و مرگ مُردن نیست
و مرگ تنها نفس نکشیدن نیست!
من مردگان بی‌شماری را دیده‌ام که راه می‌رفتند، حرف می‌زدند، سیگار می‌کشیدند و خیس از باران، انتظار و تنها را درک می‌کردند، شعر می‌خواندند و می‌گریستند

کاری با تو نداشتم!
گوشه دنج کافه همیشگی
خلوت کرده بودمو پیپم را نفس میکشیدم...
آمدی
قهوه ات را خوردی
چشم هایت را جا گذاشتی
و رفتی
حالا من ماندم
با ازدحام کافه ای شلوغ
با تقدیر و فال همیشگی ام
چشم هایت...

اگر نتوانم
در کنارت پیپ بکشم... یا
با تو قهوه بنوشم
کافه ها به چه کار می‌آیند؟
و اگر نتوانم بی هدف با تو پرسه بزنم
خیابان‌ها به چه کار می‌آیند؟
و اگر نتوانم
بی هراس نامت را در گلو بگردانم
کلمات به چه کار می‌آیند؟
و اگر نتوانم فریاد بزنم
«دوستت دارم»
دهانم به چه کار می‌آید؟

"دوستت دارم های " من
هر صبح
با آفتاب نگاه تو
طلوع می کند...
قهوه ام را  شیرین نمی ڪنم
چشمهای تو
برایم کافی ست....

من در شور عشقم
محبوب من !
چه نعمت بزرگی است
اینکه صبحگاهان چشم باز کنی
و کسی را ببینی
که صدایش می کنی
محبوب من !
چقدر خوب است که قهوه را
در دستهای تو بنوشم
و شب را در باغی معطربگذرانم
چه نعمت بزرگیست
اینکه زن
انسانی را بشناسد !
که کلید عیب را به او هدیه می کند
و حامی اوست
من به همه ی زبانها ی دنیا دوستت دارم
آیا تو نام دیگری
به غیر از «محبوب من» داری؟!

درون  کافه با خودم گفتم
که از امروز
فراموشت کنم دیگر
و غم‌های فراوان را
بشویم از دل و  
بسپارمش در گور یادت را

تلخ را با تلخی قهوه بباید شست
دریغ اما
که یادت چون گلی زیبا
برآمد از دل فنجان..

بی تو یعنی در همین ساعاتِ تلخِ قهوه خیز

میز و فنجان هست و من همراه را گُم کرده ام

تو واقعيت دارى،مثل قهوه
مثل بى خوابى...
و يا شايد خيال باشى
مثل فال، مثل خواب...
تو چه واقعيت باشى چه خيال
كامم از نبودن تو تلخ مى شود...

قهوه اش را كه نوشيد
#چشمانش را بست
آرام تكيه داد.
انگار كسى را به ياد آورده باشد...
مى گريست......☔️?

من میتوانستم
درمانی برایِ سردرد هایت باشم
میتوانستم پیپ لعنتی‌ات باشم،
سُرفه هایت باشم
خنده هایت باشم...
میتوانستم قدم هایت باشم
در لحظه به لحظه‌یِ تهران!
یا پیراهنت باشم،
رَج به رَج...
نخ به نخ...
همان قدر نزدیک...
همان قدر نزدیک...