به جای فکر کردن به نخواستن ها، نشدن ها و قضاوت کردن ها؛ به اتفاقات و آدم های خوبِ زندگی ات فکر کن و رویاهایی که تا برآورده شدنشان، چیز زیادی نمانده...
به جای نشستن و افسوس خوردن برای لکه های کوچکِ روی شیشه؛ پنجره ات را باز کن، زیبایی های منظره را ببین و قهوه ات را بنوش...
بیخیالِ هرچیز که نمی خواهی و هرچیز که نمی شود...
مگر دنیا چند روز است؟!

هرچیزی رو زیاد دوست داشته باشی
زود تموم میشه مثل سیگار
یا قهوه یا موزیکی که دوست داری
حتی مثل کسی که دیونه‌وار عاشقشی

من هیچ جا تو زندگیم پشیمون نشدم ، بجز اونجاهایی که تهش به طرف گفتم ، حیف وقتی که واسه تو گذاشتم
اون لحظه دقیقا پشیمون بودم میدونی چرا ؟
چون میتونستم بشینم کتاب بخونم ، بستنی بخورم ، واسه خودم قهوه درست کنم ، فصل جدید سریالم و ببینم ، زبان بخونم ، ولی وقتمک دو دستی دادم به طرف گفتم بیا عزیزم مال تو خرابش کن

هیچوقت پاک نشد. نه لک قهوه از روی پیراهنم، نه تصویر چشم‌های تو از خاطرم. من و تو یک فنجان قهوه خوردیم، و دیگر هیچ چیز مثل قبل نشد …

میان
روزمرگی‌ام
در میان
قهوه و چای
و در دلِ کلماتی که
گاه می‌خوانم
میان برگ گلی که
نگاه میکنمش
و در میان نوا
و کلام موسیقی
میان فیلم‌های
عزیزی که گاه می‌بینم
تو در حضوری و انگار
در کنار منی
کجای تصویری؟!
که هستی
انگار و حقیقتاً
اما
نبوده‌ای هرگز!

دلتنگی تو
درد دور بودنت رو
بدتر میکنه!
دود ميكنم
با این پیپ پاسارگادتاباکی
تا فقط بگذره این روزام
گوشمو پر می‌كنم
از آهنگ صدات
كفِ خيابونای طهرون و
متر میكنم
همیشه، گوشه ترين
قسمتِ كافه ها رو
انتخاب می‌كنم
و سيگارم میشه بهمن
خودم میشم
تمومِ تویی که ندارمت
همه چيز و
با تلخی دلتنگی دور بودنت
کنار یه اسپرسو دوبل حل ميكنم
حالا من و پیپ و
این قهوه لعنتی
تا کی منتظر بمونیم؟!

طرح حمایت از کسب و کار های آسیب دیده توسط انجمن پیپ ایران

طرح دو روزه حمایت از کسب و کار ها

ماسترو رحیمی در صفحه اینستاگرامشون در حال درج استوری های تبلیغاتی رایگان

جهت کسب کار ها و حمایت از

اعضای انجمن پیپ ایران هستند 

درخواست خود را برای تلگرام ۰۹۳۵۲۲۰۰۰۷۷ ارسال نمایید .

https://www.instagram.com/mastro.rahimi

ماسترو رحیمی مدیریت انجمن پیپ ایران و اولین طراح و سازنده پیپ در ایران 

حامی هنرمندان و موسیقی خیابانی و حمایت از کسب و کار های آسیب دیده از کرونا 

می چسبی به من
شبیهِ چاییِ بعد از خواب
سیگار بعد از غذا
یا عطرِ بازمانده بر لباسی که پارسال می پوشیدی ...
می چسبی
به اندازه ی تمامِ فالوده های تابستان
تمامِ گوجه سبز های نمک زده ی سیدخندان ..
به اندازه ی باران
وقتی کولر روشن است!
می چسبی

تو آخرین لذتِ دنیایی
که اشتباها اینجا به دنیا آمده

گیر کرده است زمان
روی دل خوشی بودنت
و پیپ هایم...
ساعت را به جلو نمی برند
قدم هایم رو به گذشته می روند
و ولیعصر
نرفته ترین خیابان این شعر است.

تلخی
قهوه ی
شب ِ
دوری
و درد
خوابمان را بردند
خوش بخوابی جانم
با
خیالاتِ
وخیمی
که پر است از عطرت
تا سحر پشتِ نمِ پنجره ها
جان
به
لب
میمانم
با یک پیپ