#پنج_شنبه_عاشق_است
گرم و داغ مثل قهوه تلخ زمستان
مثل نوستالژى ترانه هاى داريوش
تمام نميشود تا
اشكت را در نياورد!
تا ديوانه ات نكند!
تا نگويى بس است!
لعنتى تا نم آن قطره اشك را از پس
دود پیپت نبيند تمام نميشود!
پنج شنبه عاشق است
مثل كافه اى دنج ميان تاريكى روزهاى ديگر؛
درد پنج شنبه است كه جمعه را كلافه كرده...
عاشق_است
نميفهمى؟؟؟

نیستی
به خودم سیگار تعارف می‌زنم
به جای تو اخم می‌کنم
به جای خودم شرم !
جای تو لبخند می‌زنم و جای خودم
عاشقت می‌شوم!
نیستی...
و من اینطور ساده دیوانه می‌شوم !

پنج شنبه ها
با آن لذت گناه آلود،
با آن عصرهایش
که بوی تند قهوه می دهد
می لغزد،
می افتد بر تنت،
گرم می شوی؛

انگار مردی میان سیبری
دستکشش را به دستت می کند
تا زنده بمانی

"پنج شنبه ها"
زندگی را
آسان تر می کند ...

به قرن سوم و چهارم هجری قمری برگردم
زکریای رازی بشوم تو ... را کشف کنم
مزه‌مزه‌ات کنم ... من را بگیری
بعد...  از سرم بپری
بی‌خیالت شوم ...
صبح شود ... به خودم بیایم

تو را مزه ‌مزه کنم
شهر به شهر بروم ... برسم به ١٤٩٢میلادی
کریستف کلمب بشوم...  تو را کشف کنم
به کسی نگویم...
نشانی‌ات را به کسی ندهم
نقشه‌هایی که کشیدی
که برات کشیدم ... بسوزانم ... به باد دهم

کشتی‌ها را در اقیانوس غرق کنم
چپق سرخ‌ پوستی بکشیم
آهو شوی ... تو را به اسم جدیدت صدا کنم
بخندی...
چپق را چاق کنی
عقاب شوم ... پر بگیرم
در آغوش تو ... آشیانه کنم
و دیگر به شهر ری
به قرن چهاردهم خورشیدی
به ترافیک پارک ‌وی .... !!!برنگردم

من یک مهاجرم
از رویایی به رویایی دیگر
گاه از قطب جنوب سر در می آورم  
گاه از دریای کارائیب
گاه سفیدم گاه، سیاه
با زردها چای می خورم
با سرخها چپق می کشم
من در همه جا زندگی می کنم
سرزمین من به پای غازهای وحشی چسبیده است...

چهره ام را در نوشته هایم جست و جو کن
آلبوم من
پر از عکس هاییست که
یا من تنها هستم،
یا عکس ها قیچی شده اند!
هیچ کس
از دیدن تنهایی یک مرد با پیپ برلبانش به وجد نمی آید...

شبانگاه، آنجا که بیل و کلنگها در گوشه ای می خوابند؛
نگهبانان شب، چپق هایشان را از آرزو پر می کنند.
گاه میشود که خواب روند و دیگر خاطر شان جمع نباشد.
گاه به دنبال معنایی می گردند قصه ای
ستاره ای شاید.
.
دودِ چپقِ رؤیاهایشان
چونان راهی ست بلند که ما آمده ایم
چونان مسیری دراز که می رویم
چونان نفس های عمیقی که در این راه می کشیم.
.
خواب
تنها چیزی ست که سهم خودمان است؛
حتا اگر تمام نغمه ها
سرودهایی کهنه باشند،
حتا اگر قلب های آوازه خوان چونان فانوسی روغنی
در دستان سوزنبان، سوت و کور شده باشد،
حتا اگر نام خود را فراموش کرده باشیم وُ
خانه هایمان ویران شود،
سّرِ خواب برایمان باقی میماند؛
که خواب، سهمِ همه ی ماست
که خواب، والاترینِ چیزهاست.
.
مردم سرود میخوانند؛
مردمی که دهانشان سرودِ قلب میخواند،
مردمی که باید بخوانند یا بمیرند، مردمی که سرود قلبشان میخشکد
اگر دهانشان خاموش بماند ...
.
.
#کارل_سندبرگ
ترجمه : #بابک_زمانی
از کتاب : من مَردُمَم / نشر ثالث

من میتوانستم
درمانی برایِ سردرد هایت باشم
میتوانستم پیپ روی لبانت  باشم،
سُرفه هایت باشم
خنده هایت باشم...
میتوانستم قدم هایت باشم
در لحظه به لحظه‌یِ طهران!
یا پیراهنت باشم،
رَج به رَج...
نخ به نخ...
همان قدر نزدیک...
همان قدر نزدیک...!

جمعه جان
به دلگیریهایِ امروزمان خوش آمدی,
به کِش مَکِش های درونیمان,
به زیر بار نرفتن های دلتنگیمان, به قهوه های تلخ و پیپ کشی هایمان خوش آمدی،
به امروزمان خوش آمدی,
ما جز تو دیواری کوتاه تر پیدا نکردیم
که دلتنگی هایمان را روی لحظه هایت بتکانیم و خوشحال باشیم
چون تو هستی حالمان دگرگون شده,
تو ولی آرام باش,
اصلَن به ما توجهی نکن,
ما عادت داریم تقصیر را, خیلی شیک از خودمان برمیداریم,
به تنِ دیگر میپوشانیم,
ولی همه مان میدانیم,
که تو خوب ترین روزِ خدایی....

وقتی که تو نیستی
من حُزن هزار آسمانِ بی اردیبهشت را
گریه می کنم...

یک پیپ خسته و سنگین ،
فنجانی قهوه در سایه های پسین،
عاشق شدن در دی ماه
مردن به وقتِ شهریور
...
وقتی که تو نیستی
هزار کودک گمشده در نهان من
لای لای مادرانه ی تو را می طلبند...