بعضی‌ها بوی نان می‌دهند، کنارشان که باشی... بودن‌شان را که نفس بکشی... اشتهایت را برمی‌انگیزند برای ادامه زندگی!
.
بعضی‌ها هم بوی خاک نم‌خورده می‌دهند... بوی امنیت! بوی روزهای کودکی‌... بویی که هر از گاهی دوست‌ داری بپیچد توی لحظه‌هایت و برای چند ثانیه‌ای از دغدغه‌های نامرد زندگی دور کند!
.
خیلی‌ها هم بوی هلوی تازه می‌دهند... هلویی که هنوز در بالاترین شاخه درخت مانده تا دست تو برای چیدنش دراز شود... بوی هلویی که جان تازه می‌بخشد به چشم‌هایت... به روزگارت! بوی قشنگ هلوی تازه در بالاترین شاخه درخت حال دلت را خوب خوب می‌کند!
.
تو اما، اگر به دیدنم آمدی
چند دانه کوچک قهوه درون جیب‌های پیراهن چهارخانه‌ات بگذار...
درست توی جیبی که روی سینه‌ات نشسته است...
بگذار گرمای تنت بوی کافه بدهد
بوی قرارهای عاشقانه‌ای
بوی عصرهای جمعه
بوی شعر
بوی یک تلخی خوشایند که عجیب مستم می‌کند!

خود چایی هم وقتى حالش گرفته س قهوه مى خوره

‏دلتنگی
یعنی
جاذبه برعکس شود ...
وزن زمین
روی دلت سنگینی کند !
و پیپت تنها نقطه ی تعادلت باشد...

به سلامتی بهترین زوج دنیا
قهوه و پیپ

??
از یک جایی به بعد در زندگی،
دیگر هیچی برایت مهم نیست،
دیگر بهش فکر نخواهی کرد،
دیگر دوست نخواهی داشت که هیچکس را به خلوت خودت راه دهی،
حتی اگر این تنهایی تو را کلافه کرده باشد
روزی میرسد که وقتی کسی بهت میگوید دوستت دارم،
تو در جواب فقط یک لبخند مصنوعی خواهی زد،
دیگر به هیچ آغوشی فکر نخواهی کرد،
دلت میخواهد ساکته ساکت باشی،
جوری که می‌روی در لاک خودت،
از یک جایی به بعد، فقط یک حس داری، آن هم بی تفاوتی،
دیگر نه از نزدیک شدن ها خوشحال می‌شوی
و نه از نامردی ها و ترک کردن ها،
در بهترین لحظه ها هم، درحال پیپ کشیدن نظاره گر هستی،

در گوشه ی اتاق بی پنجره آرام؛
برروی صندلی چوبی کهنه،
زیر نور چراغ زنبوری،
مردی پیپ میکشد
از لای لبهای خشکیده اش
دود بیرون میخرامد
و پیش چشمانش
بانویی در حاله های دود
می رقصد
بانویی ظریف اندام
که با محو شده دود
پر میکشد
گویی رقص یک پری
که در پیپ زندگی میکند

‏مثل کتاب‌های کتاب‌فروشی شده‌ایم. برمان می‌دارند.ورق می‌زنند.بعد سرجایمان می‌گذارند و می‌روند کافه قهوه می‌خورند...
آن ها به دنبال کاغذ های از جنس پول هستند نه ، نوشته های عاشقانه...

میز کوچکی دو نفره با پارچه ی چهارخانه ی
قرمز!
فکرش را بکن، خوب نمی شد؟
کنار پنجره ای رو به خیابانی آبی،
و دو فنجان که همیشه روی آن بود،فکرش را بکن خوب نمی شد؟
شب هایی که باران می آمد می نشستیم، قهوه ای می خوردیم و من هزار سال برایت داستان می گفتم...
فکرش را بکن، خوب نمی شد؟
نه،نه،خوب نمی شد ... اگر خوب می شد که الان روبه رویم نشسته بودی، نه در آن ماشین آخرین مدل با کسی که نمیدانم چه کسی بود ، فقط مطمعنم من نبودم....

باید کسی باشد ؛
برای دوست داشتن
کسی باشد که وقتی
تمامت را گوشه ای
گم ‌می کنی
بیاید ، و در همان کافه ی همیشگی
پیدایت کند...

ڪافه چی، قهوه بیار;
تلخ تلخ لطفا...
دروغ هایش آنقدر شیرین بود
ڪه هنوز دلم را میزند!