در پس این سلول انفرادی از جنس گوشت!  سالهاست (منی)  زندانی شده ...
گاهی می آید از پنجره چشمانم به بیرون خیره می شود، بغض میکند و به آرامی پیپ می کشد...

و سعادت
مگر همین نیست که انقدر بودنت زیاد باشد که حواسم را پرت کند
که
غذا بسوزد
شیر سر برود
قهوه سرد شود...؟

#اردیبعشق❤️

مینویسند اردیبهشت...
میخوانم #اردیبعشق...
مگر میشود بهارنارنج باشد
عطر شکوفه در کوچه پس کوچه ها باشد و توبا یک #پیپ برلبانت،غرق در رویا نشوی؟
مگر میشود با این همه زیبایی اردیبهشت را #اردیبعشق نخواند ؟...
لبخند #اردیبعشق روی لب های توست، توکه میخندی برایم زمین ،چیزی از بهشت کم ندارد...


اصلأ ذات بهار تغییر و تازگیست، وقتش رسیده #پیپ هایی را که مدت هاست پابه پای لحظه های دلتنگیم که با من سوختند را تازه کنم...
باید همین روزها #پیپ های خسته ام را بسپارم به #پدرپیپ_ایران #ماسترورحیمی عزیز،
تا با دستهای با تجربه اش خستگی زمستان را از تن #پیپ هایم بیرون بیاورد و با همان تبسم #معلم گونه همیشه بر لبانش به من انرژی بدهد و تجربه ی سالیان خود را بدون هیچ چشم داشتی در اختیارم بگزارد...

بوی اردیبهشت می آید در این حوالی...بوی لوس ترین دختر بهار...که لای موهای فرخورده ی خرمایی رنگش عطر شکوفه های گیلاس است و از چشمهای سبزش شیطنت میبارد...خلاصه که آب و جارو کنید راه را برایش...این دخترک لوس بهاری دلش به نازکی شیشه و قهرش به سختی صخره هاست...
شاید حوا دلش بهانه ی بهشت را گرفته بود و آدم دستش خالی بود که خدا اردیبهشت را آفرید ،  خدا #اردیبعشق را آفرید ...

«در حوالی آلزایمر»


نامم را به خاطر ندارم
و نمی‌دانم لب که باز کنم
به کدام زبان سخن خواهم گفت،
به کدام زبان دعا خواهم خواند،
به کدام زبان دشنام خواهم داد.

تختِ بیمارستانی را می‌مانم
که به خاطر نمی‌آورد
بیماران مرده‌اش را.

رنگِ چشمان مادرم را به یاد ندارم
و نمی‌دانم که پدر
پیپ می‌کشید،
یا سیگار؟
من در تابستان به دنیا آمدم
یا پاییز؟
در سال هزار و سیصد و پنجاه و چهار،
یا پنجاه و چهار هزار و سیصد و یک؟
نام گربه‌ی خواهرم ببری بود
یا روکو؟
کورش پادشاه روم بود،
یا پارس؟
در کتابِ تاریخ پنجم دبستانمان
لطفعلی‌خان پیروز شد،
یا آقا محمدخان؟
گونه‌ی دختر همسایه
که به یازده ساله‌گی عاشقش بودم
چه عطری داشت؟
درختِ حیاطِ خانه‌ی مادربزرگ
چه میوه‌ای می‌داد؟
نام دوستِ دوران نوجوانی
که در تصادف مُرد
چه بود؟
ناظم مدرسه ما را
گوساله صدا می‌زد،
یا کره‌خر؟
به اتوبوسی قراضه می‌مانم
که چهره‌ی یکی از مسافرانش را حتا
در یاد ندارد.

تو را اما به خاطر می‌آورم
و می‌دانم روسری‌ات
در دیدار نخست‌مان چه رنگی داشت
و یشمِ ناخن کدام انگشتت را
در اضطراب آمدن جویده بودی!
به حافظه دارم هنوز
عطر فرانسوی تو
و زنگِ ایرانی صدایت را
وقتی سلام مرا جواب می‌گفتی!
می‌توانم به تو بگویم که در آن لحظه
چند برگ
از چنارهای خیابانی که در آن بودیم
به زمین افتادند
و چند کلاغ
بر نرده‌های خاک گرفته‌ی پارک نشستند
حتا می‌توانم خبرت بدهم
قلبت چند بار در دقیقه می‌زد
و چند مژه
تیله‌ی چشمانت را درخود گرفته بودند.

جهان را می‌شود از یاد برد دقیقه‌ای
و می‌توان فراموش کرد
شماره‌ی شناسنامه،
حسابِ بانکی
و نمره‌ی تلفن‌خانه‌ی خود را
اما کارِ دشوارِ به خاطر نیاوردن تو
تنها از دستِ مرگ ساخته است.
مرگ هم که وقتی تو با منی
از کنارم می‌گذرد
و خود را به ندیدن می‌زند
آن‌گاه در بهشت
فرشته‌گان کوچک را توبیخ می‌کند
برای نشانی اشتباهی که به او داده‌اند
و در دل
به لپ‌های گُل انداخته‌شان می‌خندد.

فراموش کردن تو ساده نیست
چون فراموش کردن این نفس‌ها
که گویی تکرار می‌شوند
تا تو را بسرایند...

این روزها "شیرین" هم در انزوای کافه ها
قهوه اش را تلخ مینوشد و با خود می اندیشد:
کدام خسرو؟!
کدام فرهاد؟!
راستی کو عشق؟

تلخ تر از
قهوه ای که نوشیده ام
بی تو
تنهایی
بود در این کافه پر خاطره....

از تمام تعلقات جهان
از عطر گل های اول "صبح"
از بوی نم باران بهاری
از آب بازی در عصرِ گرم مرداد
از ردپاهای برفی زمستان
از قهوه های تلخ پاییز
من ‌از میان اینهمه
"تو رادوست تر" دارم....!

خیس و بارانی و غمگین ،پیپ بر لب در کافه نشسته ام
کافه از سکوت پر است...
تفال به قهوه میزنم...
تو نمی آیی و من از انتظار خسته ام...
هوای بهار بی تو پر از جهنم است...
تو نیستی
من چه عاشقانه سردم است!
تنگ در آغوشت مچاله کن مرا...
تا قلبم از فراق فریاد نکرده است!

دست مرا بگیر...
تا عشق از نفس نیوفتاده است...

شب، بزنگاه عجيبي ست
سرشار ازتمام نداشته هايم،
اغوش عشقي كه نيست
هويتي كه لابلاي سن شناسنامه ام
تكه تكه جا مانده است
و جسمي نيمه جان كه به خاطراتش پناه مي برد،درحالی که دودپیپ فضای اتاق رابلعیده است

خیس و بارانی و غمگین پیپ بر لب ،در کافه نشسته ام
کافه از سکوت پر است...
تفال به قهوه میزنم...
تو نمی آیی و من از انتظار خسته ام...
هوای بهار بی تو پر از جهنم است...
تو نیستی
من چه عاشقانه سردم است!
تنگ در آغوشت مچاله کن مرا...
تا قلبم از فراق فریاد نکرده است!

دست مرا بگیر...
تا عشق از نفس نیوفتاده است...