چند فیلتر سیگار....
قرص های اعصاب...
یک بغض سنگین...
یک دل شکسته...
و..
ممنونم چه یادگاری هایی
برایم گذاشتی....

چای هم پیش‌کش‌ات
قهوه‌ای سوخته‌ی
چشمِ تو را می‌نوشم...

کلید را در جمجمه‌ام بچرخان و داخل شو
به آغوشِ اعصابم بیا
در تاریکیِ سرم بنشین و یک پیپ روشن کن ...
اتاق را بگرد
هرچه را که سالهاست پنهان کرده‌ام
از دهانم بیرون بریز
پرد‌ه‌ها را کنار بزن
چشم‌ها را بشکن
و متن را از نقطه‌ای که در آن اسیر شده
آزاد کن...

تلخیِ قهوه ...
شب دوری و درد..
خوابمان را بردند ..

خوش بخوابی جانم...
با خیالاتِ وخیمی ...
.که پر است از عطرت

تا سحر پشتِ نمِ پنجره ها....
جان به لب میمانم ...

از پیرمردی پرسیدند
چرا ناراحتی ؟
گفت : جا سیگاری ام شکست
گفتند : مگر چند قیمت داشت ؟
گفت : قیمتش مهم نیست
تمام جوانی ام را در آن سوزاندم ...

قهوه و
شعر و
خیالِ تو و
این بادِ خنک ...
لبخند بزن؛
قهوه شکر می خواهد!

مانند سیگار

مانده ام میان دو انگشت روزگار لعنتی

نه مرا میکشد

نه خاموشم میکند

فراموش کرده که دارم می سوزم

‌‌

خاطراتت،
همان سرباز
مفقودالاثری ست
که تا مردن اش
را باور میکنی
زنگ در را میفشارد... لعنت به تو که هیچ وقت نمیگذاری پیپم را با آرامش بکشم...

در قهوه ی چشمان تو
اسرار عجیبی ست

چشمان تو نوشیدنی
خوب و نجیبی ست

ترکیب تو با چارقدت
حادثه ساز است

توصیف تودر روسری
ات کار ادیبی ست

گم کرده ام
شنبه ای راکه.درآن
قهوه ی چشمانت،
سرونمي شود،،،
تو زمستانی ترین،اتفاق فال منی
که به دهان نرسيده
تلخ شد