فقط یک قلب است
که بیشتر از همه برایت می تپد
تو مرا گم نخواهی کرد...
در هر کجای این جهان که باشم
عشق من !
مرا گم نخواهی کرد.

من هم ترا گم نخواهم کرد!
درست است این همه چشم قهوه ای است
این همه مو شرابی
و این همه لب کندوی عسل
ولی هیچ کس
پروانه ای در جانش ندارد
پروانه ای که
هر شب
روی خواب انگشت هایم
شعر می شود ... و من با یک پیپ بر لب از تو می نویسم... فقط از تو...

«زن»اگر دوستت داشته باشد،
می تواند برای پاسخ به دعوت تو برای نوشیدن قهوه، از پاریس به دمشق بیاید؛

و اگر قلبش را به روی تو ببندد،
خسته تر از آن است که یک حبه قند با تو بخورد

هیچ قهوه اے ،
بہ تلخی تکرار رنگ قهر چشمت نیست
کاش گاهی سبز بودے ،
گاه آبی
کاش جمعہ نبودے گاهی....!!!

حضورت را بہ من ببخش
ادامہ اش با من...
انقدر گرمش میکنم
تا قهوه هایمان یخ بزند…!!!

حالا من مانده ام یک پیپ و
و پنجره ای خالی
و فنجان قهوه ای
که از حرف‌های نگفته
پشیمان است...

تو
همان قهوه ے تلخِ سرِ صبحی
و من
دلبستہ بہ شیرین ترین تلخیِ دنیا...❗️

کاش میشد جایی در، پس کوچه های این شهر شلوغ تو را یافت....
مثلا یک عصر دلنشین بهاری ،
در کافه ای مشرف به رودخانه
هنگام خوردن قهوه ای تلخ چشم در چشم شویم....

مانند سیگار??

مانده ام میان دو انگشت روزگار لعنتی
نه مرا میکشد
نه خاموشم میکند
فراموش کرده که دارم می سوزم?

احتیاجِ من ازین زندگی:
یه پیپ پاسارگادتاباکی،هندزفریُ
خیابونی طولانی واسه تا صبح قدم زدنُ به چشمات فکر کردن.