هوا که اینگونه میشود
من میمانمو یک پیپ و سرگردانی در خیابان های سرد
میخواهم همانند مردم شهر محو سفیدی برف شوم
اما سیاهی چشمانت رهایم نمیکند
دیوانگی دیدنت بالا میگیرد
عازم تو میشوم
و زمین سفیدی که رد پایم را لو میدهد
آخر نمی دانی....
خنده هایت چقدر به این هوای برفی می آید...

آریایی حرف می زند...
آلمانی ناز می کُنَد...
فرانسوی می بوسد...
کوبایی سیگار می کِشَد...
آمریکایی جنایت می کُنَد...
بی شرف تمامِ جهان است...!

کافه‌های دنیا
دانشکده‌های عاشقی‌اند
اگر روزی تعطیل شوند
عشق و عاشقی هم تمام می‌شود...

دلم؛تنگ می شود گاهی...
برای یک "دوستت دارم" ساده!
دو فنجان قهوه ی تلخ؛
سه روز تعطیلی در زمستان؛
چهار خنده ی بلند!
و پنج انگشتِ دوست داشتنی...!

هر شب،
که غزل آمد و آن را ننوشتم?
مردی شد?‍♂
و تا صبح در این کوچه قدم زد?

یک عاشق دلسوخته ،☹️
در گوشه ی کافه☺️
در قهوه ی خود?
شعر مرا ریخت و هم زد?

نمی دانم آخر این دلتنگی ها به کجا خواهد رسید !
دنیا پـُر شده از قاصدکهایی که
راهشان را گم می کنند !!
نه میتوانی خبری دهی
و نه خبری بگیری ! فقط پیپ ات است که تورا سوار زمان میکند ...

بعضی روزها
هیچ شنبه اند !!

بی هیچ شعری
هیچ قراری
و
هیچ دیداری
نه دلت پیپ و قهوه میخاهد
ونه چای و سیگار

سالهاست
تقویمم پر است
از این هیچ شنبه ها ...

سالهاست
تمام هیچ شنبه هایم
به هیچ می گذرد...

مرد اگر بودم
نبودنت را غروب های زمستان
در قهوه خانه ی دوری
پیپ می کشیدم .
نبودنت دود می شد
و می نشست روی بخار شیشه های قهوه خانه .
بعد تکیه می دادم به صندلی
چشمهایم را می بستم
و انگشتانم را دور استکان کمر باریک چای داغ حلقه می کردم
تا بیشتر از یادم بروی
نامرد اگر بودم
نبودنت را تا حالا باید فراموش کرده باشم
مرد نیستم اما
نامرد هم نیستم
زنم و نبودنت
پیرهنم شده است...

زندگــی

مانند درست كردن قهوه است
خودبينی را بجوشان
نگرانی هايت را تبخير كن و
آن وقت طعم خوشبختی را بِچش

روزها
پُر و خالی می شوند
مثل فنجان های قهوه
در کافه های بعد از ظهر
اما
هیچ اتفاق خاصی نمی افتد
اینکه مثلا
تو ناگهان
در آن سوی میز نشسته باشی...!