فکر کن قهوه بنوشی ته فالت باشد
بعد از این دیدن او فرض محالت باشد

روز و شب قصه ببافی که تو را می‌خواهد
باز پیچیده ترین شکل خیالت باشد

این روزهای پاییزی ...
با چشمان بسته موسیقی گوش میکنم
با چشمان بسته قدم میزنم
با چشمان بسته قهوه مینوشم
با چشمان بسته پیپ میکشم
با چشمان بسته شعر میخوانم
حتی با چشمان بسته نفس میکشم
تو نیستی و من
با چشمان بسته زندگی میکنم...
با چشمان بسته...با خیالِ بودن تو...

از تمام تعلقات جهان
از عطر گل های اول "صبح"
از بوی نم باران بهاری
از آب بازی در عصرِ گرم مرداد
از ردپاهای برفی زمستان
از قهوه های تلخ پاییز
من ‌از میان اینهمه
"تو رادوست تر" دارم....!

به اندازه نوشیدن
یک فنجان "قهوه"
اجازه دارم
روبروی "چشمهایت" بنشینم!?

"صبحانه ام"
یک فنجان قهوه به رسم عاشقی
چند قطعه قند، به رسم شیرینی
و یک عدد تو برای زندگیست
همه اش را روی میز میچینم،
و یک بوسه "صبح بخیر" نثار
گونه هایت میکنم،همین صبح بخیر های
دور و نزدیک شده رسم عاشقیمان،
که این عاشقی شده است دوای جان!

تو برای رفتن آمده بودی...
رفتن از شهر...
رفتن از کافه ی دنجِ خیابانِ شمالی...
وگرنه یک فنجان قهوه با من...
این قدر تلخی نداشت !

دوستان ما همیشه آن هایی نیستند
که حضور "جسمی" دارند
و در مقابل ما هستد
یادمان بماند
که دوست،
شاید همیشه یک انسان نباشد.

دوست تو همان چیزی است که تو
همیشه از آن لذت می بری
همان رویا های تو..
دوست تو
همان دیوان غزلیات #سعدی است
که همیشه دوستش داری
همان هنر توست
نقاشی های تو
خطاطی های تو
سازِ تو
و حتی همان فنجان قهوه ی کنار توست
که همیشه از آن لذت می بردی.

ما دوستان بسیاری
در اطرافمان داریم
ما درون خودمان هم دوستان زیادی داریم
فکر های خوب ما
دوستان خوب ما هستند..

بیخیال..!
بیا بنشین یک گوشه
پیپت رو چاق کن
و از قهوه ات لذت ببر.
دنیایی که من دیدم
ارزش غصه خوردن نداشت.

برای گم شدن همیشه نباید تو کوچه پس کوچه های غربت باشی
گاهی وقت ها با روشن کردن یک پیپ توی اتاق خودت، میان تک تک خاطراتت گم میشی...!
اون وقت باید خیلی به عقب برگردی تا خودت را پیدا کنی ،خیلی...

تلفنت را بردار
به من زنگ بزن
و مرا به یک کافه دعوت کن
به صرف قهوه
راستش را که بخواهی
این عصرهای پاییزی
بدون تو
راحت از گلویم پایین نمیرود