تمام دوستانم مانند سیگار بودند،
درست زمانیکه فکر میکردم دارن آرومم میکنن
داشتن نابودم میکردن

یادت عادت است همین روزها ترک میکنم
مثل سیگارم که ماه هاست
نخ آخریست که روشن میکنم

گل های مریم را در آب انداخته ام
کنار عکست عود روشن کرده ام
پیپی که برایم خریده بودی را گذاشته ام گوشه ی لبم
پرنیان دیدار پوشیده ام و منتظر
گویی صدای پای کسی پشت دیوارها
مرا نوید رسیدنت می دهد
بیا دارم سازم را کوک می کنم
می خواهم ترانه ی قدم هایت را امشب بنوازم

چه کسی میگوید که من هیچ ندارم ؟
من چیزهای با ارزشی دارم
حنجره ای برای بغض
چشمانی برای گریه
لبهایی برای سکوت
ریه هایی برای سیگار
دستهایی برای خالی ماندن
پاهایی برای نرفتن
شبهایی بی ستاره
پنجره ای به سوی کوچه بن بست و وجودی بی پاسخ

به چه آسانی ترکم کردی و من به چه آسانی سالهاست که در ترک همین پک آخرم !

مرد را فقط مرد میفهمد و دود سیگارش

نخی سیگار مانده برایم
برای همه دلتنگی هایم
من و شب و تنهایی و سیگار
کوله بار غم و تکیه بر دیوار
پک اول به حرمت دلم
پک بعدی به حرمت دلت
به حرمت دلم که بی صدا شکست
به حرمت دلت که باور نکرد و رفت

یخود از این شهر به آن شهر نکن …
تو همینجایی ، داخل همین پاکت ، لابه لای همین چند نخ سیگار
من باید تو را دود کنم که نمی کنم !

حالا که هستی کام می گیرم از عمق “بودنت” و دود می کنم همه فاصله ها را با یک پک عمیق از “داشتنت”

یک کام ، یک نخ ، یک پاکت ، یک جوانی ، یک عمر …
این تاوان سنگین اشتباه من است !