من فال نخواهم گرفت
وقتی آمدنی هستی...
حضورت عینیست اینجا
تعبیر می شود روزم
با لبخند تو...
روشنم می کنی
در سیه روزهای بی روزن

بن بست است!

انتهای این خیابان

کنار بزن

رو به روی کافه ای روشن

و به انتهای خیابان فکر نکن ...

هنوز پیپم روشن و دو قهوه ی داغ روی میز،

اما تو نیستی …

در من
دیوانه ای جا مانده
که دست از
دوست داشتنت بر نمی‌دارد!
با تو قدم می‌زند
حرف می‌زند
می‌خندد
شعر می‌خواند
قهوه می‌خورد
پیپ میکشد
فقط نمی‌تواند
در آغوش بگیردت ...
به گمانم
همین بی آغوشی
او را
خواهد کشت ...

☕️
دختر کافه نشین تلخ ترین قهوه تُرک
قعر فنجان دو چشمان تو فال افتاده
پلک بر هم بزنی طالع من نحس شود
بنشین، زندگی ام دست زوال افتاده

پیش از این
عاشقان
از عشقشان که می گفتند
می خندیدم !
اما
به مهمانخانه که بازگشتم
قهوه ام را در تنهایی که نوشیدم
دانستم که چگونه
خنجری از تبار عشق
پهلو می شکافد و
بیرون نمی رود .

هیچ

قهوه ای

قهوه تر از

قهوه ی چشمان تو نیست.....

کمی از چشم هایت
درون فنجانم بریز...
میخواهم این بار
رد نگاه قهوه ای ات
سر از فال من در آورد ....!

زندگی...گاهی...
یک فنجان قهوه داغ است،
که یک عصر با لذت می خوری،
و بعد در دلچسبی طعم ساده
و خوبش می گویی؛
هیچ چیز آنقدرها هم سخت نیست!

توو فال من مشغول جولانی
از لحظه ای که اسممو گفتی
تو واسه من اون قهوه ی داغی
که از دهن هرگز نمیفتی

من فال تمام
شبهای بی تو بودن را
در مردمک چشمان قهوه ایت
دنبال می کنم
فنجان های قهوه
که فقط رجز میخوانند