چون قهوه بدست گیرد آن حب نبات
از عکس رُخش قهـوه شود آب حیات

عکس رُخ او به قهـوه دیــــدم گفتــم
خورشید بــرون آمده است از ظلمات

مرد اگر بودم
نبودنت را غروب های زمستان
در قهوه خانه ی دوری
سیگار می کشیدم .
نبودنت دود می شد
و می نشست روی بخار شیشه های قهوه خانه .
بعد تکیه می دادم به صندلی
چشمهایم را می بستم
و انگشتانم را دور استکان کمر باریک چای داغ حلقه می کردم
تا بیشتر از یادم بروی
نامرد اگر بودم
نبودنت را تا حالا باید فراموش کرده باشم
مرد نیستم اما
نامرد هم نیستم
زنم و نبودنت
پیرهنم شده است!

می چسبی به من
شبیهِ قهوه بعد از خواب
پیپ بعد از غذا
یا عطرِ بازمانده بر لباسی که پارسال می پوشیدی ...
می چسبی
به اندازه ی تمامِ فالوده های تابستان
تمامِ گوجه سبز های نمک زده ی سیدخندان ..
به اندازه ی باران
وقتی کولر روشن است!
می چسبی

تو آخرین لذتِ دنیایی
که اشتباها اینجا به دنیا آمده

کافه و فنجانِ تلخ و جایِ خالیِ نگاهت روبرو
اینکه باشد قهوه ام مهمان لبخند تو گشته آرزو
...
صندلی دارد نگاهم می کند، فنجان شده لبریزِ درد
کافه چی، تلخم، نمی بینی؟ بیا اینجا، شکردانِ تو کو؟

آب در هاون کوبیدن است
اینکه من شعر بنویسم و تو فال قهوه بگیری
وقتی
آخر همه شعرهای من
تو می‌آیی
و تهِ همه فنجان‌های تو
من می‌روم

چقدر عوض شده ای مگر پشیمانی؟

هنوز که پیش توام چرا پریشانی؟

به فال قهوه ی من مگر چه آمده بود

که مانده خیره نگاهت میان فنجانی……

دعوت نامه ی زندگیمان، به صرف قهوه قجری بود

چشم هایمان را که باز کردیم قطره قطره

قهوه قجری می نوشیدیم و قدم قدم

به مرگ روحمان نزدیک تر می شدیم

و خشکسالی احساسی

که دامانمان را گرفته

هفت سالش انگار هفتاد سال بوده است…….

در کوچه‌های خسته‌ی این دل قدم زدی
با یک نگاه فاصله‌ها را به‌هم زدی

وقتی درون کافه نشستی کنار میز
گفتی دوباره عاشقی و حرف کم زدی

آن‌گاه با نگاه به فنجان قهوه‌ام
فالی برای لحظه‌ی تنهایی‌ام زدی

خواندی تو قصه‌ی ته فنجان قهوه را
من را کنار یک زن عاشق رقم زدی

آخرین جرعه اش را سر کشیدم

عجب قهوه تلخی بود

تلخ تر از همیشه

درست به تلخی نگاهت

در آخرین دیدار

بیچاره دل من

که هنوز هم در پی نقش توست

در فنجان فالم……

چای گیجی وسط کافه ی دنیا بودم

قند لبخند تو پیش همه محبوبم کرد

دور کردند تورا تا که مرا سرد کنند

تلخی بی کسی ام قهوه مرغوبم کرد