شدم مثِ سیگار
رفیق درد جماعتم
ولی همجا حرف از بد بودنمه

عصرانه
دلم یک گوشه ی دنج
در یک کافه میخواهد
فقط من و تو
در ازدحام جمعیت این شهر
پیپ بکشم و فقط تو را ببینم ..
تو قهوه تعارف کنی
من غرق در قهوه ای چشمانت
طعم خوش بودنت را
بنوشم ...

وقتي ندارَمَت
وقتي نميتوانم روبرويَت قهوه بنوشم
كافه ها،
بودنشان به چه درد ميخورد...؟

ولی یه واقعیتی رو می خوام بگم؛ تموم اون روزایی که سرم و می گرفتم بالا و با غرور می گفتم به هیچکس نیاز ندارم، تموم وقتایی که تنهایی رفتم بستنی و قهوه خوردم، تموم ساعت هایی که رویا بافی کردم که تنهایی از پس همه چیز برمیام، تموم اون لحظه هایی که می ترسیدم یه کاری رو انجام بدم اما خب می دیدم هیچ‌ادمی نیست که دستم و بگیره و بگه نترس، تموم اون شبایی که قلبم از استرس و تنهایی تند میزد و جز من و من هیچکس نبود، من فقط وانمود می کردم که نیاز ندارم کسی باشه. اما از عمق روح و وجودم نیاز داشتم کسی باشه که مطمئن باشم حواسش بهم هست و تنها نیستم...

پیپ...قهوه......غزل...
رقص ورق...مهره و تاس
عکس تو...هق هق شب...گریه...
بساطم جور است

هر چیزی رو زیاد دوس داشته باشی زود تموم ‌میشه مث سیگار، چای، موزیکی که دوست داری و حتی کسی که دیوانه وار عاشقشی..

اطلاعیه مهم

وقتی که تو نیستی

من حُزن هزار آسمانِ بی اردیبهشت را
گریه می کنم

یک پیپ و فنجانی قهوه در سایه های پسین،
عاشق شدن در دی ماه

مردن به وقتِ شهریور

وقتی که تو نیستی
هزار کودک گمشده

در نهان من

لای لای مادرانه تو را می طلبند.

یگار گاهی فقط یک "سیگار" نیست ،
تکلیف تلخی است که زندگی برایمان روشن کرده است

زندگی همین است اراده ی راسخ تان را
در ترک سیگار تحسین میکنید
و بعد یک صبح سرد زمستانی
تصمیم می گیرید چهار کیلومتر پیاده بروید...
تا یک پاکت سیگار بخرید...?
? آنا گاوالدا