پنج‌شنبه را باید قهوه دم کرد
تلفن را کشید
پرده را بست
پنج‌شنبه را باید رو به روی تو نشست

ساعت ها به انتظار نشستم

همان کافه ...

همان سفارش هميشگی

همه چیز تکرار است

اما تو چرا دوباره تکرار نمیشوی ؟

?جاده تاریک ودلم تنگ
وتنم طالب خواب

?شب و تنهایی و یک
ساکِ پر از خاطره‌ها

?برف وبوران و زمستان
و شبی بی پایان

?من و رسوائی و سیگار
و تب دلهره ها

چند فیلتر سیگار....
قرص های اعصاب...
یک بغض سنگین...
یک دل شکسته...
و..
ممنونم چه یادگاری هایی
برایم گذاشتی....

چای هم پیش‌کش‌ات
قهوه‌ای سوخته‌ی
چشمِ تو را می‌نوشم...

کلید را در جمجمه‌ام بچرخان و داخل شو
به آغوشِ اعصابم بیا
در تاریکیِ سرم بنشین و یک پیپ روشن کن ...
اتاق را بگرد
هرچه را که سالهاست پنهان کرده‌ام
از دهانم بیرون بریز
پرد‌ه‌ها را کنار بزن
چشم‌ها را بشکن
و متن را از نقطه‌ای که در آن اسیر شده
آزاد کن...

تلخیِ قهوه ...
شب دوری و درد..
خوابمان را بردند ..

خوش بخوابی جانم...
با خیالاتِ وخیمی ...
.که پر است از عطرت

تا سحر پشتِ نمِ پنجره ها....
جان به لب میمانم ...

از پیرمردی پرسیدند
چرا ناراحتی ؟
گفت : جا سیگاری ام شکست
گفتند : مگر چند قیمت داشت ؟
گفت : قیمتش مهم نیست
تمام جوانی ام را در آن سوزاندم ...

قهوه و
شعر و
خیالِ تو و
این بادِ خنک ...
لبخند بزن؛
قهوه شکر می خواهد!

مانند سیگار

مانده ام میان دو انگشت روزگار لعنتی

نه مرا میکشد

نه خاموشم میکند

فراموش کرده که دارم می سوزم

‌‌