گاهی فقط باید نوشت.
فقط باید کاغذ خط خطی کرد و دوباره با وسواس از نو نوشت. گاهی نوشتن باید بشود همه ی دغدغه ی زندگیِ آدم. گاهی آدم باید خودش را به زورِ قهوه ای تلخ بیدار نگه دارد تا بتواند یک خط بیشتر از احساساتش بنویسد.
از احساس نوشتن را همه بلدند. چگونه نوشتنش را بعضی ها و فهمیدنش را تنها عده ی اندکی!
همان عده ی اندکِ دوست داشتنی....

کافه عطرِ تورا گرفته...
فنجان قهوه ات هنوز گرم است ....
من هنوز رو به رویت نشسته ام...
جای رُژت روی فنجان هنوز خشک نشده ...
گل رُزهایت پژمرده نشده اند ....
این ها هر روز اتفاق میافتد ...
اما یک جای کار میلنگد ،
اینکه تو هی مدام ،
نیستی،
           نیستی،
                        نیستی ....

نه توان دارم بروم
نه توان دارم بمانم و از دور تماشايت كنم
اما يه چيزي را خوب ميدانم
كه
عنبيه ي قهوه اي چشمانم خسته شدند از ديدن اين سكانس تكراري
از تماشاي يك نفر
هر شب
اخر مگر ميشود؟
ميبيني حتي آن ها هم توان خواب ديدن ندارند...!

سالها از قهوه های تلخ در این کافه ها

ساده بودم انتظار فال شیرین داشتم

پشت حرف های یک مرد?
پشت نوازش ها?
سرزنش ها?
پشت تمام نگاه های معنی دارش?
پشت سکوتش?
پشت لبخند های پراز رازش☺️
پشت قهوه های تلخو شیرینش ☕️
عشقی است پنهان تر از محبت زنانه✌️

منو تو خیلی بهم میایم
خیلی میچسبی بهم
=]
مثلِ یه لیوانِ داغ, قهوه ی تلخِ عربی, تو سرمای زمستون, جلو شومینه , درحالی که داره برف میباره

وقتی پدر پنجاه ساله ای از پسر پانزده ساله اش می خواهد دو سال دیگر صبر کند تا صاحب اتومبیلی برای خودش شود، این فاصله 730 روزه فقط 4 درصد عمر پدر را تشکیل می دهد اما این دو سال 13 درصد از عمر پسر را در بر می گیرد.
پس عجیب نیست اگر برای پسر این مدت سه یا چهار بار طولانی تر باشد. به همین صورت دو ساعت از زندگی یک کودک 4 ساله مساوی است با دوازده ساعت از زندگی مادر 24 ساله اش.


اگر از کودک بخواهیم که برای گرفتن یک آب نبات دو ساعت صبر کند مثل اینکه از مادرش بخواهیم برای خوردن یک فنجان قهوه دوازده ساعت انتظار بکشد.
خوبه که تفاوت ها را درک کنيم...اين تفاوت، نه تنها بين بچه ها و ما هست بلکه بین ما و همه آدم های دنیا هم هست

چقدر نگاه تو تلخ است
نکند قهوه صبح را هم
با اشک هایت دم کرده بودی

در کافه ی تنهایی خود نشسته ام...
در لیوان قهوه ام...
خاکستر ریخته ام...
من و این خاطرات مه آلود...
خسته از یکدیگر...
خسته از این لحظاتی که...
غرق در تنهایی میگذرد...!
ظهرو تنهایی

مه
آبرویم را خرید
شبیه مردی که سیگار نمیکشد.

به خانه برگشتم!