شبی گفتم به سیگارم که از جانم چه می خواهی ؟
نوشت با خط دود خود به دردت میخورم گاهی
تو بر من مینهی آتش که درد خود کنی تسکین
من بیچاره میسوزم تو از حالم چه میدانی ؟

امشب می خواهم ترکت کنم مثل سیگاری که هنوز یک “بسته اش” را در جیبم دارم …

سیگار یه درس خوبی به من داد :
به پای کسی بسوز که نفسشو خرجت کنه …

من دیوانه نیستم
من فقط یک جور خاص که دیگران نمیتوانند پیپم را دوست دارم …

زندگی مثل سیگار است ، روشن که شد ، بکشی یا نکشی ، تا انتها می سـوزد !

شمرده بودم
پنج سیگار راه بود تا خانه ی تو
سیگار پشت سیگار ، کوچه به کوچه
می گردم و نمی رسم …

هیچ قطاری از این اتاق نمی گذرد
من اینجا نشسته ام و با همین سیگار قطار می آفرینم
نمی شنوی ؟
سرم دارد سوت می کشد …

گاهی دوست دارم بدون پک زدن فقط بنشینم و نگاه کنم که سیگارم چگونه میسوزد …
شاید آخر فهمیدم چه لذتی میبری از تماشای سوختن من ؛ شاید آخر قانع شدم !

سیاهی لبهایم از سیگار نیست
سیاه پوش هزار حرف نگفته است !

عادت ندارم سیگارم را با آتش دیگران روشن کنم !
دلم با آتش دیگران سوخت برایم کافی بود …