تو را دوست دارم
مثل پیپ هایم!
نمی‌خواهم تو را با آب...
یا باد
با تقویم میلادی یا هجری
با آمد و شد موج دریا
با لحظه‌های کسوف و خسوف قیاس کنم
بگذار فال‌بینان
یا خطوط قهوه در ته فنجان
هر چه می‌خواهند بگویند

چشمان تو تنها پیشگویی است
برای پاسداری از نغمه و شادی در جهان...

در آن سپیده دم که آمدی
چون شعری زیبا
آفتاب وبهار نیز با تو آمدند
کاغذهای روی میزم سبز شدند..
پیپ هایم جوانه زدند...
قهوه مقابلم مرا سر کشید
بیش از آنکه بنوشمش
زمانی که پدیدار شدی
اسبان تابلوی روبرویم
ترکم کردند و به سوی تو شتافتند...!

چون قهوه بدست گیرد آن حب نبات
از عکس رُخش قهـوه شود آب حیات

عکس رُخ او به قهـوه دیــــدم گفتــم
خورشید بــرون آمده است از ظلمات

پیپ کشیدم نبودنت را ...
این قهوه هم سرد شد!
حتما باز هم
پشتِ آن ترافیک همیشگی گیر کرده‌ای...
می دانی جانم‌!
انتظار کشیدن دلهره دارد
دلهره از اینکه نیایی!
اما چشیدنِ این قهوه سرد ترسناک است!
بعضی چیزها نباید از دهن بیفتند ،
چون دیگر طعم گذشته را ندارند ...!

من در شور عشقم
محبوب من !
چه نعمت بزرگی است
اینکه صبحگاهان چشم باز کنی
و کسی را ببینی
که صدایش می کنی
محبوب من !
چقدر خوب است که قهوه را
در دستهای تو بنوشم
و شب را در باغی معطربگذرانم
چه نعمت بزرگیست
اینکه زن
انسانی را بشناسد !
که کلید عیب را به او هدیه می کند
و حامی اوست
من به همه ی زبانها ی دنیا دوستت دارم
آیا تو نام دیگری
به غیر از «محبوب من» داری؟!

پیش از این
عاشقان
از عشقشان که می گفتند
می خندیدم!
اما
به مهمانخانه که بازگشتم
قهوه ام را در تنهایی که نوشیدم
دانستم که چگونه
خنجری از تبار عشق
پهلو می شکافد
و بیرون نمی رود!

بوسه ات رابايد
بايد با قهوه ام به هَم بزنم
بيدار شو!
من بدون دوست داشتنت
صبحانه كه هيچ
صبح هم از گلويم پايين نمي رود...

کاش میشد جایی در، پس کوچه های این شهر شلوغ تو را یافت....
مثلا یک عصر غمگین پاییزی ،
در کافه ای مشرف به رودخانه
هنگام کشیدن پیپ و نوشیدن قهوه ای تلخ چشم در چشم شویم....

چرا آخرین آرزوی قبل از مرگ همه‌ی محکومان به مرگ کشیدن سیگار است؟ اولین هوسی است که یادت می‌آید یا آخرین تسکینی که می‌ماند؟

بی تو
درون پاکت سیگار خوابیدم
تا صبح خوابیدم
ولی....
بیدار خوابیدم