
                                  دورم انداز

او کــه از رفتنِ تو سود زیادی برده

مردِ سیگار فروشِ سرِ بازارچه است...!

و مرگ مُردن نیست
و مرگ تنها نفس نکشیدن نیست!
من مردگان بی‌شماری را دیده‌ام که راه می‌رفتند، حرف می‌زدند، سیگار می‌کشیدند و خیس از باران، انتظار و تنها را درک می‌کردند، شعر می‌خواندند و می‌گریستند

کاری با تو نداشتم!
گوشه دنج کافه همیشگی
خلوت کرده بودمو پیپم را نفس میکشیدم...
آمدی
قهوه ات را خوردی
چشم هایت را جا گذاشتی
و رفتی
حالا من ماندم
با ازدحام کافه ای شلوغ
با تقدیر و فال همیشگی ام
چشم هایت...