کافه ای بی حوصله ام...
با قهوه های لال...
سال هاست...
در من...
خبری از آمدنِ عشق نیست...

رفتنِ تو را فقط كافه‌ چی فهميد
از آن جايی كه
روز به روز
انتخاب قهوه هايم تلخ تر شد !

میان نگاه تو
جا خوش کرده
تمام جهان
قهوه چشمانت را
در فنجان دلم بریز
فال خوب من
حال خوب توست...

پنج شنبه ها شقیقه ام را
نشان میگیرد ...
جمعه ماشه را میچکاند !!!
زمان به احترام ما می ایستد وقتی ...
پیرمرد پیپش را به لَبَش میرساند ... .

سیگار چندم بود که....شعرم نمی آمد؟
تکلیف من با هر چه غیر از شعر روشن بود
هی می نوشتم هی خودم را پاره می کردم
سطل زباله شاهد جان کندن من بود...

این شعر
یک زیرسیگاری است.

مرا در آن
خاموش کرده‌اند

به همین خاطر
خاکسترش مایل به خون است!

یک نفر مرا
مثل سیگاری روی لبش گذاشت و
تا انتها کشید...

عشق
چیز پیچیده‌ای نیست

همینکه میدانم از دود متنفری
اما برایم پیپ میخری
یا تا دستم به پاکت میرود
فندکم را آتش میکنی

عشق همین است که
دلم میگیرد از رنگی شدن ناخن هایت
اما خودم برایت لاک میزنم
.
عشق همین است که
بخاطرت سیگار نمیکشم دیگر
عشق همین است که
بخاطرم لاک نمیزنی دیگر
.
عشق یعنی چشمهایت را ببندی
کف دستت بوسه بگذارم
گونه هایت گل بیاندازد

بعد از چهار سال هنوز باید حواسم را جمع کنم، گاهی که حواسم پرت سکوت خانه می شود یا نگاهم به عکسی می‌افتد و فکرم پی خاطره ای می رود‌، دست‌هایم به عادت بیست و چند ساله دو فنجان قهوه درست می‌کنند...
خالی کردن فنجان دوم توی ظرفشویی عذاب است!

سیگار های بهمنش را دوست دارم
بوی بد پیراهنش را دوست دارم
گفتند دیوانه! شنیدی زن گرفته؟
دیوانه ام، حتی زنش را دوست دارم!

‏شاعری در من است

که صبح های دوشنبه را

بیدار می شود،

تنهایی،پیپ می کشد،قهوه می نوشد.

وبا خودش ،می رود

تا غروبِ جمعه....

وسالهاست

که هجوم تکرارها

اورا مجاب نکرده

به تنهایی

«عادت »کند..!!!