هر چی سنت میره بالاتر میفهمی نه حوصله دردسر داری نه بگو مگو،نه اینکه هر روز یه داستان درست کنی.یه خونه راحت میخوای،یه کتاب قشنگ و یه پیپ و یه شریک زندگی که بدونه قهوه رو چه جوری دوست داری بدون اینکه ازت بپرسه

قهوه از چشمان توست
و دریا استعاره ات

وقتی تلخ می شوی و گریه میکنی ‌...

عاشق که میشوی تمام جهان نشانه معشوقه‌ات دارند، یک موسیقی زیبا
یک فنجان قهوه ی تلخ،یک پیپ پاسارگادتاباکی, یک خیابان خلوت و ساکت،
به آسمان که نگاه میکنی کبوترانی که پرواز میکنند همه تو را امید میدهند،
حتما که نباید هدهد خبری بیاورد، گاهی کلاغی هم از معشوقه‌ات پیام دارد..
جهان عاشقی زیباست آنقدر زیباست که آواره شدنش هم زیباست،
مردن در عاشقی هم زیباست..!

تو امداد باش مرا،
به افلیج در دام تلخی!
و تلخ شو برایم به قهوه ای!
که بنوشم از تو
تا آرام شوم به آرام بودنت!
و آتش باش سیگارم را به فندکی
که هوا کام گیر شود، به کام تلخم.
مبارک باد عروجت را
معراجی به مُسکن بودن!
عجب است
تو مسکن باشی و تلخی ام را گرفتار قندت نکنی!

وقتی با تو قهوه می‌خورم احساس می‌کنم اولین درخت قهوه برای ما کاشته شده!

‏اگر نتوانم با تو قهوه بنوشم
کافه‌ها به چه کار می‌آیند؟

روزهایی که حال و احوالم خوش نیست
می گوید:
بخند که قهوه ی دنیا
فقط با لبخند تو شیرین می شود...
مگر می شود
بعدش قند توی دلم آب نشود؟

پیپ روی لبانم بود و داشتم به یک خانه ی نسبتا کوچک فکر میکردم
دیوار های نقشه کشی شده با گل های صورتی کم رنگ و آبی ملایم !
فنجان های کوچک گلگلی
انارهای ریز خشک شده روی آباژور کهنه
پرده های تمیز با گل‌های ریز کهربایی
تابلو های نوشته شده با دست خط دکتر حسین؛
شیار های عطر گرفته با غنچه های گل محمدی
و پیراهن های اتو نشده ی روی میز مطالعه
کتابخانه ای بزرگتر از تمام لوازم دکوری خانه های مردم این حوالی
دانه های پخش شده در کنار قهوه جوش نو !

سیب های خوشبخت رنده شده روی کیک نیمه پز داخل فر
و لکه های دارچین روی دستمال های طرح دار کنار گاز
لیوان قهوه ی داغ در انتظار شیر گرم
و بیسکوئیت های نیمه سوخته داخل ظرف درب دار
بشقاب های گلگون چیده شده داخل کمد شیشه دار بلند
ودیوار های تزیین شده از عکس های قاب گرفته شده با امید
و برگ های خشک شده از برای عطرآگین کردن چایی تازه دم
خانه ی رویایی ما نه
رویای خانه ای ما !
خیالات حیرت آور چهارگوشه ی زندگی روانه در جانِ خانه‌مان
از هزاران سال قبل از تولد من و تو
تا هزاران سال بعد از مرگ جسم‌مان ادامه خواهد داشت
یک بقای بهجت !
و پس از ما هر آن کس که خانه ای در نزدیکی خانه ما ابتیاع کند از خوش یمنی آن سخن خواهد گفت

پیش از این
عاشقان
از عشقشان که می گفتند
می خندیدم
اما
به مهمانخانه که بازگشتم
قهوه ام را در تنهایی که نوشیدم پیپ را که بر لبم گذاشتم
دانستم که چگونه
خنجری از تبار عشق
پهلو می شکافد و
بیرون نمی رود...

بهار مست می کنی، به سرخی لبانت
باد پاییز، گیج می دهی در گیسوانت
زمین و زمان گرفتار کرده ای، به ناز رویت
چون آمدی، به آفتاب بعد از باران آمدی
به حکم فال قهوه آمدی
به نفس حافظ آمدی
به نارنج شیراز آمدی
به گلاب کاشان آمدی
چون غنچه زدی به لاله ای
مرا به خود آغشته ای
یک تنه دل می بری
چو آب بر آتش آمدی