اردیبهشت...

از آن ماه‌های لعنتی ست که در آن
کوه می‌چسبد
دریا می‌چسبد
با دوستان در خیابانها بودن می‌چسبد
کافه گردی می چسبد
قهوه های تلخ می چسبد
پیپ میچسبد
در خانه بودن و ولو بودن زیر دست و پای مادر می‌چسبد
تمام رنگها برای پوشیدن خوبند

هوا جان می‌دهد برای عاشقی کردن و کیفور شدن در همه چیز...

آنقدر این اردیبهشت برای همه چیز و همه کار دوست داشتنی است
که یک ماه برایش کم است و باید کم کمش شش ماه تمدید شود...

و چه زیباست اگر این ماه بهشتی با بودنِ #تُ باشد

می‌خواهم هر صبح که پنجره را باز می‌کنی
آن درختِ روبه‌رومن باشم،
فصل تازه من باشم،
آفتاب من باشم،
فنجان قهوه من باشم
و هر پرنده‌ای که نان از انگشتان تو می‌گیرد...

کافیست قحطی به جانِ قهوه ها بزند ...
نسلِ چندین هزار خاطره منقرض میشود ...

بایدباور کرد که خیلی چیزها در زندگی 'نمیشود'
و 'نمیشود' های کوچک یک 'نمیشود' بزرگ را رقم میزنند
مثلا
'نمیشود'
که هر روز پروفایلت راچک نکنم
'نمیشود'
که متلک های نوشته در پروفایلت را به خودم نگیرم
'نمیشود'
که بی توجه باشم به تمام دلتنگی ها تو
'نمیشود'
که باهربار شنیدن اسمت حتی به تشابه، دلم برای نبودنت نگیرد
'نمیشود'
که تو هم برایم یکی باشی مثل دیگران
'نمیشود'
که باشی و بغض نکنم که نمیشود جمعه عصررامهمانت کنم به یک فنجان قهوه
همه این 'نمیشود' ها جمع خواهند شد و'نمیشود' درزندگی ام باشی،را پدید می آورند
ولی یک 'نمیشود'ی هم از همه این نمیشود ها غم انگیز تر است
همین که' نمیشود' باورکنم تو سهم من نیستی...

کافه باشد
تو باشی
همان آهنگی که خاطره هامان را
پخش میکند باشد
دستان تو در دست من باشد
قهوه مان سرد شد؟!
فدای سرت !
میدانی که خیره شدن به چشمان قهوه ای ات
برای من بس است!

محبوبم!
قهوه ات را بنوش
روزنامه ات را بخوان
به ميز روبرو لبخندى بزن
صورت حسابت را بپرداز
بارانى ات را بپوش
و از كافه بيرون بيا

چشمان من شهري ست با آغوشى مهربان
هر خيابان
هر ميدان
هر چهار راه
تو را يك قدم به من نزديكتر مى كند
و درب هاي خانه ها
همواره رو به آمدن تو بازند
و از ميان پنجره ها
آنهايي كه پشتشان سه گلدان شمعدانى ست
و آنهايي كه پرده ها شان
در باد مى رقصند

محبوبم!
بارانى ات را در بياور
كلاهت را در دست بگير
به ديدارم بيا
خانه اي آشنا
با گلدانهاي شمعدانى
با پرده هايي كه در باد مى رقصند
و شهرى كه چشم هايش براي تو شعر مى نويسد
در انتظار تو ست

وقتی پر است از خاطراتت شعرهای من
باید بنوشی با خیال تخت قهوه ات را!

شب
ها را تا نزدیکی های صبح می نویسم
از تو
از دلتنگی
از آدم ها
رفتن ها، آمدن ها
فصل ها و ماه ها و روزها...
قلمم که خوابش گرفت، می خوابم
خواب تو را می بینم
خواب آمدنت، رفتنت، فصل ها و ماه ها و روزهایی که نبودی...
ساعت کوک شده ام که جیغ می کشد
دلم نمیاید پلک هایم را باز کنم
می دانم پشت پلک هایم تو نیستی...
اما مگر آدم چقدر می تواند با چشم های بسته طاق باز روی تخت بماند
عین رابطه که آدم مگر چقدر می تواند چشم هایش را به روی خیلی چیزها بسته نگه دارد...
چشم هایم را مثل خوردن همان شربت تلخ سرماخوردگی باز می کنم...
از سرزمین رویا برمیگردم به دنیا...
همینطور که دارم قهوه آماده می کنم
یاد خواب دیشبم می افتم... برگشته بودی...
نیت می کنم
فنجان قهوه را چپه می کنم توی نعلبکی...
فنجان را برمیگردانم
و با یک نگاه به داخلش می فهمم قدیمی ها راست گفته اند که خواب زن چپ است...
صبح زمستانی من
لابه لای اشکال عجیب و غریب نبودنت
اینگونه گس
آغاز می شود

گم می شوم
در ازدحام خیابان
پشت چراغ قرمز
میان روزمرگی پیاده رو
پرسه های خاطره
دست برنمی دارد
از سر شهر
تهوع و سرگیجه
از پوچی مدام
و پک های پیاپی به سیگار
که خلسه ای عمیق را
تمنا می کنند
گم شده ام
در چهار راه دلهره
و زندگی در این شعر
دیگر زنده به گور شد
از همان روز
که عقربه های دلتنگی
روی ساعت پنج عصر
در ذهن من ایستادند... همان  اخرین دیدارمان  در کافه آرتین...

در عرض یک دقیقه می شود یک نفر را خُرد کرد
در یک ساعت می شود کسی را دوست داشت
در یک روز می شود عاشق شد
ولی یک عمر پیپ باید کشید تا کسی را فراموش کرد!