دلم وقتی که می گیرد تو می آیی به دیدارم
به من آهسته می گویی " عزیزم دوسـتت دارم "

سرم بر شانه ات ، باور ندارم پیش من باشـی
تورا در خواب میبینم بگو یا این که بیدارم ؟

نوازش می کنی با مهربـانی گونه هایم را
چه رقصی دارد انگشتت به روی بغض تبدارم

کنار لحظه های تو دو فنجان قهوه می ریزم
اگرچه تلخ ، شیرین است با لبخندِ هر بارم

کتابی میگذاری روی میزم مهربان من
و مـی گویی به آرامی که این هم آخرین کارم

غروب شنبه ای دیگر برایم شعر میخوانی
تمام هفته را من از هوای عشق سرشارم

تنم خورشید میخواهد کنار ساحل امنت
من ازشبهای برف آلوده ی این شهر بیزارم

دلم ابریست از دست تمام بی تو بودن ها
اگر باران بیاید باز می آیی به دیدارم ؟❤️

دیگر هیچ چیز شیرین نیست،
جز خوردن یک قهوه تلخ باتو?

عاقبت فاصله افتاد میان من و تو
اینچنین ریخت به هم روح و روان من و تو

قهوه خوردیم مگر فال جدیدی بزنیم
قهوه شد تلخ تر از تلخی جان من و تو

موعد دلخوری از عمر هدر رفته رسید
صف کشیدند دقایق به زیان من و تو

دیگری آمد و بین من و تو جای گرفت
تا فراموش شود نام و نشان من و تو

فکر ما بود بسازیم جهانی با هم
گر چه پاشید و فرو ریخت جهان من وتو

تمام فنجان های قهوه دروغ می گفتند

تو بر نمی گردی !

من آمده ام تا پَر تو بال تو باشم
چون سايه كنار تو و دنبال تو باشم

هم عشق من و عمرم و دنياى منى تو
من عمر تو و عشق تو و مال تو باشم

يك جرعه از آن قهوه بنوشى و ببينى
من در ته فنجان تو و فال تو باشم

تو سايه ى يك بخت بلندى به سر من
بگذار كه من طالع و اقبال تو باشم

تو همدم ديروزى و امروزى و فردا
اى كاش كه من لحظه اى از حال تو باشم

ترسم این است نیایی نفسم تنگ شود
نقش رویایی تو هی کم و کم رنگ شود

ثانیه گُم بشود عقربه ها گیج شود
دل خوش باورم آواره و دلتنگ شود

ترسم این است از این خانه دلت قهر کند
قصّه ها کَم بشود فاصله فرسنگ شود

نکند بوسه بمیرد خبرش گم بشود
دل شکستن نکند مایه ی فرهنگ شود

نکند شاخه ی لرزان بشود شانه ی من
هق هق گریه ی بندآمده آهنگ شود

تلخی قهوه ی لب های تو زجرم بدهد
لب بچیند دل و با گریه هماهنگ شود

وای اگر در دل مرداد زمستان بشود
قلب بی عاطفه ات یک سره از سنگ شود

سینه را آه! دل سنگ تو آزار دهد
وای اگر سادگی ام..مایه ی نیرنگ شو

کمی از تو را
اضافه میکنم
به قهوه تلخم
فرقی نمی کند
فال هرچه که می خواهد باشد
آغشته به تو.باشد
برایم کافی ست

یک آینه،یک قهوه، یک فنجان چای...
من باشم،تو باشی، یک گلیم به روی پای...
ابر باشد و باران باشد و یک دل...
چشم های من چ طوفانی میکند به پای...!
.
حرف دارم برایت اما چه بگویم ای دل...
بین سکوت واژه ها گیر کرده ام...
تمام سرم پر از هزار واژه است...
اما برای حرف زدن حرف کم آورده ام...!
.
آه، که باران مجال نوشتن نمی دهد...
چون سیل واژه ها به سویم روان شده...
دوش تا دمادم صبح این چشم بارید...
برای این است ک قافیه هایم خراب شده...!!

هوا
سرد است و
آتشِ نگاهِ تو روشن...!

چایِ باران
در فنجانِ قهوه ای چشمم
دَم کشیده است ؛

نترس!
شانه ات را نزدیک تر کن
دردهایم از دهن افتاده اند...

بودنم بی تو محـال است مبادا بروی
زندگی زیـر سؤال است مبادا بروی

بنشین تا نشمارم گــــذر ثانیــه را
بی تو یک ثانیه سال است مبادا بروی

غیبتت را نتــوان هیـچ تحــمل بکنم
در دلم جنگ و جدال است مبادا بروی

دل تـو با دل من کی به تفاهم برسد؟
همدلی شرط وصال است مبادا بروی

کلمات از لب تو جاری و ساری بشود
حرف تو شعر زلال است مبادا بروی

لب تو قند من و چشم تو فنجان من است
نوبت قهوه و فــال است مبادا بروی

در بــزنگاه خطر عازم صحرا نشوی
موقـعِ صید غـزال است مبادا بـروی

سوز و سرمای شدیدی پسِ آبادیِ ماست
زوزه ی گرگ و شغال است مبادا بروی

ای عسل باده حرامست ولی روی لبت
دو سه تا بوسه حـلال است مبادا بروی.❤️