شنیده ام چشم به راه باران پاییزی
کنار پنجره اتاقت می نشینی و بوسه بر پیپ می زنی...
شنیده ام تنهایی به کافه می روی
خیابان ها را متر می کنی
بی دلیل می خندی
شنیده ام خواب هایت زمستانی شده اند
روزهایت کوتاه، موهایت کوتاه...
راستی، کنار همیشگی هایت، شب های تنهایی، دلتنگ من هم می شوی؟

یک (تو) وسط زندگیم جا ماند
انگار توی همان نقطه که رفتی،ماندم
با همان تو جا مانده...
با آن تو جا مانده از تو زندگی میکنم،
کافه میرویم،برایش چای با هل دم میکنم،
دست در دست هم خیابان ها را بالا و پایین میکنیم،
هنوزم هم برایم زنبق میخرد...
ولی یکجای کار انگار میلنگد،
دست که دراز میکنم تا در آغوشت بگیرم
نیستی
عجیب است تو که درست همینجایی،
به من بگو پس چرا نیستی؟

خاطراتت را به کنج کافه ای بیرون شهر

پنج شنبه  ها همراه قهوه بی‌شکر سر میکشم

کافــه چــی !
جای ما را همیشـــه
پشت این میز ، خالـی نگه دار ؛

من،
یکجـا
پرداخت می کنم
بهای تمام خاطراتـم را...

تو فقط نگذار
فـرداهــا
فالِ نافرجامم
دهـــان به دهـــانِ
تمامِ فنجان های کافه ات بچرخد...!

اینجا هزاره ی سوم
صدای مرا از
ته فنجان قهوه می شنوید!
اینجا پر است از
رد پاهایی که
فقط رفته اند ..

ﻋﺸﻖ ؛
ﺍﺗﻔﺎﻗﯽﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﯽﺍﻓﺘﺪ!
ﮔﺎﻫﯽ سوزان
ﻣﺜﻞ ِ برخورد لبت با فنجان قهوه ی داغ ،

ﮔﺎﻫﯽ ﺁﺭﺍﻡ
ﻣﺜﻞ ِ ﻧﺸﺖ ِ ﮔﺎﺯ ﺩﺭ ﺷﺒﯽ ﺯﻣﺴﺘﺎﻧﯽ !
ﺩﺭ ﻫﺮ ﺣﺎﻝ ﻋﺸﻖ ؛
ﺍﺗﻔﺎﻕ ِ ﮐُﺸﻨﺪﻩﺍﯼﺳﺖ ...

هرکس دردنیا کسی را دارد ؛

لیلی مجنون را ؛

شیرین فرهاد را ؛

مادرم پدرم را ؛

تو عشق جدیدت را؛

و من هم پیپ یارهمیشگی ام را ؛

سلامے به زیبایے عـشق
به لطافت دل
به گرمی قهوه ی مهربانے

به وسعت تبسم زندگے
به امتدادآسمان مهرورزے

وبه بلنداے افــق زیبا
ظهر یکشنبه تون سرشاراز سلامتے

کاش دنیا مثل دیواری بود که پشت داشت و می شد رفت پشت آن ایستاد. کاش دنیا در خروجی داشت که می شد از آن بیرون زد و رفت توی حیاط پشتی آن و دراز کشید و خوابید یا در بی خیالی محض دست ها را توی جیب گذاشت و سوت زد یا در تنهایی مطلق نشست و پیپ کشید و قهوه نوشید. کاش می شد دنیا را، منظورم این است همه دنیا را، همه دنیا را با ستاره ها و کهکشان ها و آسمان ها و زمین هایش، مثل قالی لوله کرد و کنار گذاشت...

زنى شبيه حرف هاى مادرم نجيب
زنى شبيه بوى قهوه
مثل شهوت درخت هاى سيب

در من زنى دارد گريه مى كند...