سلام دوستان امروز میخوام تجربه ام از دیدار با ماسترو رحیمی رو در اختیار شما قرار دهم
باور کردنی نبود که کسی در ایران در مورد تدخین تا این حد مسلط به فضای کار خودش باشه واقعا حرفه ای هستن 

تشکر از ماسترو رحیمی

«کاش دنیا مثل دیواری بود که پشت داشت و می شد رفت پشت آن ایستاد. کاش دنیا در خروجی داشت که می شد از آن بیرون زد و رفت توی حیاط پشتی آن و دراز کشید و خوابید یا در بی خیالی محض دست ها را توی جیب گذاشت و سوت زد یا در تنهایی مطلق نشست و پیپ کشید و قهوه خورد. کاش می شد دنیا را، منظورم این است همه دنیا را، همه دنیا را با ستاره ها و کهکشان ها و آسمان ها و زمین هایش، مثل قالی لوله کرد و کنار گذاشت.»

و مرگ تنها نفس نکشیدن نیست!
من مرده گان بیشماری رادیده ام
که راه میرفتند
حرف می زدند
پیپ میکشیدند
و خیس ازباران
انتظار و تنهایی رادرک میکردند.

یه هم اتاقی داشتم که همیشه ساعت دوازده شب به بعد میزد بیرون و نزدیکای صبح برمیگشت،
یبار ازش پرسیدم این وقت شب کجا میری؟
گفت آدمایی که شب از خونه میزنن بیرون پُر از حرفن واسه گفتن اما کسی رو ندارن واسه شنیدن، برای همین دستِ خودشون رو میگیرن و میزنن به دل خیابون،
راه رفتنشون از کنج دیوار، نگاهشون به پنجره های تاریک، حتی سیگار کشیدنشون وقتی نشستن لبِ جدول کنار پیاده رو پر از قصه ست.
من میرم قصه هاشون رو میخونم!
یکم با تعجب نگاهش کردم
رفت لب پنجره یه نخ سیگار روشن کرد و گفت
اینجوری نمیفهمی چی میگم، باید یه شب ببرمت تا ببینی آدمای شب با آدمای روز فرق دارن!
سه سال از حرفش گذشته بود
یه نصفِ شب که بعد از خستگیِ پیاده رویِ طولانی نشسته بودم لبِ جدول و سیگار میکشیدم و زل زده بودم به پنجره ی تاریکِ یه خونه ی قدیمی یاد حرفش افتادم،
شده بودم آدم شب!

زندگی همین است؛
اراده‌ء راسخ‌تان را در ترک سیگار تحسین می‌کنید و بعد یک صبح سرد زمستانی تصمیم می‌گیرید چهار کیلومتر پیاده بروید تا یک پاکت سیگار بخرید!

می خواهم بیشتر بفهمم
حتی به قیمت ایمانم.

دنیا مزه ی سیگار ناشتا دارد
حسرت می برم به آنان که
حتی نمی دانند دارند پیر میشوند
بس که سرشان گرم کارشان است...

در اولین جلسه کلاس به دانشجویان‌ام گفتم: «کمی از علائق‌تان بگویید.»
یکی از آن‌ها جواب داد: «نقاشی می‌کنم. چندوقت قبل سیگار کشیدن را ترک کردم. مدتی نمی‌دانستم با دستهای‌ام چه کنم، اما حالا می‌دانم: نقاشی می‌کنم.»
گاهی آدم نمی‌داند با دست‌های‌اش چه کند.

آفتاب
به مزارع قهوه ی چشم های تو
که می رسد
صبح می شود
چشم وا کن
که دلم لک زده است
برای نوشیدنِ فنجان فنجان عشق

می‌گویند
از هر چیز کمی باقی می ماند
در شیشه کمی قهوه
در جعبه کمی نان
و در انسان
کمی درد..

ناگهان ديدم
قهوه سياه را
از شط چشمان من مى نوشى
و در آنها روزنامه صبح را مى خوانى
پاى به کاقه ها گذاشتم
تا مرا بنوشى
و روزنامه هاى صبح را مى خرم
تا مرا بخوانى