Dr.Saba Saloor:
پاسارگادتاباک و کافه آرتین میرداماد تا پایان سال مورخ سی ام باز است

و سال نو از سوم فروردین فروشگاه باز و فعال است

از ساعت ۱۰ صبح تا ۹ شب

پاسارگادتاباک سیزدهم فروردین تعطیل است

تلفن:

۰۹۳۵۲۲۰۰۰۷۷ 

۲۶۴۰۳۳۸۳

http://www.pasargadtabac.com

تهران،بلوار میرداماد،جنب مترو میرداماد،پاساژ رز میرداماد،طبقه دوم ،واحد ۱۲ 


کافه رستوران آرتین رسالت تا پایان سال مورخ ۲۹ اسفند باز است 

و سال نو از اول فروردین باز و فعال است 

از ساعت ۱۰ صبح تا ۱۰ شب

کافه آرتین سیزدهم فروردین تعطیل است

تلفن:

۷۷۱۸۶۴۱۸

http://www.coffeereview.ir

تهران،بزرگراه رسالت،بین مترو علم و صنعت ومترو شهید باقری،نبش خیابان برادران باقری،شهرکودک رسالت،طبقه اول

قهوه برمه قهوه‌ای با طعم عشق و امید
نفیسه مطلق
عکاس و روزنامه‌نگار ساکن کوالالامپور
به دعوت یک جشنواره‌ی بین‌المللی عکس راهی کشور برمه هستم. یک بار روی نقشه موقعیت جغرافیایی کشور و بزرگ‌ترین شهر آن، شهر «یانگون» را مرور می‌کنم. بیش از ۱۰ سال است که مقیم کشور مالزی هستم و نام برمه تصویری از پناهنده‌ها، اخبار جنگ‌های داخلی، کشتارهای قومی و البته چهره‌ی یک قهرمان مبارز زن – بانو «آنگ سوان سو چی» – را در خاطرم زنده ‌می‌کند. در این سفر علاوه بر عکس و عکاسی یک ماموریت دیگر هم دارم؛ تهیه‌ی گزارشی از فرهنگ قهوه در کشور برمه.

در راه فرودگاه تا محل اقامتم، شاید اولین چیزی که توجهم را جلب کرد ردیف میزها و چهارپایه‌های خیلی کوتاهی بود که دو طرف بعضی کوچه‌ها چیده شده بود. در واقع دیدن آدم بزرگ‌ها روی این چهارپایه‌های کوتاه که خیلی جدی و با آرامش در لابه‌لای شلوغی و بوق ممتد ماشین‌ها و درهم ریختگی شهری که گویا قرار است کوبیده و از اول ساخته شود، چیزی نیست که به چشم یک تاز‌ه‌وارد عجیب نیاید.
در یک بررسی اجمالی در اینترنت متوجه شدم که بلندی‌های شرق این کشور محل مناسبی برای کشت و برداشت دانه‌های قهوه است، اما متاسفانه مسلط شدن یک حکومت نظامی مستبد و بسته بودن دروازه‌های کشور به روی تجارت‌های جهانی، صدمه‌ی بزرگی به این صنعت وارد کرده و کارشناسان معتقدند که با سیاست‌های جدیدی که قدرت‌های دنیا برای برقراری صلح و معاملات تجاری با این کشور اتخاذ کرده‌اند به‌زودی قهوه‌ی بومی برمه که مشخصات خاص خودش را دارد به جهان معرفی می‌شود.
بنابراین امیدوارانه در اولین وعده‌ی صبحانه یک فنجان قهوه‌ی بومی میانمار (برمه) تقاضا کردم که با نگاه پرسش‌گر و متعجب مهمان‌دار هتل مواجه شدم: قهوه‌ی برمه؟! همراهم در این سفر یک دوست فرانسوی‌ست که بهترین راه را پرس‌و‌جو از هموطن‌هایش که مقیم شهر یانگون هستند می‌داند. او معتقد است که فرانسوی‌ها و کلا مردم جنوب اروپا هر جای دنیا که باشند برای نوشیدن قهوه‌ی باکیفیت همه‌ی شهر را جستجو می‌کنند. راه حل مناسبی بود و ما خیلی زود به یک کافه در مرکز شهر راهنمایی شدیم؛ کافه «جنی‌اس».

کافه‌ی کوچکی بود با جزییات زیاد بر در و دیوارش؛ از عکس بانو آنگ سوان سو چی تا شخصیت‌های مبارز در موسیقی و هنرهای رزمی و تاریخی و البته انواع و اقسام قهوه‌سازها و ابزار و ادوات قدیمی و مدرن مربوط به قهوه. تا بررسی این جزییات و پرس‌و‌جو درباره‌ی شخصیت‌ها، مدیر کافه که می‌داند خبرنگاری آمده تا درباره قهوه‌ی بومی برمه گزارشی تهیه کند با روی گشاده از راه می‌رسد. مرد جوانی با یک لباس نیمه‌محلی که چیزی شبیه به لنگ با بافتی متفاوت روی شلوار به کمر بسته است.
خود را «نیو توون» معرفی می‌کند یا بهتر است بگویم بعد از کمی شوخی و توضیح درباره‌ی محدودیت اصوات در زبان فارسی بر سر این تلفظ به توافق می‌رسیم!! او از ما می‌خواهد که اسلایدهایی را که آماده دارد روی آیپدش نگاه کنیم و با توجه به آن‌ها برای ما دو نفر یک سمینار کوچک راه می‌اندازد. از دقت و جدیت در کارش لذت می‌برم و سراپا گوش می‌شم و نکته‌ برمی‌دارم.
ژاپنی‌ها اولین مهاجمانی بودند که بعد از سلطه‌ی نسبی به این کشور، خاک بلندی‌های شرق میانمار را برای کشت و برداشت قهوه مناسب می‌بینند؛ اما سال‌ها بعد با تسلط انگلیسی‌ها و بعد هندی‌ها، این زمین‌ها برای کشت محصولات دیگر تغییر کاربری پیدا می‌کنند. «نیو» بر اساس مطالعاتش معتقد است که قهوه تنها برای دوره‌ی کوتاهی در فرهنگ نوشیدنی‌های مردم برمه بوده و آن‌ها به‌طور کلی به‌خصوص بعد از تسلط انگلیسی‌ها با نوشیدن چای میانه‌ی بیشتری داشته‌اند و حتا در زمان ژاپنی‌ها نیز محصولات زمین‌های قهوه جهت صادرات برداشت می‌شده و نه مصرف داخلی.
«نیو» اما از شیفتگان این نوشیدنی‌ست و چند سال قبل خسته از کار در حوزه‌ی آی‌‌تی با مشاوره‌ی یک تاجر سنگاپوری کار در زمینه‌ی صنعت قهوه را با شرکت در کلاس‌های آموزشی و تاسیس یک شرکت تجاری خانوادگی آغاز می‌کند. او یک موضوع را هدف بزرگ خود قرار داده: تولید و معرفی قهوه‌ی باکیفیت کشورش به بازار جهانی.
محصول تلاش چند ساله‌ی وی در بلندی‌های خنک ۱۲۲۰ متری شرق برمه‌ قهوه‌ای‌ست که سال گذشته توسط «انجمن تخصصی قهوه آمریکا» (SCAA) به رسمیت شناخته شد. او توضیح می‌دهد که با وسواس زیاد با‌کیفیت‌ترین دانه‌های قهوه‌ی عربیکا را که از کشور کاستاریکا وارد کرده و بعد از سه سال قهوه‌ای به‌دست آمده که با توجه به استانداردهای بین‌المللی «اسپشالتی کافی» امتیاز ۸۱ از ۱۰۰ را از آن خود کرده است. نیو برگه‌ای را با مشخصات ریز آزمایشگاهی پیوست حرف‌هایش می‌کند.
«اسپشالتی کافی» اصطلاحی‌ست که از سال ۱۹۷۴ به گونه‌ای از دانه‌های قهوه گفته می‌شود که در آب و هوای ایده‌آل کشت شده و طعم و عطر منحصر به فردی‌ دارد. این قهوه‌ها به صورت عمده تولید نمی‌شود و در بازار عرضه سهم کم‌تر و البته مشتریان خاص دارد.
http://media.jamnews.ir/Original/1392/05/14/IMG15351029.jpg
در سطح شهر از کنار ردیف چهارپایه‌های کوتاه قدم‌زنان که رد می‌شوم نگاهی به فنجان‌های مشتریان می‌اندازم. می‌شود گفت نیمی چای با شیر و نیم دیگر قهوه‌های فوری است که شیر و شکر را با خرده‌ قهوه یا نسکافه مخلوط کرده‌اند. نوشیدنی‌ای که به گواه عاشقان قهوه یک توهین تمام‌عیار به مزه‌ی قهوه است! سطح شهر از تبلیغات این قهوه‌های آماده پر است. گویا اراده‌ای آمده تا تغییری در ذائقه‌ی نوشیدنی‌های روزانه‌ی این مردم ایجاد کند. «نیو» این تغییر را یک تهدید جدی و چالشی بزرگ بر سر راهش می‌بیند. او می‌گوید باید با این واقعیت رو‌به‌رو شد و گروه ما تلاش می‌کند تا با بهره‌برداری از رسانه‌های جمعی و تبلیغات، مردم را به حمایت از قهوه‌ی بومی تشویق کند اما واقعیت این ‌است که مشکلات ما برای رونق بخشیدن به این صنعت کم نیست.
او از دانش کم کارگران و سرکارگران، گران بودن تجهیزات مدرن تولید و روست و بسته‌بندی و از همه مهم‌تر مشکلات بانکی و فساد مالی، اداری و تجاری بسیار گله‌مند است. برای مثال توضیح می‌دهد که تاجران چینی چند وقتی‌ست که خواهان خرید تمام محصولات ما به یک قیمت واحد هستند. آن‌ها از ما می‌خواهند که دانه‌های قهوه را قبل از فرآوری با هر کیفیتی که هست با یک قیمت مشخص به آن‌ها واگذار کنیم. نیو می‌گوید که آن‌ها ساز و کار خود را در تثبیت قیمت منطقه‌ای قهوه دارند اما نتیجه‌ی این معامله بی‌انگیزگی کارمندان من برای تولید قهوه‌ی با‌کیفیت و به‌روز نشدن ابزار و ادوات است. همین‌طور پایین آوردن سود این تجارت، صنعت‌گران داخلی را از سرمایه‌گذاری روی قهوه‌ی بومی پشیمان کرده‌ است. نیو به این وضعیت آگاه است و برنامه‌های طولانی‌مدتی برای فایق آمدن با این مشکلات در ذهن می‌پرورد.
او ما را به پشت دستگاه قهوه‌ساز می‌برد و با برقی در چشم‌اش می‌گوید: «این دانه‌ها را به‌‌تازگی از انبار آورده‌ایم. بگذارید برای‌تان یک فنجان قهوه‌ درست کنیم» و از همکارش می‌خواهد مراحل کار را نشان‌مان بدهد و با اشاره به صحبت‌های قبلی‌اش امیدوارانه اضافه می‌کند: «کسی که قهوه‌شناس باشد هرجای دنیا که باشد روزی ارزش این قهوه و خاص بودن آن را تشخیص می‌دهد. این قهوه‌ی سبک بی‌خوابی نمی‌آورد و ترشی قهوه‌های معمول را ندارد و با دستگاه هم درست نمی‌شود». در همین حین ظرفی مخروطی شکل را می‌آورد و بعد از وزن کردن مقداری قهوه، آب‌کشی صافی کاغذی و جوشاندن آب تا درجه‌ای خاص، به آرامی و با یک میزان یکنواخت آب داغ را از قهوه و صافی می‌گذراند. او می‌گوید بهتر است برای نوشیدن قهوه نیز ۲ دقیقه‌ای تامل کنید و بعد از ما می‌خواهد تا آن را بنوشیم.
به او می‌گویم این قهوه برای من طعمی فراموش‌نشدنی دارد. طعم تلاش یک جوان برمه‌ای که با انگیزه و عشق در راه پر چالشی قدم برداشته. طعم خوش این قهوه دوچندان است وقتی در صحبت‌هایش می‌گوید که هر سال ۱۰درصد سود این کار را به تحصیل دو دانشجوی پزشکی در همان روستایی که قهوه کاشت می‌شود اختصاص داده است. این قهوه طعم عشق به وطن و تلاش برای یک هدف دارد… طعمی خوش و به‌یادماندنی.

قهوه چشمان توست
روشنی بی بدیل
شب تاریک و من بیدار
به هوای سپیده مهمانم کن
در این زمانی که روزگارم آبستن تلخیست.....  
تلخی قهوه چشمانت.....


Khtpour

قهوه ژاپن : یک فنجان کاپوچینو با طعم ساکورا
فاخره خطیبی
عکاس و روزنامه‌نگار آزاد

کشور ژاپن با جمعیتی در حدود ۱۲۷‌میلیون نفر، سومین واردکننده بزرگ قهوه در جهان است. این کشور آسیایی که مردمان آن به نوشیدن چای شهره‌اند، طی سال‌های اخیر گرایش معناداری به سوی قهوه و به‌خصوص اسپشالتی کافی یا قهوه‌ی تخصصی داشته است. ژاپنی‌ها روش‌های بسیاری برای تهیه‌ی قهوه به روش دستی یا craft ابداع کرده‌اند و کمپانی هاریو (hario) که به‌عنوان یکی از مطرح‌ترین شرکت‌های ساخت تجهیزات نسل نوی قهوه در دنیا به‌حساب می‌آید، از این کشور آسیایی برخاسته است. فاخره خطیبی عکاس و روزنامه‌نگار در سفری که به ژاپن داشته، از مشاهدات خود از نوشیدن قهوه در ژاپن و تاریخچه‌ی آن برای نوشته است.
ژاپن برای ما ایرانی‌ها و بسیاری دیگر از مردم جهان کشوری افسانه‌ای و پر‌ رمز و راز است. سرزمین پیشرفته‌ترین تکنولوژی‌ها، نظم و قانون‌پذیری بی‌حد‌و‌حصر، طولانی‌ترین ساعات کاری، قطارهای سریع‌السیر، برج‌های سر به فلک کشیده شیشه‌ای، واگن‌های لبریز از انسان‌های نیمه‌خواب، سرویس‌های بهداشتی تمام‌اتوماتیک، شخصیت‌های کارتونی متحرک، روبوت‌های پیش‌خدمت، کت‌و‌شلوارهای فرم تیره‌رنگ، زمین‌لرزه‌های دائمی، صف‌های طولانی خط‌کشی‌شده، باغ‌های شنی، کیمونو‌های رنگارنگ، درختچه‌های بن سای، غذاهای مینیاتوری و مهم‌تر از همه سرزمین شکوفه‌های گیلاس یا همان ساکورا.

طرز تهیه آیس کافی ژاپنی
از حق نگذریم ژاپن برای من که توفیق اقامت دوماهه‌ای را در زمستان و بهار در آن کشور داشته‌ام، هنوز هم سرزمینی بسیار غریب و حیرت‌آور است. ژاپن شاید تنها کشوری در جهان باشد که می‌توان در آن کافه‌ای بسیار پرطرفدار پیدا کرد که به نام روبوتی که شخصیت اصلی مجموعه کارتونی محبوبی در ژاپن است، نام‌گذاری و طراحی شده است. جالب‌تر آن است که در این کافه که “گاندوم” نام دارد، کف روی لیوان قهوه‌ها نیز با چهره شخصیت‌های همین مجموعه کارتونی، یا همان انیمه (Anime) در زبان ژاپنی، تزئین شده‌اند.

کشور ژاپن با جمعیتی در حدود ۱۲۷‌میلیون نفر، سومین واردکننده بزرگ قهوه در جهان است. با توجه به این مهم شاید بد نباشد که قدری بیشتر درباره تاریخچه قهوه در سرزمین چشم‌بادامی‌های پرکار بدانیم.
تاریخچه مصرف قهوه در ژاپن به اواخر قرن هجدهم می‌رسد. هلندی‌های مقیم ناگازاکی (Nagazaki) نخستین قهوه‌نوشان در این کشور بوده‌اند. با این وجود واردات انبوه قهوه در ژاپن به یک قرن پس از آن یعنی به اواخر قرن نوزدهم باز می‌گردد. با آغاز جنگ جهانی دوم سیر صعودی واردات قهوه به ژاپن متوفق شده و محدودیت‌های زیادی بر واردات قهوه در ژاپن اعمال شد. طبق آمارهای ثبت‌شده، اولین کافه در ژاپن در پایتخت آن توکیو در سال ۱۸۸۸ آغاز به کار کرده است. پس از اتمام جنگ جهانی دوم و ترمیم تدریجی اقتصاد ژاپن و متعاقب آن رفع محدودیت واردات قهوه در سال ۱۹۶۰، واردات این محصول دوباره سیری صعودی پیدا کرده و در دهه ۷۰ به اوج خود رسید. در سال ۱۹۸۰ اولین کافی‌شاپ زنجیره‌ای ژاپنی به نام دوتور (Doutor) نخستین شعبه خود را در منطقه هاراجوکوی (Harajuku) توکیو افتتاح کرد. از آن زمان تاکنون تعداد شعب این کافی‌شاپ زنجیره‌ای به ۱۴۹۰ شعبه در سطح کشور ژاپن رسیده است.
اولین شعبه استارباکس در منطقه گینزا (Ginza) در شهر توکیو در سال ۱۹۹۶ افتتاح و به‌سرعت مورد استقبال ژاپنی‌ها قرار گرفته و گسترش یافت. در حال حاضر استارباکس دارای حدود هزار شعبه در سراسر ژاپن است. استارباکس جزو معدود کافه‌های ژاپن است که سیگار کشیدن در آن‌ها ممنوع است. مهم‌ترین شعبه استارباکس در ژاپن شعبه چند طبقه‌ی شیبویاست (Shibuya) که در ضلع شمالی معروف‌ترین و پرترددترین چهارراه جهان در شهر توکیو واقع شده است.

با توجه به استقبال چشمگیر ژاپنی‌ها از استارباکس و پیدا کردن جایگاهی ممتاز در بازار مصرف قهوه در ژاپن، در حدود یک سال پس از افتتاح اولین شعبه استارباکس، شرکت ژاپنی دوتور (Doutor) اقدام به بازگشایی مجموعه کافی‌شاپ‌های زنجیره ای جدیدی به نام اکسلسیور (EXCELSIOR) با الهام و به تقلید از استارباکس کرد. با نگاهی گذرا به لوگو و طراحی داخلی این مجموعه می‌توان به شباهت بسیار زیاد آن به استارباکس پی برد.
ژاپن از جمله کشورهایی‌ست که قهوه قوطی به صورت گرم یا سرد را نیز می‌توان به آسانی در آن از ماشین‌های متعدد فروش نوشیدنی (به صورت تقریبی پنج میلیون دستگاه) و سوپرمارکت‌ها با قیمت بسیار ارزان تهیه کرد.

با آن‌که اولین نوشیدنی پرطرفدار در ژاپن چای سبز یا ماچاست (Macha) مصرف قهوه نیز در این کشور بسیار شایع است. بسیاری از کافه‌ها در ژاپن در جهت جلب رضایت بیشتر مشتریان ژاپنی، اقدام به ترکیب این دو نوشیدنی محبوب ژاپنی‌ها؛ قهوه و چای سبز (ماچا) کرده‌اند.
در فصل بهار کافه‌دارها به این معجون غریب، طعم‌دهنده ساکورا (Sakura) یا همان شکوفه‌های گیلاس را نیز اضافه می‌کنند. کلام آخر آن‌که اگر روزی مثل من گذرتان در بهار به سرزمین آفتاب تابان رسید، خود را از لطف چشیدن مزه شور و شیرین ساکورا روی کف شیر یک فنجان کاپوچینوی گرم محروم نکنید.

و هرگز عهد الهی را با قیمت کم معامله نکنید.
"نحل آیه۹۵"

در بیروت کافه‌ها مقصد مسافرها را تعیین می‌کنند
"مریم مهتدی به‌همراه احسان ایزدیان رایحه قهوه عربی را در کوچه‌های بیروت دنبال کرده است"
به‌ راننده‌ی تاکسی گفتم «خیابان حمرا» و ایستاد. «کجای حمرا؟» باید جایی را در خیابان یک کیلومتر و یک‌طرفه‌ی حمرا می‌گفتم. «کافه کوستا» و راننده دستش را به نشانه‌ی بپرید بالا برای‌مان تکان داد. شاید جایگاه کافه‌ها و فرهنگ کافه‌نشینی در این شهر را بتوان با همین دیالوگ تشخیص داد. کافه‌ها مقصد مسافرها را تعیین می‌کنند. کافه کوستا که می‌گویی راننده می‌داند سر کدام کوچه در خیابان حمرا می‌خواهی پیاده بشوی. و اگر بخواهی چند کوچه بالاتر پیاده شوی، اسم کافه‌ی دیگری را باید بیاوری. اشتباه‌ترین کار برای توریست ناآشنا توکل کردن به نقشه و راهنماهای توریستی و اسم خیابان‌هاست. اسم خیابان؟ ما بعد از تلاش یک روزه‌ی ناکام برای پیدا کردن کافه‌ای که از جستجو در اینترنت آدرسش را پیدا کرده بودم، فهمیدیم با گفتن اسم کافه به مردم عادی توی خیابان و پرسیدن جای دقیقش به روش ِ «دو تا کوچه بعدتر بپیچ دست چپ» زودتر به مقصد می‌رسیم.

سال‌ها مستعمره‌ی فرانسه بودن اثر خودش را در فرهنگ لبنانی جا گذاشته است. پررنگ. از معماری ساختمان‌ها و خیابان‌ها گرفته، تا زبان دوم فرانسه که آموزشش از پیش‌دبستانی شروع می‌شود. به سادگی افرادی را در خیابان می‌بینی که در جوابِ سوالِ «انگلیسی حرف می‌زنی؟» بله می‌گویند، ولی از جمله‌ی دوم به بعد مخلوطی از فرانسه و عربی و گاهی انگلیسی تحویلت می‌دهند که فقط ابروهایت را می‌اندازد بالا و اگر عربی و فرانسه ندانی هیچ نمی‌فهمی از جوابی که گرفتی. کافه‌هایی که صندلی‌هایشان در پیاده‌روها چیده شده‌ و مردمی که صبحانه‌شان قهوه و کروسان پشت میزهای پیاده‌روست باز هم اثر انگشت فرانسه را در لبنان به‌یادمان می‌آورد. در بیروت سه محله هست که کافه‌های قدیمی و جدید در آن‌ها دور هم جمع شده‌اند. «داون تاون»، «راس‌بیروت» و «روشه». در پیاده‌روهای هر سه محل، بغل‌به‌بغل کافه‌ها نشسته‌اند. مقصد اول ما کافه‌ای در «راس‌بیروت» و خیابان حمرا بود. درست مثل آن‌هایی که تا قبل از جنگ داخلی پانزده ساله‌ی لبنان، از ۱۹۷۵ تا ۱۹۹۰، مقصد هر روزه‌شان، پناهگاه‌شان و دفتر کارشان کافه‌ای بود که حالا یکی از حلقه‌های زنجیره‌ی کوستا جایش را گرفته. کافه هورس‌شو (Horseshoe)
قهوه‌نوشی و کافه‌نشینی در خیابان حمرا
دور تا دور خیابان حمرا مغازه‌ها و برندهای مختلف‌اند و لابه‌لایشان کافه‌ها بساط پهن کرده‌اند در پیاده‌رو. خیابان سنگ‌فرش‌شده‌ی حمرا یکی از مراکز مهم تجاری شهر است. با انبوه مغازه‌ها و کافه‌هایی که وقتی خیابان اصلی جا کم آورده، کشیده شده‌اند به خیابان‌های موازی، تا ضلع شمالی دانشگاه آمریکایی بیروت (AUB). بهترین پاتوق برای دانشجوها و مردم دیگر. کافه‌ها، هتل‌ها، مهمان‌پذیرها، رستوران‌ها، بارها، کلاب‌ها، مغازه‌ها و صد البته دکه‌های اکسپرس در حمرا و خیابان‌های موازی و کوچه‌های بین‌اش پخش شده‌اند. از صبح علی‌الطلوع تا یک و دو نیمه‌شب تمام این محدوده زنده است و پر از آدم. در هر ساعتی مشتری برای همه‌ی مشاغل هست. و شب‌ها، خیابان سنگفرشی که روزها در تسخیر تاکسی‌هاست، شب‌ها سوای تاکسی‌ها جولانگاه ماشین‌های آنچنانی‌ست، با صدای بلند موسیقی و ترافیکی که کسی از آن ناراضی به نظر نمی‌رسد.
"کافه‌ها در بیروت یکی از مهم‌ترین و اصلی‌ترین مکان‌ها برای گروه‌های فعال سیاسی، اجتماعی و اندیشمندان و هنرمندان و ادیبان بوده‌اند"
شعبه‌ی استارباکس و دانکین دوناتز حمرا را که رد می‌کنیم می‌رسیم به کوستا. جایی که قبلا کافه هورس‌شو بوده. کافه‌ای با بیش از سی‌سال سابقه که پاتوق بسیاری از شخصیت‌های معروف ادبی، هنری و سیاسی بوده. کافه‌ها در بیروت یکی از مهم‌ترین و اصلی‌ترین مکان‌ها برای گروه‌های فعال سیاسی، اجتماعی و اندیشمندان و هنرمندان و ادیبان بوده‌اند. تاریخ هرکدام از کافه‌های قدیمی بیروت را که بپرسید به اسم‌های معروفی می‌رسید که روزگاری آن کافه پاتوق‌شان بوده. در زمان جنگ داخلی، کافه‌ها پناهگاه مردم بودند برای فرار از فشار زندگی روزمره. هنوز که هنوز است کافه‌ها محل مورد علاقه‌ی شرکت‌هاست برای قرارهای بیزنسی و سیاستمدارها برای جلسات کاری. شما ممکن است یک روز چهارشنبه، ساعت ده صبح پا بگذارید به سیتی‌کافه (City Cafe) و ببینید که کارمندهای شرکت هواپیمایی خاورمیانه (MEA) آن‌جا جلسه‌ی هفتگی‌شان را برگزار کرده‌اند. به صرف قهوه و سیگار. و یا ساعت هشت شب همان چهارشنبه به کافه «ت مربوطه» بروید و بفهمید وارد جلسه‌ی هفتگی نمایش فیلم شده‌اید که بعدش قرار است تا پاسی از شب به گپ و گفت درباره‌ی فیلم بگذرد. و اگر در سال ۱۹۶۹ به راننده‌ی تاکسی آدرس کافه هورس‌شو را می‌گفتید، ممکن بود تماشاگر پرفورمنسی باشید که در پیاده‌روی کافه برگزار می‌شود. کافه‌های بیروت بخش جداناپذیر زندگی اجتماعی مردم در تمام سن‌ها هستند. و کافه هورس‌شو، با این‌که سال‌هاست تعطیل شده و باز هم سال‌هاست صاحبان‌اش سیتی‌کافه را راه‌انداخته‌اند، هنوز مشتریان وفاداری دارد که از مکان کافه‌شان دل نکنده‌اند. این را باریستای کافه کوستا می‌گوید وقتی ازش می‌پرسم چرا اغلب مشتری‌های این کافه افراد مسن هستند؟ با روزنامه‌ و پاکت سیگار و فنجان قهوه‌شان. باریستای کافه از این مساله چندان خوشحال نبود. میزهای تو و پیاده‌رو را که نگاه می‌کردم چهره‌ی جوان آن‌قدر نمی‌دیدم، که مسن‌ترها در گروه‌های کوچک و یا تک‌نفره، مشغول گپ زدن بودند و قهوه مزه‌مزه کردن. می‌دانستم که هورس‌شو زمانی کافه‌ی محبوب غاده السمان بوده. نویسنده و شاعر عرب. و می‌دانستم آن صندلی‌ها و آن پیاده‌رو، روزگاری پر ماجرا از سر گذرانده‌اند. حس نادری که برای تجربه‌اش در تهران باید سفر کرد به کافه نادری، و یا نشست پای صحبت یارعلیِ کافه شوکا.
"روشنفکرها و روزنامه‌نگارها و البته دانشجوها پای ثابت کافه‌های بیروت‌اند. آن‌قدر که حضور فضایی برای درس خواندن در کافه‌های محبوب شهر امری‌ست عادی"
روشنفکرها و روزنامه‌نگارها و البته دانشجوها پای ثابت کافه‌های بیروت‌اند. آن‌قدر که حضور فضایی برای درس خواندن در کافه‌های محبوب شهر امری‌ست عادی. چه کوستا که طبقه‌ی زیرین‌اش مخصوص درس خواندن است و کار کردن، چه استارباکس که فضایی بزرگ‌تر از کوستا برای این کار دارد و در زمان امتحان‌ها پاتوق دانشجوها می‌شود و چه کافه‌ی دنجی مثل «ت مربوطه»، که اصلا اتاق جدای کتابخانه دارد با اینترنت پرسرعت. همین روشنفکرها و روزنامه‌نگارها بودند که وقتی کافه مودکا (Modka)، یکی از معروف‌ترین کافه‌های بیروت به علت ورشکستگی بعد از سی و پنج سال قصد پایین کشیدن کرکره‌اش را داشت، جلوی کافه تظاهرات کردند. و البته فکر نکنید روشنفکرهای لبنان در کافه‌‌نشینی رفتاری غریب نسبت به روشنفکران ایرانی دارند. صاحب کافه معتقد بوده یکی از عوامل ورشکستگی‌اش سفارش دادن یک فنجان قهوه و بعد ساعت‌ها و ساعت‌ها نشستن در کافه به صرف همان یک فنجان بوده. و پیشنهاد کرده اگر مشتری‌ها خیلی دل‌شان می‌خواهد کافه‌شان تعطیل نشود، پول بگذارند برای سرپا نگه داشتنش. و گفتن ندارد که قشر روزنامه‌نگار و نویسنده و روشنفکر آنجا هم آهی در بساط نداشته که برای زنده نگه داشتن کافه‌اش خرج کند. و مودکای تاریخی حمرا که زمانی پناهگاه آدم‌ها بوده در جنگ پانزده ساله‌ی داخلی، پرونده‌اش با ورشکستگی بسته می‌شود و حسرت‌اش می‌ماند به دل مردم نوستالژی‌باز بیروت، که وقتی به‌شان می‌گویی کافه مودکا، چشم‌های‌شان برق می‌زند و می‌گویند: «آه… مودکا… آن روزهای درخشان»
قهوه تخصصی به شیوه‌ی کافه یونس

"کافه یونس را به‌عنوان قدیمی‌ترین قهوه‌فروشی و روستری بیروت می‌شناسند"
در جست‌و‌جوی قهوه تخصصی در لبنان، رسیدم به کافه یونس. کافه‌ای محلی و زنجیره‌ای که قهوه‌نوش‌های حرفه‌ای معتقدند تازه‌ترین قهوه‌ای که در شهر خورده‌اند، در کافه یونس بوده. اما نه به واسطه‌ی قهوه‌سازهای مدرن و شیوه‌های خاص دم کردن قهوه، که به واسطه‌ی حرفه‌ای‌ترین روستر کشور از هشتاد سال پیش تا به امروز. کافه یونس قرائت لبنانی‌هاست از آن‌چه به‌عنوان قهوه تخصصی شناخته می‌شود؛ حالا گویی با تفاوت‌هایی که چندان هم قابل‌چشم‌پوشی نیستند.
یک روز به اشتباه از روی اسم خیابان‌ها سعی کردیم کافه را پیدا کنیم و دست آخر، در روز دومِ جست‌و‌جو مردم عادی خیابان بودند که دقیق راهنمایی‌مان کردند به کافه یونس. کافه‌ای که جلسات هفتگی شعرخوانی و داستان‌خوانی دارد و در یکی از خیابان‌های فرعی حمرا، در گوشه‌ی دنجی به رسم همه‌ی کافه‌ها میز و صندلی‌هایش را در پیاده‌روی جلوی کافه هم چیده. مشتری‌ها و صاحب کافه معتقدند راز تازگی و قدرت طعم قهوه‌ی یونس، به خاطر شیوه‌ی روست‌ مخصوص‌شان است. قهوه‌ها در بیروت ممکن است به نام کسی که آن قهوه را روست کرده به بازار بیایند. مثلا ابونواس، حاج یونس و ام احمد. قهوه ترکیبی ابو انور (Abou Anwar) محبوب مشتری‌های کافه یونس بوده و ابو انور پیرمردی بود که از سال ۱۹۳۵ تا همین یک‌سال پیش که در هشتاد و چند سالگی درگذشت، عمرش را پای روست قهوه در کافه یونس گذاشت و خاطره‌اش ماند در ذهن مشتری‌های ثابت‌اش. مشتری‌هایی که عیش صبح‌شان قهوه خوردن صبحگاهی در کافه یونس بوده، وقتی چند پله پایین‌تر زیر پایشان ابو انور مشغول روست بوده و بوی قهوه‌اش تمام کوچه و محله را پر می‌کرده. پنج شعبه‌ی کافه‌ یونس در شهرهای مختلف لبنان هرکدام هویت بصری خاص خودشان را دارند. مدیر شعبه‌ی اصلی کافه یونس تاکید می‌کند که دوست دارند مشتری‌های کافه یونس وقتی به شهرهای دیگر کشور سفر می‌کنند و قصد دارند قهوه‌ی این کافه را بنوشند، تجربه‌ای متفاوت در فضای هر کافه داشته باشند. قهوه‌ی تولیدی این کافه را همراه با هرچیز دیگری که به نوعی ربط به قهوه‌نوشی داشته باشد از تمام شعبه‌های یونس می‌توانید بخرید. کافه یونسی‌ها آن‌قدر به شیوه‌ی سنتی دم کردن قهوه‌ی عربی مقیدند که بی‌خیال شعله‌ی گاز شده‌اند و با جفت‌و‌جور کردن منقلی برقی که پر از ماسه‌ و خاکستر داغ است، قهوه‌ای را دستت می‌دهند که مطمئن‌اند به اصولی‌ترین و سنتی‌ترین شیوه دم کشیده.
"کافه یونس اولین و قدیمی‌ترین روستر لبنان را دارد. روستری از ۱۹۶۰ تا شروع جنگ داخلی در منطقه‌ی «داون تاون» بوده. جنگ که شروع می‌شود و تمام ساختمان‌های آن منطقه که در آتش جنگ می‌سوزند، روستر کافه یونس از نابودی جان سالم به در می‌برد و به خاطر چسبیده بودن‌اش به زمین، از شر دزدها در امان می‌ماند." تا سه سال بعد که صاحبان کافه توانستند نجات‌اش بدهند و بعد از چند سال آلاخونی منتقل‌اش کنند به زیرزمین شعبه‌ای که الان در خیابان حمراست. روستری که روزانه پانصد کیلو قهوه روست می‌کند و سه روز هفته مشغول کار است. کافه یونسی‌ها راز طعم منحصر به فرد قهوه‌شان را همین روستر وفادار می‌دانند. آن‌ها می‌گویند اولین دستگاه اسپرسوساز لاچیمبالی را آن‌ها از ایتالیا به لبنان آوردند. و از روزگاری می‌گویند که دستگاه را به نشانه‌ی جدی گرفتن قهوه گذاشتند کنار در ورودی کافه تا هر رهگذری هم اگر هوس قهوه کرد،‌ پا سست کند. نتیجه صف‌های طولانی مردها و زن‌هایی بوده که صبح‌ها جلوی کافه یونس می‌ایستادند تا به قدر یک‌شات، طعم اسپرسوی قوی ِ لاچیمبالی را با قهوه‌ی مخصوص ابو انور مزه کنند و بعد بروند پی کار و زندگی‌شان.
وقت ترک کردن کافه یونس و حرکت به سمت محله‌های پرکافه‌ی بعدی، چند ثانیه‌ای روبه‌روی عکس ابو انور ایستادم. پیرمرد لاغری که در عکس مشغول روست قهوه در کنار دستگاه بزرگ بود و آن‌طور که یونسی‌ها می‌گفتند جانش وصل بود به دانه‌های قهوه و دستگاه روسترش، و فکر کردم تاریخ تحولات سیاسی کدام کشور این‌قدر بوی قهوه می‌دهد و صدای کافه؟
در سومین و آخرین‌بخش گزارشِ قهوه‌نوشی و کافه‌گردی در بیروت، از سنت قهوه‌نوشی، عطر قهوه لب مدیترانه و ویژگی‌های قهوه‌ی لبنانی در قیاس با قهوه‌ی ترک خواهید خواند.

تو رفتی....
نگران من نباش...
من در هجوم غم ها ارتش 20 نفره سیگارم را دارم....
                 

سیگاری را آتش بزن

                       تا نیمه بکش

                              باقی اش را من میسوزم......
                                                                          >>رضا کاظمی<<

بعضی‌‌ها "دلنوشته هایشان "خوب است


          بعضی‌‌ها "آرامش صدایشان آنطرف خط" خوب است .

 بعضی‌ها "قهوه خوردن با آنها" خوب است ....

                                      این بعضی ها خودشان "چقدرتنهایند"...........!!!!!!

خودت بگو.....
               چند فنجان قهوه در چشمانت ریخته ای؟؟
                                     که هر بار نگاهت میکنم بیخواب میشوم....