من در شور عشقم
محبوب من !
چه نعمت بزرگی است
اینکه صبحگاهان چشم باز کنی
و کسی را ببینی
که صدایش می کنی
محبوب من !
چقدر خوب است که قهوه را
در دستهای تو بنوشم
و شب را در باغی معطربگذرانم
چه نعمت بزرگیست
اینکه زن
انسانی را بشناسد !
که کلید عیب را به او هدیه می کند
و حامی اوست
من به همه ی زبانها ی دنیا دوستت دارم
آیا تو نام دیگری
به غیر از «محبوب من» داری؟!

پیش از این
عاشقان
از عشقشان که می گفتند
می خندیدم!
اما
به مهمانخانه که بازگشتم
قهوه ام را در تنهایی که نوشیدم
دانستم که چگونه
خنجری از تبار عشق
پهلو می شکافد
و بیرون نمی رود!

بوسه ات رابايد
بايد با قهوه ام به هَم بزنم
بيدار شو!
من بدون دوست داشتنت
صبحانه كه هيچ
صبح هم از گلويم پايين نمي رود...

کاش میشد جایی در، پس کوچه های این شهر شلوغ تو را یافت....
مثلا یک عصر غمگین پاییزی ،
در کافه ای مشرف به رودخانه
هنگام کشیدن پیپ و نوشیدن قهوه ای تلخ چشم در چشم شویم....

چرا آخرین آرزوی قبل از مرگ همه‌ی محکومان به مرگ کشیدن سیگار است؟ اولین هوسی است که یادت می‌آید یا آخرین تسکینی که می‌ماند؟

بی تو
درون پاکت سیگار خوابیدم
تا صبح خوابیدم
ولی....
بیدار خوابیدم

میان نگاه تو
جا خوش کرده
تمام جهان
قهوه چشمانت را
در فنجان دلم بریز
فال خوب من
حال خوب توست...

تنهایی اندازه های مختلف دارد
در پارک
اندازه ی جای خالی کسی
که کنارت قدم بزند
در کافه
به اندازه ی فنجان قهوه ای
که روبرویت سرد...
سرد است
و تنهایی در تخت خواب های دونفره
به بزرگی تمام دنیاست

تو
همان قهوه ے تلخِ سرِ صبحی
و من
دلبستہ بہ شیرین ترین تلخیِ دنیا...❗️

حالا من مانده ام
و پنجره ای خالی
و یک پیپ
و فنجان قهوه ای
که از حرف‌های نگفته
پشیمان است...