کافه چی بر روی میزها شعر می نویسد
اینجا طعم دلتنگی ها از قهوه هم تلخ تر است … !

گاهی اوقات دلم تنگ طمع تلخ اشک هایم می شود
و آرام می بارم و می نوشم …
گویی قهوه ای تلخ از جنس حقیقت می نوشم …
چه کسی می گوید قهوه تلخ است؟
قهوه در برابر روز گار تلخم شیرین ترین نوشیدنی عالم حساب می شود …
قهوه فقط یاداور است …
یاداور لحظات شیرین با تو بودن …
قهوه شیرین است …
خیلی شیرین …

کام اول از پیپ
طعم قهوه تلخ گوشه دنج کافه
بوی برف نو که می بارید
و دست هایی که روی پیانو می رقصید
فرصت عاشقی کردن بود ، جای تو خالی اما …

در ته فنجان قهوه ام کفش های توست
فقط نمی دانم می آیی یا می روی …

هوا سرد شده …
نه ! نه …
هوای من سرد شده …
حتی گرفتن فنجان قهوه هم ، دردی را دوا نمی کند …
گرمای وجودت را می خواهم …
چرا صندلی رو به رو خالی ست ؟

یک فنجان درد دل بدون شکر برای تو آورده ام
بنوش… تا از دهان نیفتاده… بنوش…

مینویسم از درونم
نه برای خوانده شــدن
فقط برای خالی شــدن
آنوقت است که میــتوانم
با خیالی راحت قهوه ام را بنوشم
سیــ گارم را بکشــم
و روزنامه ای بخــــوانم!!!!

خـــــــدا رو چه دیدی؟



شاید یکـــــ روز در کافهــــ ای دنج و خلوتـــــــ



این کلمهـــ ها و نوشته ها صوتـــــــــــ شدند



برایِ گوش هایِ تـــــــ♥ـــــــــو



که رویِ صندلیِ رو به رویِ مـــــ♥ــــــن نشسته ای...



و برای یک بار هم که شده



قهوه ی تو ســـــــــــرد شد



بس که خــــــــــیرهــــــــــ ماندی به مـــــن!

عشق را در کافهـــــ باید جست



زیر نوری به رنگ کهربا


و سرنوشت را در فنجانی



از قهوهــــــ ترک



باید مصور دید



این روزها عشق را تلخ



میل میکنند




و زندگی را شیرین می بازند



و پیپ را آرمان گرا

کنار کافهـــــــــ



خسته و کلافهـــــــــ



روی صندلی چوبی نشسته بود



یک مرد بد قیافهـــــــــ



منتظر بود



قهوهـــــ خواست،



قهوهــــــــ ای تلخ،



با شکر اضافه...



ساعت از وقت انتظار



نیز گذشت



خبری از یار نبود،



یار مـــــــن...



باران نم نم گرفته است



از دوری تـــــــــو



مرا غــــــــم گرفته است



بــــــــیا...



چتری باش برای من



بـــــــــیا...



خورشید بپاش بر من



...



...



...



یار من دوستتــــــــــ دارم



حتی در این کافهــــــــــ ی خیالیــــــــ....