حرف بزن
می‌خواهم صدایت را بشنوم
تو باغبان صدایت بودی
و خنده‌ات
دسته کبوتران سفیدی
که به یکباره پرواز می کنند
تو را دوست دارم
چون صدای اذان در سپیده دم
چون راهی که به خواب منتهی می شود
تو را دوست دارم
چون آخرین بسته ی سیگار در تبعید.

کاری با تو نداشتم
گوشه دنج کافه همیشگی
خلوت کرده بودم ،
آمدی قهوه ات را خوردی
چشم هایت را جا گذاشتی
و رفتی
حالا من ماندم
با ازدحام کافه‌ای شلوغ
با تقدیر و فال همیشگی‌ام
چشم هایت ! . . .

کاش ...
سیگارِ بینِ انگشتانت بودم
سَهمم بوسه هایی عمیق
جایم هر جا که تو باشی
وَ حواست همیشه به اینکه
مرا کم نیاوری ..
می شُدم عادتَت ،
وابستگی ات
پناهگاه لحظه های کلافگی ات
وَ رفیق
روز و شَب های تنهایی ات ..
کاش ...
سیگارِ بینِ انگشتانت بودم
و تو بی اراده ترین آدم دُنیا
هَر بار می خواستی
امّا
نمی توانستی ترکم کُنی ...

از دور نگاهت می کنم!
تو پیپ پاسارگاتاباکی می کشی
دودِ پیپ بالای سرت می رقصد.
من کودکانه آرزو می کنم
ای کاش اینجا قبیله ی سرخپوست ها بود
و این رقصِ دود
'علامتی از تو به من

نت‌هایی از باران
نخ‌هایی از سیگار
برای دیوانگی‌ام کافی‌ست
درها را ببند
گذشته را
و حال را فرش کن
پشت در بزن:
باران فروشی نیست....

شعرهای من
شعر نیستند
دردهای مزمنی هستند
به جان واژه ها
که از انتهای قلبی محزون
بیرون می جهند
و
آزادی خود را با یک پیپ قدیمی در
حصار شعر جشن می گیرند....

تـــو نگــران من نباش
حالم خوب خوب است
به قول عزیز حالم
نمره اش بیست است
ولی تو باور نکن وقتی
فروغ می خوانم و
سیگاربه سیگار
برایت می میرم  ! . . .

اشتباه از ما بود
اشتباه از ما بود
که خواب سرچشمه را در خیال پیاله می‌دیدیم
دست‌هامان خالی
دل‌هامان پر
حالا مهم نیست که
تشنه به رویای آب می‌میریم
از خانه که می‌آئی
یک دستمال سفید ،
یک پیپ ،
گزینِ شعر فروغ
و تحملی طولانی بیاور
احتمال گریستن ما بسیار است . . .

و کسی چه می داند !؟
در دل زنی که موهایش را می بافد ،
به خودش می رسد و
دائما لبخند به لب دارد ،
چه می گذرد !
کسی چه می داند
در دل مردی که دائما ،
سیگار به دست
در کوچه پس کوچه ها
قدم می زند ،
چه می گذرد !؟
دنیا پرشده از
آدم های غمگینی که
تظاهر می کنند شادند ! . . .

دو فنجان قهوه
از چشمان تو
گرم است و می چسبد
من و یاد تو
و یک میز
و یک دنیا نخوابیدن ...