از تو چیز زیادی نمی‌خواهم! دستم را
که بگیری گرم می‌شوم
لبخند که بزنی دنیا "شیرین می‌شود"
آن‌قدر که این فنجانِ قهوه
زیر باران‌فجایع بچسبد و ستارگان
دیگر خاری به چشمِ
شب‌هایم نباشند

خیالت، مانند همان یک فنجان قهوه آخر
شب است، همان‌قدر کم و کوچک
همان‌قدر خوش‌طعم، همان‌قدر بی‌خواب
کننده و البتــه گاهی، فقط گاهی "خیلی"
تلخ‌تر! مواقعی که نیستی...

بوی سیگارٍ شدیدی آمد...
با خودم میگویم، نکند باز پدر غمگین است

نکند باز دلش...
پله هارا دو به یک طی کردم تا رسیدم بر بام!
پدرم را دیدم،
زیر آوار غرورش مدفون

زیر لب زمزمه داشت
که خدا عدل کجاست؟

که چرا مزه ی فقر وسط سفره ی ماست.!!!
و چراها و چرا های دگر..
دل من هم لرزید مثل زانو ی پدر

دیدن این صحنه آنچنان دشوار بود
که مرا شاعر کرد...

? شاملو
#روزپدرمبارک❤️

غروب بهار
با عطر شڪوفہ ها
قهوه ام را سر مے ڪشم
چہ باشے چہ نباشے
لحظہ هایم بارانے ست

میچسبد در این بهار
کنارِ این شکوفه ها
کنارِ باران های بی قرار و ناگهانی اش
یک فنجان قهوه ی تازه دم
که کنارش آدمی از جنس عطرِ اردیبهشت نشسته باشد...

بیا از هم جدا شویم،
آخر با هم بودنِ ما چه فایده ای دارد؟ من سنتی گوش میکنم تو پاپ
من قهوه مینوشم تو چای
من عاشق پیپ هستم تو عاشق سیگار
من عاشقِ پائیز و تنهایی اَم
تو عاشقِ بهار و شلوغی...
ببین! من و تو
حتی در کوچکترین چیز هم
تفاهم نداریم...
چون؛ من تو را دوست دارم تو او را.....

بیا موهای زمستان را شانه کنیم ،
سردی دست هایش را
بسپاریم به دل های گرم مان ، و با یک پیپ و یک فنجان قهوه بدرقه اش کنیم،

بهار،
دختری ست با موهای پریشان
عاشق اش باش
پیشانی اش را ببوس
ستاره های شب را
یک به یک بباف به گیسوان
این مسافر خسته از راه
برای یک بار هم که شده
مهر را بنشان در تقویم بهار
شکوفه ای باش
رها شده از اسارت برف
جوانه ای باش
پر از لبخند خدا

پیپم را چاق میکنم و قهوه می نوشم ؛؛
و جمعه را سر می کشم ..
در خالی ترین اتفاق عرف تقویم ،
که گواهی خبری از تو،
در آن رقم نمی خورد..
قهوه می نوشم..
و باز کوک دلتنگی ام را، به عمق
ناسور وصله های مندرس امیدی محال گره می زنم...
آهای !!
دور مانده از دستانم ..
باز جمعه ی معروف، چون همیشه می بلعد مرا ..
به بهای اندیشه های خوش خیالی ام، از تو ..

جمعه ها در پس دیوار دلم می گیرد
میروم کافه و بسیار ،،،دلم می گیرد
بعد هر قهوه ی اسپرسو که شیرین خوردم
می کشم مثل تو سیگار،،،،،،،،دلم می گیرد
ناگهان بین رفیقان که خوشم با یادت
مثل یک آدم بیمار،،،،،،،، دلم می گیرد
میزنم سمت خیابان  چمران غروب
یاد آن خاطره هر بار،،،،،ِدلم می گیرد
وتو گفتی که به من دل نسپار رفتنی ام
گفتمت دست نگه دار،،،،،،،دلم می گیرد
عاشقم کردی و گفتی که دل از من برکن
من از این قصه ی بودار،،،،،دلم می گیرد
چند سال است گذشته ست و هنوزم که هنوز
قـــــــدر یک کـــــــــــــافه و دیدار،،،،،،،،دلم می گیرد

سکوتی

کُنج این خانه فریاد میزند...

جمعه هم گویا درد میکشد

بی من...

بی‌تو...

بی ما.....

منو جمعه هنوز هم چشم به راهت نشسته ایم ... درست پشت میز همان کافه ای که بار اول چشمان قهوه ایت بی خابم کرد.