سیگار هم نشدیم !
که ترک کردنمون سخت باشه . . . !

سیگار رفیق شفیق همه زیر و بمهای زندگی است . یار وفادار لحظات خوب و بد است . ما در تنهایی و یا در یک جمع سیگار روشن میکنیم تا به یک شادی خوش آمد بگوییم و یا بر یک غم سر پوش بگذاریم .

سیگار یه درس خوب بهم یاد داد !
“ به پای کسی بسوز که نفسش رو خرجت کنه ! ”

عادت کرده ام به طعم قهوه
به آد مهای پشت پنجره کافه
دست هایی که می روند
آدم هایی که نمی مانند
به تو
که روبرویم نشسته ای
قهوه ات را به هم می زنی
می نوشی
می روی
یکی به آدم های پشت پنجره ی کافه اضافه می شود…

از این تراکم تنهایی از خودم سیرم

برای امدنت فال قهوه می گیرم

بجای نقش خیالت درون این فنجان

خودم نشسته ام آنجا و چهره ی پیرم

دود می خیزد ز خلوتگاه من

کس خبر کی یابد از ویرانه ام



با درون سوخته دارم سخن

کی به پایان می رسد افسانه ام؟

سهراب سپهری

چندین شب از رفتنت می گذرد

ولی من ..

هنوز بی خواب آن قهوه ای هستم ...

آ آخرین بار خوردیم.

بغض میکنم هرشب،
سیگار میکشم؛
عکس چشمان خمارت را،
بردیوار میکشم.


پ_قاف

تو اتاقم تاریک،
صدایی نیست بیرون.
مبهوت رد دودم
یه خط باریک سفید...
عطری نیست اینجا
جز بوی دود کبریت
عطر پیپ
چشمامو میبندم باز میکنم آروم
اما
توی دستای سردم
جز یه کبریت و پیپ
چیزی نیست.



پ_قاف

خونه شده یه نخ سیگآر
که پک میزنه یه مرد بیمآر
داره همراهش میسوزه انگآر
خونه شده چندتا دیوآر
که حبسه توش یه دیوونه انگآر




پ_قاف

پیپ حضورم در

دود فکرهایم گم می شود

کافه چی بر روی میزها شعر می نویسد

اینجا طعم دلتنگی ها از قهوه هم تلخ تر است … !