می‌خواستی گل‌سرخی برایم بیاوری
می‌خواستی بخندم
قاه قاه
دلم گرفته بود
و قصه کرد
رازهای نگفته را
قهوه ترک نوشیدیم
تلخ‌تر شدیم
گریستیم
های های

قهرها که طولانی می شوند،
دیگر هیچ پیامی
نمی تواند حق مطلب را ادا کند، باید به نوشیدن قهوه ای ناب دعوتش کنی،
بنشینی رخ در رخِ نگاهش،
رخ در رخِ دوست داشتنش،
و دینِ آن همه
دلتنگی را به خودت ادا کنی...

در عمق این دره ی آرام
رودخانه ی دیوانه ایست
که منم !
چشم های قهوه دار بیخواب کننده ات را ببند
در من سقوط کن …
فردا تو را
در جای بهتری بیدار خواهم کرد ...

✍? هرچیز در زندگی شما ,معجزه‌ایست
سزاوار ستایش و قدردانی;
خواه دانه ای شن یا زنبوری برروی گل یا قایقی
بادبانی یافنجانی قهوه و...
اگر دریابید كه زندگی و همه چیز آن, معجزه هایی
پرشكوهی هستند ,
دیری نخواهد پایید كه با تاثیر منفی ناامیدی
پی خواهید برد, چرا كه درخواهید یافت شما
خود,یكی از معجزه های آفرینش به شمار
می آیید ;
پس خود را زبون و ضعیف جلوه نخواهید داد.

دنیا عجیب است
آدمها رنگارنگ?
دود سیگارها یکرنگ...

کاش درد و غم و غصه
آنقدر کوچک می شدند
که پشت میز یک کافه می نشستند
قهوه میخوردندبه ساعتشان نگاه میکردند
و با عجله میگفتند: "خداحافظ"
و از زندگیت دور میشدند

شنبه ها را دوست دارم
شنبه شروع
دوست داشتن هایِ
هفـتگیِ تـوست ... شنبه ها مهمان من باش در کافه ی خیالم ...

تـــلخ ترین قهوه ی جهان هم نتوانست روی تلخی

حرف های تو را کم کند..!! زبان لعنتی ات ســـم

ترشح میکند...

طبق معمول هرشب با یک فنجان قهوه به کافه ی خیالم میروم ...مرور ميكنم
تمامِ پيغام هايمان را...
باور كن هيچ نشانى
از اينكه قرار بود بروى، نميبينم
صبح بخيرت بود
قربان صدقه رفتنهايت بود
خستگى در كردنهايم
و سلفى هايى كه دلتنگيمان را نشان ميداد...
شب بخير اما،
نبود...
حق بده آشفتگى ام را...
انتهاى داستانِ ما،
مثلِ فيلمهاى فرهادى بود

هر روز
صبح
چشم که باز می کنم و فنجان قهوه ام را در دست میگیرم...
بیدار می شوی از خودت
و  راه می افتی در من
راه می افتی
که  از نو بروی

بعد از تو
هر که رفت
تو بودی
تو بودی که دوباره می رفتی...