میان نگاه تو
جا خوش کرده
تمام جهان
قهوه چشمانت را
در فنجان دلم بریز
فال خوب من
حال خوب توست...

تنهایی اندازه های مختلف دارد
در پارک
اندازه ی جای خالی کسی
که کنارت قدم بزند
در کافه
به اندازه ی فنجان قهوه ای
که روبرویت سرد...
سرد است
و تنهایی در تخت خواب های دونفره
به بزرگی تمام دنیاست

تو
همان قهوه ے تلخِ سرِ صبحی
و من
دلبستہ بہ شیرین ترین تلخیِ دنیا...❗️

حالا من مانده ام
و پنجره ای خالی
و یک پیپ
و فنجان قهوه ای
که از حرف‌های نگفته
پشیمان است...

کاش میشد جایی در، پس کوچه های این شهر شلوغ تو را یافت....
مثلا یک عصر دلنشین بهاری ،
در کافه ای مشرف به رودخانه
هنگام خوردن قهوه ای تلخ چشم در چشم شویم....

چلمن سیزدهم

ما در انجمن پیپ که محیطی صمیمی است دوستان زیادی داریم ،که آدم هایی خلاق با انگیزه و هنرمندی هستند و در دوره ای آقای سجاد نوروزیان در تیم مدیریت انجمن پیپ ایران با مجموعه پاسارگادتاباک فعالیت و کاراکتری را خلق کردند به نام چلمن و مکتبی به نام چلمنیسم این کار و این اثر هنری که توسط ایشان خلق شده و در چندین سال قبل انجام شد و به گونه ای با طنز آمیخته شد , تا کنایه هایی فرهنگی و اجتماعی داشته باشد که اگر قرار است کاره بدی کنید خوبش رو انجام بدید !!

در واقع همانطور که همه نوع تدخین رد شدست و برای سلامتی مضر است اما همانطور که ماسترورحیمی همیشه سیاست های پاسارگادتاباک را بر پویش های نه به قلیان و نه به سیگارت و نه به مواد مخدر تنظیم کرده اند این همکاری ادامه داشته و دارد ، آقای سجاد نوروزیان مشاوری خوب و دانا و پر … در دانش فضای مجازی و مخصوصا کسب و کار های مجازی است ، ایده پردازی ایشان قطعا برای آینده فرش به عنوان صنایع دستی برتر کشورمون مفید خواهد بود.

همانطور که برای ما که سازنده پیپ دست ساز ایرانی هستیم مفید بوده و هست بهرحال سجاد نوروزیان و ماسترو رحیمی و دیگر هنرمندان صنایع دستی مظلوم واقع شدند و قطعا انتخاب ایشان برای ریاست موزه فرش توسط جناب آقای دکتر ضرغامی حساب شده و کاملا به جا و درست است ، شما اگر اهل هنر باشید و بدون تعصب بی جا به هنر و جایگاه هنر در رسانه امروز نگاهی کنید متوجه خواهید شد که در همان ویدیو چلمن سیزدهم ایشان به نوعی آینده پژوهشی و پیش بینی را حتی به طنز و شوخی کرده اند !!!

پاسارگادتاباک شرکت نیست !
پاسارگادتاباک تولید کننده توتون هم نیست !
بلند کردن توتون کجا ، تنباکو کجا و تولید توتون کجا !
البته سوال اینجاست ؟! تدخین توتون آیا از ارزش انسان می کاهد ؟

تمام قضاوت های عجولانه در فضای مجازی و نسبت های نا به جا به پاسارگادتاباک ، آقای سجاد نوروزیان و ماسترو رحیمی , نشان از این دارد که جامعه ما هنوز فرهنگ درست استفاده از فضای مجازی را ندارد و یا اگر هم دارد ! هنوز با فکر و شمرده قدم بر نمی دارد ! و یا راحت تر بگوییم با محکوم نکردن دیگران و قبول واقعیت بسیار فاصله دارد.

اینکه به سجاد نوروزیان که به درستی در مقامی منصوب شده است اول راه اینگونه برخورد شود و فرصتی داده نشود و یا پاسارگادتاباک و صفحه ماسترو رحیمی مورد قضاوت های نادرست قرار گیرد.
همه و همه نشان از این دارد که ما هنوز حتی به احکام شرعی دوران مدرسه راهنمایی هم آگاهی نداریم !!! که اینطور در مورد دیگران تصمیم بگیریم و هنوز مهر حکم ایشان خشک نشده است.
ویدیویی که مربوط به چندین سال پیش و اثری هنری و طنز و زیبا است را دست مایه مخالفت با ایشان کنیم !

مردانه مخالفت کنید .

بیهوده نیست که سیگار می‌کشی
و لبخندهایت تلخ می‌شود

نمی‌شود برگشت
و رد پاییز را
از نیمکت‌های خیس
برداشت

نمی‌بینمت
نه توی حلقه‌های خاکستری دود
نه انتهای قهوه‌ای فنجان
نه توی دایره‌ای که
قسمتم نبود !

چهارشنبه بود
من نام تمام نیمکت‌ها را
چهارشنبه‌ای گذاشتم که نیامدی
چای سرد شد چهارشنبه بود
تلخ‌تر شدم چهارشنبه بود
حتی چهارشنبه بود که ما
از کنار هم گذشتیم
و من از خانه دورتر شدم
از چارخانه‌ی پیراهنت ...

هنوز فکر می‌کنم
می‌توانستم توی دایره‌ها چرخ بزنم
انگشتم را توی حلقه‌های دود فرو ببرم
با چهارشنبه و تو
عکس‌های یادگاری خوشحال بگیرم

هنوز فکر می‌کنم
توی چارخانه‌ی پیراهنت
خوشبخت می‌شدم ...

تو باران را دیده بودی
میدانستی که رفتن  آن هم این وقت
سال با پاییز آدم چه میکند !
چه آسوده رفته ای که هیچ آمدنی ؛ هیچ خاطره ای
روی دوش رفتن ات سنگینی نمی‌کند ...
تنها سنگینی بعد از تو ، وزن پیپ روی لبهایم است

اگر پاییز نبود
هیچ اتفاق شاعرانه ای نمی افتاد
نه موسیقی باد بود
نه سمفونی کلاغها
نه رقص برگ
و من
هیچ بهانه ای برای پیپ کشیدن
در این فصل نداشتیم

فنجان اضافه ای که روی میز است
یخ کرده و از نبودنت لبریز است

من بیشتر از همیشه دلتنگ تو ام
شاید اثر آمدن پاییز است

چون قهوه ی بی شکر، جهانم بی تو
یک تلخی غیر قابل پرهیز است

باید که فقط زنده بمانم بی تو
انگیزه ی این غزل همین یک چیز است

ای کاش ببینم که تو اینجا هستی
و فاصله بینمان فقط یک میز است