دستهایمان می‌‌گریست
چشم‌ها در چشم خانه می‌‌تپید
و قلب ...
در قلب هامان،  مردی خسته خفته بود
که در  رگ‌های پیراهنش
زندگی‌ از دکمه‌ای به دکمه ی دیگر منجمد می‌‌شد

در این دخمه‌های بی‌ نور و بی‌ دریچه
چگونه با دوفنجان قهوه به استقبال صبح رفت؟
به لحظه‌های خوبِ خوشبختی‌
به رهایی
به چشم‌هایی‌ که میخندند
چگونه باید گفت "سلام" ؟

حالا
من مانده ام
و پنجره ای خالی
و فنجان قهوه ای که
از حرف های نگفته پشیمان است ...

آدم براي دوست داشتن
مخاطب خاصش
ي نشون ميزاره
گاهي يك موزيك
يا يك قهوه
يك پارك
يك كافه يا سينما
يك شعر
گاهي يك....
و گاهي ي جمله كوتاه


دوست دارم با صداي آهسته

گاه خنده هایم
همانند
فنجان قهوه ایست
که روی خوش دارد،
اما باطنی تلخ....

آن اخبار را خاموش کن عزیزم...
این ها بازیِ سیاست است
ترامپ انتخابات را برد، کلینتون شکست خورد اصلا به ما چه ربطی دارد؟
باور کن هیچ اتفاق خاصی قرار نیست بیافتد...

اخبار را خاموش کن
صدای آن موسیقی را بالا ببر
دو قهوه بریز
بیا بنشین کنارم
بیا بنشین کنارم
و گیسویت را پخش کن روی شانه ات
سرت را بگذار روی سینه ام... .
حیف است این آرامش دونفره را بر هم بزنیم... .
دنیایِ من اندکی فرق دارد
دنیای من دست هیچ کدام از این سیاستمداران نیست
دنیای من...
دستِ چشمانِ توست
دست چشمانِ متعجب ات قبل از بوسه...!
سیاست بازی را بگذار برای مردمی که دوست دارند بازیگر این سریالِ سراسر دروغ باشند... .
تو شخصیتِ اصلیِ زندگی نامه ی من باش
آن اخبار را خاموش کن
بیا بنشین کنارم
فرصت زیستن کم است
زیستن در عطرِ آغوشِ هم

آسمان ابری شده
نور را کم کن
موسیقی را زیاد
بیا بشین کنارم
گلِ سَرَت چشمک میزند
موهایت بافتن میخواهد...

⛄️⛄️⛄️⛄️⛄️
کافه نشينی
با تو
در دی ماه
می چسبد عجیب
گور بابای همه
استاد و درس و امتحان ... ?

❄️❄️❄️❄️❄️❄️❄️

به هر دلیلی اگر اولینش نشدید
جوری دوستش داشته باشید که حتی
در همان کافه هایی که با اولینش
رفته بود هم، به یادش نیفتد...

من فال نخواهم گرفت
وقتی آمدنی هستی...
حضورت عینیست اینجا
تعبیر می شود روزم
با لبخند تو...
روشنم می کنی
در سیه روزهای بی روزن

بن بست است!

انتهای این خیابان

کنار بزن

رو به روی کافه ای روشن

و به انتهای خیابان فکر نکن ...

هنوز پیپم روشن و دو قهوه ی داغ روی میز،

اما تو نیستی …

در من
دیوانه ای جا مانده
که دست از
دوست داشتنت بر نمی‌دارد!
با تو قدم می‌زند
حرف می‌زند
می‌خندد
شعر می‌خواند
قهوه می‌خورد
پیپ میکشد
فقط نمی‌تواند
در آغوش بگیردت ...
به گمانم
همین بی آغوشی
او را
خواهد کشت ...