زندگی تلخ است،
بی تو شعر غمگین میشود
قهوه ام را لب بزن،
قطعا که شیرین میشود !

يك چيز هايي را دست نميزنم تا خيالت در آنجا بماند!
باور مي كني گاهي تخت را جمع نمي كنم! تا يك روز كامل هر بار كه به هر بهانه اي وارد اتاق شدم ، بوسيدنت را مرور كنم!خيلي وقت ها شده كه ليوان قهوه ات يك هفته كنار سينك مانده، من به همين راحتي جاي لبت را به آب نمي دهم، خيال كردي...
خاطره بخشي از مغز است كه تراش خورده! گاه خوب و گاهي هم نه!

برنگشتم اگرچه برگشتم
مثلِ از حرف‌هات بعد سفر
یا دو حرف بریده از دلِ هم
توی لبخند ساده‌ای به تبر! یه لبخند شیرین به یه قهوه ی تلخ...
گریه کردی
- «به خاطر چه کسی؟!»
نامه دادی
- «برای چند نفر؟!»

تکیه دادم به خاطراتی که
شادِ آن چشم‌های غمگین بود
مثل سیگار نصفه افتادم
در جهانی که پمپ بنزین بود
سوز یک «آه»... بین مرگ و مرگ!
همه‌ی زندگی من، این بود ...

تو می‌توانی

       تلخی چای و قهوه را بنوشی

       می‌دانی چرا؟

       چون دختری مثل من

       قند روی میز زندگی توست!

شبیه کسی شده ام
که پشت دود پیپش
با خود می گوید:
ترک میکنم
پیپ را
خانه را
زندگی را
و باز یک پک دیگر می زند....

من به دنبال کسی بودم که "دلسوزی" کند

همدم این روزها پیپ باشد بهتر است

سالها از قهوه های تلخ در این کافه ها

ساده بودم انتظار فال شیرین داشتم

ببین چقدر صمیمانه در تو حل شده ام

"تو" قهوه می خوری و "من" نمی برد خوابم...

یک فنجان قهوه
مهمانِ من باش
آغشته به سمِ عشق
درد ندارد!
فقط
چشمانت را که باز کنی
کسی شبیه مرا
دوست خواهی داشت ...

ای که میان عشق و جادو می‌آمیزی
میان قلب و عقل
میان شعر و تورات
من فال قهوه نمی‌گیرم
طالع نمی‌بینم
پس تو
وقتت را تلف مکن
با پیش‌بینی‌های من

بانوی من!
عاقل باش
که من پیامبر عشق نیستم
و به یاد ندارم
آیه‌ای آورده باشم
که من خود نیز
آیه‌هایم را باور ندارم...