شاعرها
اهل جنگ و دردسر نیستند؛
خیلی که از دستت دلخور باشند
کنار پنجره می نشینند ،  پیپ میکِشَند و
روی یک کاغذ
می نویسند " تو "
و مچاله اش می کنند...

انسان‌ها که عاشق‌ می‌شوند صلح‌طلب‌ترین موجودِ
روی زمین خواهند شد و تنها گزینه‌ی
روی‌میزشان "عشق" خواهد بود و یک ‌فنجان قهوه
تلخ کــه با بوسیدنِ یار "شیرین خواهد شد" و دنیا
برایشان می‌شود سراسر محبتِ ناب

تو برای راه رفتن آمده بودی رفتن از
شهر، رفتن از کافه دنجِ
خیابان شمالی! وگرنه یک فنجان
قهوه با من این‌قدر تلخی نداشت

پدربزرگ‌مرد از بس سیگار کشید مادربزرگ‌ساعتِ
زنجیردار او را که به جلیقه‌اش وصل بود به
من بخشید! بعدها که ساعت خراب‌شد ساعت‌ساز
"عکسی ‌‌به من داد" که در ساعت مخفی شده بود!
دختری که شبیه جوانیِ مادربزرگ نبود...

کاش همه‌ زن‌ها مردی را داشتند که عاشقشان بود مردی که حرف‌هایشان را می‌فهمید ، ظرافتشان را به جان می‌خرید و روزانه چند وعده از زیبایی و خاص بودنشان تعریف می‌کرد و کاش مردها زنی را کنارشان داشتند که عاشقش بودند که به مردانگی‌شان تکیه می‌کرد... و قبولشان می‌داشت. آن‌وقت جهانمان پر می‌شد از زنانی که پیر نمی‌شدند، مردانی که سیگار نمی‌کشیدند و کودکانی که انسان‌های سالمی می‌شدند.

دلم نمی‌آید که شب را رها کنم و همین‌طوری بخوابم... شب قشنگ است یک عمر می‌خواهیم توی گور بخوابیم. وقتی هنوز زنده هستم، حیفم می‌آید شب‌ها بخوابم. شب باید بیدار ماند.
قهوه نوشید، سیگار کشید، حرف زد، گریه کرد‌. شب باید کتاب خواند، فیلم دید، شب باید عاشق شد...

از تو چیز زیادی نمی‌خواهم! دستم را
که بگیری گرم می‌شوم
لبخند که بزنی دنیا "شیرین می‌شود"
آن‌قدر که این فنجانِ قهوه
زیر باران‌فجایع بچسبد و ستارگان
دیگر خاری به چشمِ
شب‌هایم نباشند

امروز دلم شلوغی‌می‌خواهد اینکه کسی
باشه که کنارش احساس تنهایی
نکنم کنج ‌کافه قهوه بخوریمو پیپ بکشیم ، کلی ‌حرف
بزنیم و بخندیم، آدم گاهی چه چیزهای
کوچکی را می‌خواهد و نمی‌شود!

خیالت، مانند همان یک فنجان قهوه آخر
شب است، همان‌قدر کم و کوچک
همان‌قدر خوش‌طعم، همان‌قدر بی‌خواب
کننده و البتــه گاهی، فقط گاهی "خیلی"
تلخ‌تر! مواقعی که نیستی...

بعد از تو می‌توان به همان خیابان رفت
به همان کافه، همان میز و همان قهوه را سفارش داد اما چه کسی می‌تواند اسمم را مثل تو صدا بزند؟